Marius Flothuis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marius Flothuis
Ilustracja
Imię i nazwisko

Marius Hendrikus Flothuis

Data i miejsce urodzenia

30 października 1914
Amsterdam

Pochodzenie

holenderskie

Data i miejsce śmierci

13 listopada 2001
Amsterdam

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, muzykolog

Multimedia w Wikimedia Commons

Marius Hendrikus Flothuis[1][2] (ur. 30 października 1914 w Amsterdamie, zm. 13 listopada 2001 tamże) – holenderski kompozytor i muzykolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Podstawy edukacji muzycznej otrzymał w domu, gdzie uczył się od wuja gry na fortepianie[2]. Studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Amsterdamskim (1932–1936) oraz muzykologię na Uniwersytecie w Utrechcie (1932–1934) i na Uniwersytecie Amsterdamskim (1934–1937)[2]. Pobierał także lekcje fortepianu u Arenda Koole’a oraz fortepianu, klawesynu i teorii muzyki u Hansa Brandtsa-Buysa[2]. W latach 1937–1942 był członkiem kierownictwa Koninklijk Concertgebouworkest[2]. Podczas niemieckiej okupacji Holandii w czasie II wojny światowej został zwolniony z pracy z powodów rasowych (jego żona została uznana za pół-Żydówkę), a następnie w 1943 roku aresztowany pod zarzutem pomocy Żydom[2]. Więziony był początkowo w obozie koncentracyjnym Kamp Vught, a następnie został wywieziony do Niemiec[2]. Pod koniec wojny więziony był pod Schwerinem, aż do wyzwolenia 4 maja 1945 roku[2].

W latach 1945–1953 pracował jako recenzent muzyczny w dzienniku „Het Vrije Volk”, był też lektorem fundacji Donemus[1]. Od 1955 do 1974 roku pełnił funkcję dyrektora artystycznego Koninklijk Concertgebouworkest[1][2]. W 1969 roku uzyskał na Uniwersytecie Amsterdamskim tytuł doktora na podstawie dysertacji Mozarts Bearbeitungeneigener und fremder Werke (wyd. Kassel 1969)[1][2]. Od 1974 roku był profesorem muzykologii na Uniwersytecie w Utrechcie[1][2].

Tworzył w stylistyce neoklasycznej[1][2], uprawiając większość gatunków muzycznych z wyjątkiem opery[1]. Swoje młodzieńcze kompozycje odrzucił, zniszczył wszystkie partytury napisane przed 1934 rokiem[2]. Opublikował prace W.A. Mozart (Haga 1940) i Hedendaagse Engelse componisten (Amsterdam 1949)[1].

Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych)[2]

Utwory orkiestrowe

  • Concertino na małą orkiestrę (1940)
  • Mała uwertura na sopran i orkiestrę (1942)
  • Uwertura dramatyczna (1943–1946)
  • Koncert na flet i orkiestrę (1945)
  • Koncert na róg i małą orkiestrę (1945)
  • Valses sentimentales na małą orkiestrę (1946)
  • Koncert na fortepian i małą orkiestrę (1946–1948)
  • Capriccio na orkiestrę dętą (1949)
  • Capriccio na orkiestrę smyczkową (1949)
  • Koncert na skrzypce i małą orkiestrę (1950)
  • Fantazja na harfę i małą orkiestrę (1953)
  • Sinfonietta concertante na klarnet, saksofon i małą orkiestrę (1954–1955)
  • Uwertura koncertowa (1955)
  • Rondo festoso (1956)
  • Koncert na klarnet i orkiestrę (1957)
  • Muzyka symfoniczna (1957)
  • Spes patriae na małą orkiestę (1962)
  • Espressioni cordiali na smyczki (1963)
  • Canti e giouchi na kwartet smyczkowy i smyczki (1964)
  • Concertino na obój i małą orkiestrę (1968)
  • Per sonare ed ascoltare na flet i orkiestrę (1971)
  • Nokturn (1977)
  • Cantus amoris na smyczki (1979)
  • Adagio na orkiestrę smyczkową i głos mówiony (1997)

Utwory kameralne

  • Sonata na wiolonczelę solo (1937–1938)
  • Nokturn na flet, obój i klarnet (1941)
  • Kwintet na flet, obój, klarnet, klarnet basowy i fagot (1941–1942)
  • Sonata da camera na flet i fortepian (1943)
  • Aria na trąbkę i fortepian (1944)
  • 3 utwory na 2 rogi (1945)
  • Ronde champêtre na flet i klawesyn (1945)
  • Sonata na skrzypce solo (1945)
  • Partita na skrzypce i fortepian (1950)
  • Pour le tombeau d’Orphée na harfę (1950)
  • Trio serio na altówkę, wiolonczelę i fortepian (1950–1951)
  • Sonata da camera na flet i harfę (1951)
  • Mała suita na 12 harf (1951)
  • Kwartet smyczkowy (1951–1952)
  • Mała suita na obój, trąbkę, klarnet lub saksofon i fortepian (1952)
  • Divertimento na klarnet, fagot, róg, skrzypce, altówkę i kontrabas (1952)
  • 4 invenzioni na 4 rogi (1963)
  • Partita na 2 skrzypiec (1966)
  • Concertino na obój, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1967)
  • Allegro vivace na 2 harfy (1969)
  • Caprices roumains na obój i fortepian (1975)
  • Adagio na fortepian na 4 ręce i perkusję (1975)
  • Romeo’s Lament na róg (1975)
  • Canzone na 2 klarnety, rożek basetowy i klarnet basowy (1978)
  • Capriccio na 4 saksofony (1985–1986)
  • Sonata na obój, róg i klawesyn (1986)
  • Preludio e Fughetta na 3 trąbki (1986)
  • Kwartet na 2 skrzypiec, altówkę i wiolonczelę (1991–1992)
  • Kwintet na harfę, flet, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1995)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Hymnus na sopran i orkiestrę (1965)
  • Santa Espina na mezzosopran i orkiestrę (1985–1986)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 119. ISBN 83-224-0344-5.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1138. ISBN 0-02-865527-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marius_Flothuis&oldid=70176682”