Mieczysław Sawicki

Mieczysław Sawicki
	generał brygady pilot
Data i miejsce urodzenia	8 października 1917 ; Niemiercz
Data i miejsce śmierci	12 lutego 2008 ; Iver Buks
	Przebieg służby
Lata służby	od 1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	RAF
Jednostki	318 dywizjon myśliwsko-rozpoznawczy
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; kampania wrześniowa; bitwa o Tobruk; kampania włoska
	Odznaczenia

Mieczysław Sawicki (ur. 8 października 1917 w Niemierczu koło Kijowa, zm. 12 lutego 2008 w Iver Buks pod Londynem) – generał brygady Wojska Polskiego, działacz środowisk kombatanckich, członek Rady Narodowej na Uchodźstwie, zastępca kanclerza i wieloletni członek Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

21 września 1937 rozpoczął naukę w Szkołę Podchorążych Broni Pancernych w Modlinie. 1 lipca 1939, w stopniu plutonowego podchorążego, został skierowany na praktykę^[1].

Podczas kampanii wrześniowej w 2 batalionie pancernym w Żurawicy. Uczestniczył w walkach odwrotowych. 13 września 1939 został mianowany na stopień podporucznika ze starszeństwem z dnia 1 września 1939 w korpusie oficerów broni pancernych^[1]. Dostał się do niewoli radzieckiej, z której uciekł niebawem do Warszawy.

Oficer wywiadu SZP–ZWZ w Warszawie w latach 1939–1940. W 1940 r. zmuszony groźbą aresztowania wyjechał do Palestyny, gdzie początkowo służył w Legii Oficerskiej, a następnie został żołnierzem słynnej Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Jako zastępca dowódcy plutonu cassiersów walczył podczas obrony Tobruku. Był żołnierzem w 4 pułku pancernym „Skorpion”, a także instruktorem brytyjskiego Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej w Abbasyi.

W 1943 zgłosił się do służby w Polskich Siłach Powietrznych. Po przejściu kursu pilotażu myśliwskiego został skierowany do służby w lotnictwie brytyjskim. Za sprawą wstawiennictwa gen. Władysława Andersa, został włączony do polskiego 318 dywizjonu myśliwsko-rozpoznawczego „Gdańskiego” w którego szeregach walczył na froncie włoskim wykonując ponad 100 lotów bojowych (został także zestrzelony poza linią frontu).

Po zakończeniu działań wojennych pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Studiował na Uniwersytecie Londyńskim, gdzie uzyskał tytuł inżyniera lądowego. Pracował w branży budowlanej. Od 1980 piastował funkcję Sekretarza Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari w Londynie (przyznawanego przez rząd na uchodźstwie); od 1993 do momentu śmierci członek Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari w niepodległej Polsce, reprezentując Kapitułę poza granicami III RP. Od 2001 pełnił również funkcję Zastępcy Kanclerza Orderu, reprezentując weteranów Polskich Sił Zbrojnych przed Królową Brytyjską. Był działaczem i wiceprezesem Stowarzyszenia Lotników Polskich oraz Rady Organizacji Kombatanckich Polskich Sił Zbrojnych i Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernej w WB.

15 czerwca 2007 Prezydent RP Lech Kaczyński mianował go na stopień generała brygady^[2]. 17 czerwca 2007 w Belwederze, w czasie uroczystości z okazji 215. rocznicy ustanowienia Orderu Wojennego Virtuti Militari, nominację w imieniu Prezydenta RP wręczył mu minister Władysław Stasiak.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari – przyznany za zasługi bojowe podczas kampanii libijskiej
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2005)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1995)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1990)^[3]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1978)^[4]
Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (1992)
Krzyż Walecznych – przyznany za zasługi bojowe podczas kampanii libijskiej i dwukrotnie za zasługi w lotnictwie bojowym
Medal Polonia Mater Nostra Est (2000)
Distinguished Service Order (Wielka Brytania)
Distinguished Flying Cross – za zasługi w lotnictwie bojowym (Wielka Brytania)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Szubański 1993 ↓, s. 26.
↑ Postanowienie Prezydenta RP z dnia 15 czerwca 2007 r. nr 112-22-07 o nadaniu stopnia generaΠa brygady (M.P. z 2007 r., Nr 42, poz. 472).
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 55, Nr 4 z 20 grudnia 1990.
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 27, Nr 5 z 31 grudnia 1978.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Rajmund Szubański: Szkoła Podchorążych Broni Pancernych 1936–1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1993. ISBN 83-85621-31-8.
Nekrologi „Gazeta Wyborcza” 21 lutego 2008 r.
Informacje o 215 rocznicy ustanowienia Orderu Wojennego Virtuti Militari i nominacji dla Mieczysława Sawickiego na generała brygady na stronie oficjalnej Biura Bezpieczeństwa Narodowego (17 czerwca 2007 r.)
Kapituły Orderów na stronie oficjalnej prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego (stan strony z 21 lutego 2008 r.)
Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, tom IV (1939–1945), część 1, Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, Koszalin 1995

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zdjęcie Mieczysława Sawickiego na stronie ocalicodzapomnienia.pl. ocalicodzapomnienia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-03)].

[CITEREFSzubański199326-1] Szubański 1993 ↓, s. 26.

[2] Postanowienie Prezydenta RP z dnia 15 czerwca 2007 r. nr 112-22-07 o nadaniu stopnia generaΠa brygady (M.P. z 2007 r., Nr 42, poz. 472).

[3] Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 55, Nr 4 z 20 grudnia 1990.

[4] Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 27, Nr 5 z 31 grudnia 1978.

[1]

[2]

[3]

[4]