Mediolan-Turyn
| |||
 | |||
| Szczegóły wyścigu | |||
| Dyscyplina | Kolarstwo szosowe | ||
| Data powstania | 1876 | ||
| Liczba edycji | 102 (in 2022) | ||
| Częstotliwość | co roku (mar) | ||
| Typ | Wyścig jednodniowy | ||
| Państwo |  Włochy | ||
| Organizator | RCS MediaGroup | ||
| Strona internetowa | Oficjalna strona | ||
| Kategorie | 1.HC (2005-2019) 1.Pro (2020-) | ||
| Cykl | UCI ProSeries | ||
| Zwycięzcy | |||
| Ostatni zwycięzca | .svg){kind=small} Mark Cavendish | ||
| Najwięcej zwycięstw | .svg){kind=small} Costante Girardengo(5 zwycięstw) | ||
| Aktualne wyścigi | |||
 Mediolan-Turyn 2022 | |||
 | Dokumentacja  | ||
_pictogram.svg){kind=small}
Mediolan-Turyn wł. Milano-Torino – najstarszy, do dziś istniejący klasyk w historii kolarstwa. Pierwszy wyścig z Mediolanu do Turynu zorganizowano w roku 1876, co czyni go dużo starszym, niż francuskie imprezy Paryż-Brest-Paryż oraz Bordeaux-Paryż (po raz pierwszy zorganizowane w 1891). Jednak po raz drugi wyścig rozegrano dopiero w roku 1894, a regularnie odbywał się on od roku 1911.
Mediolan-Turyn jest organizowany przez koncern mediowy RCS, który stoi również za organizacją Giro d’Italia oraz jest wydawcą La Gazzetta dello Sport.
Do dziś wyścig ten zalicza się do najważniejszych włoskich klasyków, a przez UCI została mu nadana ranga „1.HC”, najwyższa dla wyścigów nie należących do cyklu ProTour. Obecnie organizowany jest na przełomie września i października.
Rozstrzygającym podjazdem dla liczącego ok. 200 km wyścigu jest liczące 600 m wzniesienie Superga u bram Turynu. Względnie płaski profil całej trasy czyni wyścig jednym z najszybszych w całym kolarstwie – w 1999 Markus Zberg uzyskał przeciętną prędkość 45,75 km/h.
Lista zwycięzców jest silnie naznaczona przez kolarzy włoskich. Dotychczas było jedynie 18 triumfatorów spoza Włoch i to przeważnie w ostatnich latach. Rekordzistą jest Costante Girardengo z pięcioma zwycięstwami na koncie.
W 2013 i 2015 drugie miejsce w tym wyścigu zajął polski kolarz Rafał Majka reprezentujący Team Saxo-Tinkoff, a w 1994 trzeci był Zenon Jaskuła.
Zwycięzcy[edytuj | edytuj kod]
Opracowano na podstawie:[1][2][3]
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Top 3 by edition. procyclingstats.com. [dostęp 2020-09-24]. (ang.).
- ↑ Milano - Torino. cyclingarchives.com. [dostęp 2020-09-24]. (ang.).
- ↑ Milano-Torino (Ita) - Cat.1.HC. memoire-du-cyclisme.eu. [dostęp 2020-09-24]. (fr.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Milano Torino - Sito Ufficiale - Risultati, interviste, video. milanotorino.it. [dostęp 2020-09-24]. (wł.).