Monika Witkowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Monika Witkowska
Ilustracja
Monika Witkowska (Manaslu 2018)
Data i miejsce urodzenia

13 lipca 1966
Warszawa

Zawód, zajęcie

podróżniczka, himalaistka, żeglarka, autorka książek, dziennikarka

Strona internetowa

Monika Witkowska (ur. 1966 w Warszawie) – podróżniczka, himalaistka, żeglarka, pisarka, dziennikarka i przewodniczka wypraw trekkingowych. Członkini Kapituły Konkursu Kolosy[1].

Obóz 1 na Broad Peak
Monika Witkowska (Obóz 1 na Broad Peak)

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od urodzenia mieszka w Warszawie. Ukończyła studia na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego. Swoje życie poświęciła podróżom – odwiedziła ok. 180 krajów[2] na wszystkich kontynentach, przy czym większość wypraw to samodzielne wyjazdy „plecakowe”. Pasję podróżowania łączy z aktywnością górską, żeglarską, jeździ na nartach, nurkuje, zajmowała się też sportami powietrznymi (skoki spadochronowe, motolotnie, paralotnie). O swoich podróżach pisze książki, przewodniki i artykuły do wielu znanych tytułów; opowiada również podczas prelekcji i wykładów motywacyjnych. Jako pilot i przewodnik prowadzi wyjazdy po całym świecie, w tym trekkingi w Himalajach, Karakorum i na Kilimandżaro.

Dokonania górskie[edytuj | edytuj kod]

Wyprawy na ośmiotysięczniki:

  • 2013 – zdobycie Mount Everest (8848 m) 23 maja 2013[3]
  • 2015 – wyprawa na Broad Peak (atak szczytowy przerwany z powodu załamania pogody)
  • 2018 – zdobycie Manaslu (8156 m) 28 września 2018[4]
  • 2019 – zdobycie Lhotse (8516 m) 16 maja 2019[5]
  • 2021 – wyprawa na Broad Peak (atak szczytowy przerwany z powodu wypadku)[6]
  • 2022 – zdobycie K2 (8611 m) 22 lipca 2022[7][8][9]

W 2015 r. jako 8 Polka zakończyła zdobywanie Korony Ziemi,[10] dokonując tego w wersji rozszerzonej (nie 7, a 9 szczytów, czyli: Everest, Denali, Kilimandżaro, Mount Vinson, Elbrus, Piramida Carstensza, Mont Blanc, Aconcagua i Góra Kościuszki).

W 2022 roku jako druga Polka w historii (po Wandzie Rutkiewicz) zdobyła K2.

Zdobyła także wiele innych gór, m.in. Matterhorn, Kazbek, Ama Dablam, Chimborazo i inne szczyty sześciotysięczne.

Od roku 1989 jest przewodnikiem w SKPB Warszawa (Studenckie Koło Przewodników Beskidzkich). Od 2009 roku jest członkiem klubu wysokogórskiego KW Warszawa[11].

Dokonania żeglarskie[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze patenty żeglarskie zdobywała w Harcerskim Ośrodku Wodnym w Warszawie.

Później zaczęła żeglować po morzu, działając w Studenckim Klubie Żeglarskim Politechniki Warszawskiej.

Do najbardziej znaczących rejsów, w których brała udział należą:

  • w 1989/90 roku 7-miesięczny rejs przez Pacyfik, Kanał Panamski i Atlantyk na żaglowcu „Zawisza Czarny” (rejs nagrodzony jako Rejs Roku 1989)
  • Etiopia
    w 2003 roku, 2-miesięczny rejs na s/y „Stary” (13,49 m) na trasie Valparaiso – Przylądek Horn – Polska Stacja Antarktyczna na wyspie Króla Jerzego – Falklandy/Malwiny (rejs uznany Rejsem Roku)
  • w 2010 roku – 3 miesięczny rejs na jachcie „Solanus” (14,5 m) przez Przejście Północno-Zachodnie (od Grenlandii na Alaskę) – rejs nagrodzony II nagrodą Rejs Roku i Kolosem w kategorii Żeglarstwo[12]
  • w 2011 roku – 3 miesięczny rejs na s/y „Anna” (dł. 10,5 m) od Inuvik w północnej Kanadzie, dookoła Czukotki i przez Morze Beringa na Alaskę – rejs nagrodzony wyróżnieniem w konkursie „Kolosy”[13] i nominacją do nagrody Travelerów National Geographic[14]
  • w 2016 roku – miesięczny rejs na s/y „Phoenix” (9,5 m) dookoła Przylądka Horn[15]

Praca w mediach[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze kroki dziennikarskie, w roku 1990 stawiała współpracując z redakcjami „Żagli” oraz „Życia Warszawy”. W latach 1996–2003 kierowała dodatkiem „Turystyka” w „Gazecie Wyborczej”, a następnie została dziennikarskim freelancerem, współpracując z dziennikami i periodykami takimi jak (niektóre z tytułów już nie istnieją): „Podróże”, „Voyage”, „National Geographic Traveler”, „Poznaj Świat”, „Kaleidoscope”, „Kontynenty”, „Obieżyświat”, „Extremium”, „Jachting”, „Magazyn Góry”, „N.P.M.”, „SKI Magazyn”, „Viva”, „Twój Styl”, „Wysokie Obcasy”, dodatki turystyczne „Rzeczpospolitej”, „Dziennika” i „Pulsu Biznesu”.

