Mabinogion

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Mabinogion (ang. The Mabinogion) – zbiór średniowiecznych walijskich sag. Nazwę tę nadała ich pierwsza tłumaczka na język angielski, lady Charlotte Guest.

Pierwszą część Mabinogionu stanowią Cztery gałęzie Mabinogi (wal. Pedair Cainc y Mabinogi), wobec których stosuje się nazwę Mabinogi. Zawierają one wiele elementów celtyckiej tradycji mitologicznej. W skład drugiej części wchodzą dwie walijskie legendy arturiańskie Cilhwch i Olwena oraz Sen Rhonabwy’ego, dwa pseudo-historyczne opowiadania Sen Macsena Wlediga i Historia Lluda i Llefelysa oraz opowieść Taliesin, w obecnych wydaniach często pomijana jako niepochodząca z tych samych manuskryptów, co pozostałe opowieści. Część trzecia to trzy tzw. romanse arturiańskie Pani Źródła, Peredur syn Efrawga oraz Geraint i Enida, w których wyraźne są wpływy literatury obcej.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Mabinogion nadała zbiorowi sag jego pierwsza tłumaczka na język angielski, lady Charlotte Guest, która, natknąwszy się w jednej z opowieści na słowo mabynogyon, założyła, że stanowi ono formę liczby mnogiej od walijskiego mabinogi. O pochodzenie i znaczenie samego słowa mabinogi badacze spierają się do dziś. Niektórzy łączą je z walijskim mab, czyli „młodzieniec, chłopiec; syn”, więc mabinogi oznaczałoby „młodzieńczą opowieść” – opis młodzieńczych czynów bogów i ich potomków. Inni, jak Eric P. Hamp i P. Mac Cana, wywodzą je od imienia celtyckiego bóstwa Mabona (Maponosa, Maponusa), utożsamianego przez Gallorzymian z Apollonem i pojawiającego się w niektórych utworach ze zbioru; mabinogi oznaczałoby więc „opowieść o Mabonie”.

Nazwa mabinogi pierwotnie odnosiła się głównie do pierwszych czterech opowieści, tzw. „Czterech gałęzi Mabinogi” (patrz niżej), najstarszych i związanych z najdawniejszą tradycją.

Datowanie[edytuj | edytuj kod]

Charlotte Guest przetłumaczyła w 1849 na język angielski pierwszych jedenaście opowieści zawartych w dwu średniowiecznych walijskich manuskryptach, tzw. Białej Księdze z Rhydderch (wal. Llyfr Gwyn Rhydderch) powstałej ok. 1350 i Czerwonej Księdze z Hergest (wal. Llyfr Coch Hergest) z ok. 1382–1410. Fragmenty tych opowieści zachowały się również we wcześniejszych XIII-wiecznych manuskryptach.

Badacze są zgodni, że opowieści są znacznie starsze niż rękopisy, w których się zachowały, lecz spierają się, o ile starsze. Opierając się na przesłankach językowych oraz historycznych, Ifor Williams datował ich powstanie na okres przed rokiem 1100. Saunders Lewis argumentuje za datowaniem między rokiem 1170 a 1190. Według Charlesa-Edwardsa język opowieści najlepiej odpowiada okresowi między rokiem 1000 a 1100. Sprawa datowania pozostaje więc kwestią sporną. Niemniej jednak Mabinogion stanowi najbogatsze źródło wiedzy o wierzeniach wyspiarskich Celtów, obok sag irlandzkich.

Opowieści zawarte w zbiorze Mabinogion[edytuj | edytuj kod]

Podane poniżej tytuły opowieści zgodne są ze współczesną walijską pisownią.

„Cztery gałęzie” Mabinogi:

  • Pwyll, Pendefig DyfedPwyll, książę Dyfed
  • Branwen ferch LlŷrBranwen, córka Llŷra
  • Manawydan fab LlŷrManawydan, syn Llŷra
  • Math fab MathonwyMath, syn Mathonwy[a]

Legendy walijskie:

  • Breuddwyd Macsen WledigSen Macsena Wlediga
  • Cyfranc Lludd a LlefelysHistoria Lluda i Llefelysa
  • Culhwch ac OlwenCulhwch i Olwena
  • Breuddwyd RhonabwySen Rhonabwy’ego
  • Hanes TaliesinHistoria Taliesina

Romanse arturiańskie:

  • Iarlles y Ffynnon / OwainPani Źródła albo Owain
  • Peredur fab EfrawgPeredur, syn Efrawga
  • Geraint ac EnidGeraint i Enida

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Przyjmuje się, że Mathonwy jest imieniem żeńskim, jest to jednak kwestia sporna (http://www.mabinogi.net/math.htm#_ftnref1). W przypadku założenia, że jest to imię męskie polski tytuł powinien brzmieć "Math syn Mathonwy’ego".

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]