Przejdź do zawartości

Mirosław Ostromęcki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mirosław Ostromęcki
Mirski Kazimierz, Majewski, Orski
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1914
Warszawa, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

30 marca 2000
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Krajowa
Narodowe Siły Zbrojne
Związek Jaszczurczy

Stanowiska

szef Biura Informacji w KG NSZ

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
kampania wrześniowa,
działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Partyzancki Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego (nadany po 1992) Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Krzyż Zasługi Stowarzyszenia Polskich Kombatantów

Mirosław Ostromęcki, ps. „Majewski”, „Mirski Kazimierz”, „Orski” (ur. 17 grudnia 1914 w Warszawie, zm. 30 marca 2000 tamże) – żołnierz Narodowych Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, podpułkownik Wojska Polskiego, szef Biura Informacji w KG NSZ, redaktor naczelny „Szańca”, działacz społeczny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Warszawie w rodzinie inteligenckiej. Ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W 1933 został przyjęty do korporacji akademickiej Arkonia. Na studiach politechnicznych nawiązał bliskie kontakty z wieloma przedstawicielami ruchu narodowego. W latach 1936−1938 pełnił funkcje pierwszego wiceprezesa, a następnie prezesa Bratniej Pomocy Politechniki Warszawskiej oraz przewodniczącego Porozumienia Bratnich Pomocy Uczelni Warszawskich, zawartego w celu egzekwowania od władz oświatowych II RP prawa do autonomii wyższych uczelni.

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Po kampanii wrześniowej wstąpił do Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy, organizując w nim pion propagandy. Był twórcą Polskiej Informacji Prasowej – agencji informacyjnej powołanej przez Grupę „Szańca”. Przez całą okupację agencja wydawała w nakładzie 300 egz. wewnętrzny biuletyn, służący jako podstawa materiałowa dla prasy partyjnej z „Szańcem” na czele (korzystała z niej także prasa Armii Krajowej). Ostromęcki redagował też pismo „Naród i Wojsko”, a z czasem przejął kontrolę wydawniczą nad większością tytułów środowiska „Szańca”: „Załogą”, „Placówką” oraz „Agencją Antykomunistyczną”. W okresie okupacji pracował oficjalnie w założonej przez siebie firmie komisowej w Warszawie. Od połowy 1942 ukrywał się, poszukiwany przez Gestapo. Po powstaniu Narodowych Sił Zbrojnych w 1942 został szefem Biura Informacji w KG NSZ.

Należał do ścisłego kierownictwa tajnej Organizacji Polskiej (nazywanej też Organizacją Wewnętrzną); od 1943 – do Dyrektoriatu, utajnionych struktur środowiska "Szańca" (poziom wtajemniczenia C – "Czarniecki", a następnie Z – "Zakon"), gdzie był odpowiedzialny za propagandę (grupa II; Grupa propagandy). Równolegle w strukturze wojskowej pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Wydawniczego przy dowódcy NSZ. W 1943 ukończył kurs podchorążówki NSZ. W tym samym czasie, od 1942, w jego domu we Włochach ukrywała się rodzina żydowska. Wybuch powstania warszawskiego zaskoczył go w Warszawie; walczył w oddziale por. Michała Słomińskiego pod ps. „Majewski”; został awansowany na stopień ppor. Armii Krajowej. W lokalu konspiracyjnym przy ul. Wspólnej zorganizował redakcję powstańczego „Szańca”; pismo było drukowane codziennie w 10 tys. egz. w kolejnych drukarniach AK; w sumie wydano 43 numery, ostatni na początku października 1944. Kolportażem zajmowała się głównie Kompania NSZ „Warszawianka” wchodząca w skład Zgrupowania „Chrobry II” AK, z którą utrzymywał kontakt za pośrednictwem przekopu pod Alejami Jerozolimskimi.

Po upadku powstania

[edytuj | edytuj kod]

Po powstaniu uciekł z transportu i zameldował się w KG NSZ w Brwinowie. W styczniu 1945, awansowany do stopnia porucznika, został inspektorem NSZ na Obszar Centrum-Wschód (pod ps. Mirski); jednocześnie był członkiem Komitetu Wykonawczego Organizacji Wewnętrznej (najwyższy poziom wtajemniczenia – „A”); w pierwszej połowie 1945 objeżdżał podległe mu okręgi (białostocki, lubelski, siedlecki, warszawski) z rozkazem stopniowego likwidowania oddziałów oraz przenoszenia „spalonych” i zagrożonych aresztowaniem żołnierzy na ziemie zachodnie i północne. Osobnym problemem było podtrzymywanie morale oddziałów leśnych. W lipcu 1945 wszedł w skład Rady Inspektorów NSZ przy Komendancie Głównym. Aresztowany 1 października 1945 w mieszkaniu konspiracyjnym w Warszawie, w Kolonii Staszica. Jak sam wspominał: „UB otoczyło całą dzielnicę i przeszukiwało dom po domu”[1]. Przetrzymywany najpierw w więzieniu na warszawskiej Pradze przy ul. 11 Listopada, a następnie w więzieniu mokotowskim.

Śledztwo prowadzili Ludwik Serkowski i Józef Różański. Oskarżony z art. 1 dekretu o ochronie państwa z 30 października 1944 oraz z art. 27 kodeksu karnego Wojska Polskiego. 28 października 1946 został skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na karę śmierci z utratą praw publicznych na zawsze oraz konfiskatą mienia. Po latach wspominał: „Na ułaskawienie oczekiwałem w pojedynce, ze światłem w noc i w dzień”[2]. Bolesław Bierut ułaskawił go 12 grudnia 1946 dzięki interwencji wielu osobistości (m.in. ks. kard. Adama Sapiehy, Juliana Tuwima i Stanisława Szwalbego), a wbrew jednogłośnej decyzji Najwyższego Sądu Wojskowego oraz opinii MBP wystawionej przez płk Józefa Różańskiego i dyrektora Biura Prezydialnego KRN Kazimierza Biskupskiego. Karę zamieniono na dożywocie, następnie w wyniku amnestii na 15 lat pozbawienia wolności. Więziony we Wronkach.

Postanowieniem sądu z 19 marca 1955, latem tego roku został warunkowo zwolniony. Do więzienia nie wrócił. Pracował w przemyśle elektromaszynowym, głównie we Wrocławiu.

W latach 1958−1984 był dyrektorem Zakładów Aparatury Elektronicznej we Wrocławiu, należących do spółki INCO-VERITAS. Po wyjściu z więzienia należał, jako szeregowy członek, do Stowarzyszenia PAX.

Okres III RP

[edytuj | edytuj kod]

Po 1989 awansowany decyzjami Ministra Obrony Narodowej do stopnia majora (1995), a następnie podpułkownika (1999). Współtwórca Związku Żołnierzy NSZ; od 1992 przewodniczący Rady Naczelnej Związku. Od 1990 członek Koła nr 1 Stowarzyszenia Polskich Kombatantów. Od 1995 członek założyciel Klubu Przyjaciół „Szańca”.

Zmarł 30 marca 2000 w Warszawie, pochowany w grobie rodzinnym na warszawskich Powązkach (kwatera 34-1-29/30)[3].

W 1940 ożenił się z Heleną Deskur (zm. w 2000), krewną ks. kard. Andrzeja Deskura. Mieli dwójkę dzieci: córkę Annę Ostromęcką-Kieniewicz (1944−2000) i syna Andrzeja (ur. 1942).

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Biuletyn Arkoński, Nr 37.,Warszawa, styczeń 2001
  2. tamże
  3. Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW DESKUR, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]