Meiji-jingū

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Meiji-jingū
明治神宮
Ilustracja
Honden (główny pawilon)
Państwo

 Japonia

Miejscowość

Tokio

Typ budynku

chram

Rozpoczęcie budowy

1915

Ukończenie budowy

1920

Zniszczono

1945

Odbudowano

1958

Położenie na mapie Tokio
Mapa konturowa Tokio, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Meiji-jingū”
Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Meiji-jingū”
Położenie na mapie prefektury Tokio
Mapa konturowa prefektury Tokio, po prawej znajduje się punkt z opisem „Meiji-jingū”
Ziemia35°40′34″N 139°41′57″E/35,676111 139,699167
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Meiji-jingū (jap. 明治神宮) – chram[a] shintō w tokijskiej dzielnicy Shibuya, poświęcony deifikowanym duchom cesarza Meiji (1852–1912) i jego żony, cesarzowej Shōken (1850–1914).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Po śmierci cesarza w 1912 roku parlament japoński – przy silnym poparciu społeczeństwa – przyjął uchwałę o zbudowaniu chramu shintō, upamiętniającego jego rolę w modernizacji Japonii (restauracja Meiji). Wybrano teren, który obecnie przylega do parku Yoyogi i dzielnicy Harajuku.

Budowę chramu rozpoczęto w 1915 roku w tradycyjnym stylu nagare-zukuri (obecnie najbardziej rozpowszechniony)[1][b] przy użyciu głównie japońskiego cyprysu i miedzi. Budowa świątyni była projektem narodowym, z udziałem ochotników młodzieżowych i stowarzyszeń obywatelskich z całego kraju. Przekazano w darowiźnie 100 tys. drzew z całej Japonii, co stworzyło kompleks leśny w centrum miasta.

Meiji-jingū został oficjalnie poświęcony w 1920 roku (w roku 2020 obchodzona była setna rocznica założenia).

Większość kompleksu została spalona w czasie nalotów podczas II wojny światowej w 1945, ale las przetrwał. Dzięki pomocy społeczeństwa chram przywrócono do jego pierwotnej świetności w 1958 roku.

Opis chramu[edytuj | edytuj kod]

Odwiedzanie chramu jest nie tylko „obowiązkowym” punktem w programie wizyt licznych turystów zagranicznych, ale często także oficjalnych delegacji zagranicznych przybywających do Tokio.

Dla Japończyków jest popularnym sanktuarium zawierania ślubów, składania pierwszych, noworocznych wizyt hatsumōde, święta dzieci Shichi-go-san, czy obchodzenia ceremonii osiągnięcia dorosłości seijin-shiki w Dniu Dorosłych (Seijin no Hi), w drugi poniedziałek stycznia. Dwa razy w roku, 30 czerwca i 31 grudnia, odbywa się ceremonia Wielkiego Oczyszczenia (Ōharae) z grzechów i błędów w minionym półroczu[2][3].

Na terenie chramu znajduje się otwarte w 2019 roku Meiji Jingu Museum, które prezentuje pamiątki po parze cesarskiej na powierzchni 3200 m², na dwóch piętrach[4].

Święty las otaczający główne budynki chramu ma naturalny wygląd, ale w rzeczywistości został dokładnie zaprojektowany pod kierunkiem dr. Seiroku Hondy (1866–1952) i posadzony przez 110 000 ochotników. Na 70 ha rosną 234 różne odmiany drzew, podarowane z całej Japonii. Każde drzewo zostało wybrane na podstawie tego, jak będzie wyglądać po 100 lub 200 latach, przy jednoczesnym zapewnieniu naturalnego wyglądu lasu, gdy został zasadzony w 1920 roku. Ponieważ las jest uważany za święty, od czasu jego powstania nie było interwencji człowieka, nic nie jest dodawane ani odbierane. Kiedy drzewa przewracają się, zostają pozostawione takimi, jakimi są. Mieszka w nim wiele rzadkich gatunków ptaków i owadów[5].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

  • Temizu-ya (lub chōzuya) pawilon służący oczyszczeniu wodą
    Temizu-ya (lub chōzuya) pawilon służący oczyszczeniu wodą
  • Beczki sake (nihon-shu) ofiarowane chramowi[c]
    Beczki sake (nihon-shu) ofiarowane chramowi[c]
  • Ema, tabliczki wotywne
    Ema, tabliczki wotywne
  • Ogród irysów
    Ogród irysów
  • Modlitwa
    Modlitwa
  • Meoto-kusu, „Drzewa Mąż i Żona”[d]
    Meoto-kusu,
    „Drzewa Mąż i Żona”[d]
  • Miko w stoisku sprzedaży wróżb i pamiątek
    Miko w stoisku sprzedaży wróżb i pamiątek
  • Meiji-jingū torii
    Meiji-jingū torii
  • Główna brama
    Główna brama

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W piśmiennictwie polskim dot. Japonii przyjęto słowo „chram” jako tłumaczenie jinja, a słowo „świątynia” – buddyjskiej tera (o-tera, -ji). Podobnie jest w innych językach, w tym w języku angielskim: jinja → "shrine", a tera → "temple".
  2. ↑ Styl nagare-zukuri (falisty, płynący) rozwinął się w okresie Nara pod wpływem napływu kultury z kontynentu. Charakteryzuje się dwuspadowym dachem wysuniętym do przodu, tworzącym rodzaj portyku. Typowym przykładem są dwa chramy Kamo w Kioto: Shimogamo-jinja, Kamigamo-jinja
  3. ↑ Cesarz Meiji popierał rozwój przemysłu krajowego, w tym produkcji sake (właściwa nazwa: nihon-shu). Dekoracyjne, puste beczki są ofiarowywane chramowi corocznie przez stowarzyszenie producentów tego alkoholu. Ofiarą dla kami jest natomiast alkohol w butelkach. Odgrywa on ważną rolę w shintō, albowiem jest uważany za jeden ze sposobów łączenia ludzi i kami. Nihon-shu nazywa się w chramach o-miki („szanowny alkohol bogów”, „święta sake”) i jest codziennie im ofiarowywany, a także rozdawany wyznawcom, uczestnikom rytuałów i festiwali. Po przeciwnej stronie alei ustawione są beczki z winami z Burgundii przekazywane jako symbol więzi kulturowych Francji i Japonii.
  4. ↑ Meoto-kusu – para drzew kamforowych, połączonych świętą liną shimenawa. Zostały zasadzone w 1920 roku i są postrzegane jako symbol szczęśliwego, trwałego małżeństwa, takiego jak cesarza Meiji i cesarzowej Shōken oraz zdrowej rodziny. Ważne miejsce dla osób szukających partnera lub powodzenia w małżeństwie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Basic Terms of Shinto. Tokyo: Kokugauin University, Institute for Japanese Culture and Classics, 1985, s. 41.
  2. ↑ Rites of life. Meiji Jingu. [dostęp 2020-05-11]. (ang.).
  3. ↑ 年間の主な祭典. Meiji Jingu. [dostęp 2020-05-11]. (jap.).
  4. ↑ Meiji Jingu Museum. Meiji Jingu. [dostęp 2020-05-10]. (ang.).
  5. ↑ What to see: Forest. Meiji Jingu. [dostęp 2020-05-11]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Meiji-jingū&oldid=73190142”