Mieszko, książę Nowogródka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mieszko, książę Nowogródka – młodzieńczy utwór Adama Mickiewicza z 1817.

Utwór jest spolszczeniem satyrycznej powiastki filozoficznej Voltaire’a zatytułowanej Éducation d’un prince^[1]. Dzieło przedstawia konflikt między racjonalnym i oświeconym władcą, a jego zacofanymi duchownymi doradcami^[1]. Utwór został zaprezentowany na spotkaniach Towarzystwa Filomatów w październiku 1818 i styczniu 1819^[2].

Przypisy

Marek Piechota: Pierwsi redaktorzy tekstów Mickiewicza. Od „boskiego diabła” do „puchu marnego”. Wiara.pl, 2009. [dostęp 2019-08-18].
Alina Witkowska, Ryszard Przybylski: Romantyzm. Wyd. VIII – 3 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. ISBN 978-83-01-13848-6.

Ballady i romanse	Pierwiosnek Romantyczność Świteź Świtezianka Rybka Powrót taty Kurhanek Maryli Do przyjaciół To lubię Rękawiczka Pani Twardowska Tukaj albo próby przyjaźni Lilije Dudarz
Dramaty	Dziady (część II, część IV, część III, część I) Jakub Jasiński albo dwie Polski Konfederaci barscy
Liryki lozańskie	Snuć miłość Nad wodą wielką i czystą Gdy tu mój trup Polały się łzy
Poematy	Dziewica z Orleanu Farys Grażyna Kartofla Pan Tadeusz
Sonety krymskie	Stepy akermańskie Cisza morska Żegluga Burza Widok gór ze stepów Kozłowa Bakczysaraj Bakczysaraj w nocy Grób Potockiej Mogiły haremu Bajdary Ałuszta w dzień Ałuszta w nocy Czatyrdah Pielgrzym Droga nad przepaścią w Czufut-Kale Góra Kikineis Ruiny zamku w Bałakławie Ajudah
Wiersze (różne)	Do Joachima Lelewela Do Matki Polki Reduta Ordona Śmierć pułkownika Zima miejska
Inne	Czaty Historia przyszłości Konrad Wallenrod Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego Mieszko, książę Nowogródka Oda do młodości Pani Aniela Pieśń filaretów Prelekcje paryskie Trzech Budrysów