Mignonne (1917)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mignonne
Ilustracja
„Mignonne” w 1917 r.
Klasa

awizo / kanonierka

Typ

Friponne

Historia
Stocznia

Arsenal de Brest, Brest

Położenie stępki

1916

Wodowanie

1917

 Marine nationale
Nazwa

„Mignonne”

Wejście do służby

1918

Wycofanie ze służby

1920

 Forțele Navale Române
Nazwa

„Sublocotenent Ghiculescu”

Wejście do służby

styczeń 1920

 MW ZSRR
Nazwa

„Angara”

Wejście do służby

14 września 1944

 Forțele Navale Române
Nazwa

„Ion Ghiculescu”

Wejście do służby

październik 1945

Wycofanie ze służby

2002

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 375 ton
pełna: 443 t

Długość

60,2 metra
57,8 m między pionami

Szerokość

7 m

Zanurzenie

2,6 m

Napęd
2 silniki Diesla Sulzer o łącznej mocy 900 KM
2 śruby
Prędkość

14,5 węzła

Zasięg

3000 Mm przy prędkości 10 węzłów

Uzbrojenie
2 działa kal. 100 mm L/45 (2 x I)
2 zrzutnie bg
Załoga

50

Mignonne (później Sublocotenent Ghiculescu, Angara i Ion Ghiculescu) – francuskie awizo z okresu I wojny światowej, a następnie rumuńska kanonierka, jeden z czterech pozyskanych przez Rumunię okrętów typu Friponne. Jednostka została zwodowana w 1917 roku w stoczni Arsenal de Brest w Breście, a do służby w Marine nationale przyjęto ją w 1918 roku. W styczniu 1920 roku okręt został zakupiony przez Rumunię i wszedł w skład Marynarki Wojennej pod nazwą „Sublocotenent Ghiculescu”. 5 września 1944 roku kanonierka została zdobyta przez żołnierzy radzieckich i następnie wcielona do służby w Marynarce Wojennej ZSRR jako „Angara”. Zwrócony w październiku 1945 roku okręt wszedł ponownie w skład Marynarki Wojennej Rumunii pod nazwą „Ion Ghiculescu”. W 1960 roku jednostka została przebudowana na okręt dowodzenia, a ze służby została wycofana w 2002 roku.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: kanonierki typu Friponne.

Awiza typu Friponne, klasyfikowane początkowo jako kanonierki do zwalczania okrętów podwodnych, zostały zamówione na podstawie wojennego programu rozbudowy floty francuskiej z 1916 roku[1]. Okręty były w zasadzie identyczne z awizami typu Ardent, różniąc się głównie rodzajem siłowni – silnikami Diesla w miejsce napędu parowego, dzięki czemu znacznie wzrósł zasięg pływania[1]. Początkowo planowano budowę 13 jednostek, jednak ukończono jedynie osiem[1]. Później klasyfikowane były jako awiza 2. klasy[2].

„Mignonne” zbudowany został w stoczni Arsenal de Brest[1][3]. Stępkę okrętu położono w 1916 roku, został zwodowany w 1917 roku, a do służby w Marine nationale wszedł w 1918 roku[2].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręt był kanonierką przeznaczoną do zwalczania okrętów podwodnych[1]. Długość całkowita kadłuba wynosiła 60,2 metra (57,8 metra między pionami), szerokość 7 metrów i zanurzenie 2,6 metra[4]. Wyporność standardowa wynosiła 375 ton, zaś pełna 443 tony[4][5][a]. Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer o łącznej mocy 900 KM, poruszające poprzez wały napędowe dwoma śrubami[3][6][b]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 14,5 węzła[7]. Okręt zabierał 30 ton paliwa, co pozwalało osiągnąć zasięg wynoszący 3000 Mm przy prędkości 10 węzłów (lub 1600 Mm przy 15 węzłach)[3][7].

Uzbrojenie kanonierki składało się z dwóch pojedynczych dział kalibru 100 mm L/40 M1897 i dwóch zrzutni bomb głębinowych[2][7][c].

Załoga okrętu liczyła 50 oficerów, podoficerów i marynarzy[3][5].

Służba[edytuj | edytuj kod]

„Sublocotenent Ghiculescu” przed 1944 r.

