Magu Baoche

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Magu Baoche
麻谷寶徹
Data urodzenia

po 720

Szkoła

hongzhou

Linia przekazu
Dharmy zen

Mazu Daoyi

Nauczyciel

Mazu Daoyi

Następca

Muyŏm Korea

Zakon

chan

Magu Baoche (chiń. 麻谷寶徹; pinyin Mágŭ Băochè; kor. 마곡보철 Magok Poch'ŏl; jap. Mayoku Hōtetsu; wiet. Ma Cốc Bảo Triệt; ur. po 720) – chiński mistrz chan ze szkoły hongzhou.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Mayu Baoche był uczniem mistrza chan Mazu Daoyi. Jego bliskim przyjacielem był Danxia Tianran. Nauczał w klasztorze w Puzhou w prowincji Shanxi.

Pewnego razu, spacerując z Mazu, Mayu spytał: „Czym jest wielka nirvana?”
Mazu odparł: „Pośpiech.”
Mayu spytał: „Co to jest, co się spieszy?”
Mazu powiedział: „Zobacz wodę!”
Po tych słowach Mayu przebudził się.
Mistrz chan Mayu Baoche używał wachlarza.
Mnich spytał: „Natura wiatru jest wieczna i nie ma miejsca, gdzie nie dociera. Więc dlaczego mistrz używa wachlarza?”
Baoche powiedział: „Wiesz, że natura wiatru jest wieczna, ale nie wiesz, że nie ma miejsca, gdzie on nie dociera.”
Mnich powiedział: „Co jest podstawą «nie ma miejsca, gdzie nie dociera»?”
Baoche powachlował się.
Mnich pokłonił się.
Baoche powiedział: „Bezużyteczni nauczyciele i mnisi! Jest ich tysiące. Na co się nadają?”
Mnich spytał Baoche: „Jakie jest wielkie znaczenie Dharmy Buddy?”
Baoche milczał.
Później mnich spytał mistrza chan Shishuanga Qingzhu: „Co miał na myśli mistrz chan Baoche?”
Shishuang powiedział: „Jeśli gospodarz uniesie swoje złożone ręce z szacunku, to szkodzi. Wtedy ty idziesz wyciągać błoto i nosić wodę”[1].

Występuje w gong’anach 31 z Biyan lu i 16 z Congrong lu. Oba przypadki są identyczne.

Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]

+ Nazwiska z listy Jinhua Jia (fragment). Uczniowie wymienieni są w porządku alfabetycznym.
x Mistrzowie, którzy wybudowali własny klasztor.

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. The Masters and Their Teachings, s. 97, 98.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. The Masters and Their Teachings. Wisdom Publications. Boston, 2000. s. 518. ISBN 0-86171-163-7.