Kanonierka służyła podczas I wojny światowej w latach 1916-1918 we francuskich Siłach Patrolowych Atlantyku[8]. 9 stycznia 1920 roku okręt został zakupiony przez Rumunię (wraz z bliźniaczymi jednostkami „Impatiente”, „Chiffonne” i „Friponne”) i już 15 stycznia wszedł w skład Marynarki Wojennej pod nazwą „Sublocotenent Ghiculescu”[3][8][d]. Nosił oznaczenie burtowe: „Gh”[4]. Jednostka otrzymała imię na cześć oficera rumuńskiej marynarki, poległego podczas I wojny światowej[3]. Na przełomie 1939 i 1940 roku dokonano modernizacji uzbrojenia jednostki: zdemontowano oba działa kal. 100 mm, instalując w zamian dwa pojedyncze działka plot. SK C/30 kal. 37 mm L/80[4]. W 1942 lub 1943 roku obrona przeciwlotnicza okrętu została wzmocniona przez montaż pojedynczego działka C/38 kal. 20 mm L/65, zaś na początku 1944 roku jedno z działek kal. 37 mm zostało zastąpione działem SK C/30 kal. 88 mm L/42[4].

5 września 1944 roku kanonierka została zdobyta przez żołnierzy radzieckich w Konstancy i następnie wcielona do służby w Marynarce Wojennej ZSRR jako „Angara” (Ангара)[9][10]. Okręt został zwrócony 14 października 1945 roku i wszedł ponownie w skład Marynarki Wojennej Rumunii pod nazwą „Ion Ghiculescu”[4][10]. Jednostka otrzymała oznaczenie burtowe D 62[5][10]. W 1960 roku jednostka została przebudowana na okręt dowodzenia i otrzymała oznaczenie NDD 113[10][11][e]. Uzbrojenie okrętu w tym okresie stanowiło pojedyncze działko plot. kal. 37 mm i dwa podwójne stanowiska wkm kal. 14,5 mm[11][12]. Jednostka została wycofana ze służby w 2002 roku[13].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215 i Gogin 2018F ↓ podają wyporność normalną 315 ton, McMurtrie 1941 ↓, s. 388 – 390 ton, zaś Pietlewannyj 2009 ↓, s. 171 standardową 344 tony i pełną 443 tony.
  2. ↑ Moore 1985 ↓, s. 408 i Sharpe 1989 ↓, s. 458 podają, że łączna moc siników wynosiła 1800 KM.
  3. ↑ McMurtrie 1941 ↓, s. 388, Blackman 1953 ↓, s. 295 i Pietlewannyj 2009 ↓, s. 171 podają, że okręt był uzbrojony także w dwa karabiny maszynowe.
  4. ↑ Gogin 2018C ↓ podaje nazwę: „Sublocotenent Ghiculescu Ion”.
  5. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 422, Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 324 i Gogin 2018C ↓ podają, że okręt został przebudowany na okręt hydrograficzny; według Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 324 i Sharpe 1989 ↓, s. 458 okręt nosił nazwę „Constanta”.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 216.
  2. ↑ a b c Gogin 2018F ↓.
  3. ↑ a b c d e f McMurtrie 1941 ↓, s. 388.
  4. ↑ a b c d e f Gogin 2018C ↓.
  5. ↑ a b c Blackman 1953 ↓, s. 295.
  6. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215-216.
  7. ↑ a b c Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215.
  8. ↑ a b Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 191.
  9. ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 171.
  10. ↑ a b c d Gogin 2018A ↓.
  11. ↑ a b Moore 1985 ↓, s. 408.
  12. ↑ Sharpe 1989 ↓, s. 458.
  13. ↑ Saunders 2004 ↓, s. 580.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Raymond Blackman (red.): Jane’s Fighting Ships 1953-1954. London: Sampson Low, Marston & Co., 1953. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: ANGARA gunboats (1917-1918/1944). Navypedia. [dostęp 2018-02-16]. (ang.).
  • Ivan Gogin: CĂPITAN DUMITRESCU ASW gunboats (1917-1918/1920). Navypedia. [dostęp 2018-02-16]. (ang.).
  • Ivan Gogin: FRIPONNE 2nd class avisos (ASW gunboats) (1917-1918). Navypedia. [dostęp 2018-02-16]. (ang.).
  • Jean Labayle-Couhat: French Warships of World War I. Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
  • Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
  • M.B. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
  • Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
Kanonierki typu Friponne
Marine nationale
Forțele Navale Române
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mignonne_(1917)&oldid=69319181”