Książki[edytuj | edytuj kod]

Festiwal Literacki, Zakopane 2019

Za swoją twórczość literacką była nagradzana m.in. Nagrodą im. L. Teligi (nagroda za książki żeglarskie)[16] oraz kilkukrotnie – Nagrodą Magellana (nagroda za książki podróżnicze).[17]

Do samodzielnie napisanych książek reportażowych Witkowskiej należą:

  • Moje Karpaty, 2021, wyd Bezdroża
  • Broad Peak. Darowane życie, 2021, wyd. Słowne
  • Lhotse. Lodowa siostra Everestu, 2020, wyd. Bezdroża
  • Manaslu. Góra Ducha, Góra Kobiet, 2019, wyd. Helion
  • Góry z duszą, cz. 3. Szczyty marzeń, 2018, wyd. Burda Media
  • Horn na trawersie. Opowieści nie tylko żeglarskie, 2018, wyd. Bezdroża
  • Góry z duszą, cz. 2. Pasja i przygoda, 2016, wyd. Burda Media
  • Góry z duszą, cz. 1, 2015, wyd. Burda Media
  • Z plecakiem przez świat, 2015, wyd. Bezdroża
  • Everest. Góra Gór, 2013, wyd. Helion
  • Kurs Czukotka, 2013, wyd. Burda Media
  • Kurs Arktyka. Kurs Arktyka. Rejs przez przejście północno-zachodnie, 2011, wyd. Alma Press
  • Kurs na Horn. Dziennik z rejsu, 2009, wyd. Prószyński i S-ka PRZEWODNIKI
  • Narty na Słowacji, 2009, wyd. Berlitz
  • Słowiński Park Narodowy, 2008, wyd. Multico
  • Dania, 2005, wyd. „Wiedza i Życie”

Książki w których jest współautorką to m.in.:

  • Dzieci świata, 2011, Arkady
  • Ugryźć świat, 2008, G+J RBA/National Geographic
  • Między niebem a piekłem, 2004, wyd. G+J RBA/National Geographic
  • Wyprawy na koniec świata, 2004, wyd. G+J RBA/National Geographic
  • Świat na talerzu, 2004, wyd. G+J RBA/National Geographic

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kapituła Kolosów, kolosy.pl [dostęp 2021-02-24].
  2. Helion SA, Z plecakiem przez świat. Vademecum podróżnika, ISBN 978-83-283-1837-3 [dostęp 2021-02-24] (pol.).
  3. The Himalayan Database, wiosna 2013. [dostęp 2022-07-23]. (ang.).
  4. The Himalayan Database, jesień 2018. [dostęp 2022-07-23]. (ang.).
  5. The Himalayan Database, wiosna 2019. [dostęp 2022-07-23]. (ang.).
  6. Krystian Walczak: Monika Witkowska jest w drodze pod K2. Na szczycie może być drugą Polką. redbull.com, 2022-06-24. [dostęp 2022-07-23].
  7. K2 Expedition 2022 : List of climbers summited K2 in 2022. baltistantimes.com, 2022-07-22. [dostęp 2022-07-23]. (ang.).
  8. Mateusz Łysiak: Monika Witkowska zdobyła K2. Jako druga Polka w historii po Wandzie Rutkiewicz!. national-geographic.pl, 2022-07-22. [dostęp 2022-07-23].
  9. Monika Witkowska - Podróże małe i duże, facebook.com [dostęp 2022-07-22] (pol.).
  10. Monika Witkowska z Koroną Ziemi | Outdoor Magazyn pisze, Monika Witkowska – kolejną Polką z Koroną Ziemi [dostęp 2021-02-24] (pol.).
  11. Członkowie klubu. kw.warszawa.pl. [dostęp 2022-08-13].
  12. "Solanus" pokonał Przejście Północno-Zachodnie!, zagle.se.pl [dostęp 2021-02-24].
  13. Piotr Tomza, Pokolenie Kolosów, Virtualo, 5 marca 2014, ISBN 978-83-7881-326-2 [dostęp 2021-02-24] (pol.).
  14. Travelery 2011 – wyniki i fotorelacja!, national-geographic.pl [dostęp 2021-02-24] (pol.).
  15. Przylądek Horn: 400 lat od pierwszego opłynięcia. Wyjątkowy rejs na rocznicę, zagle.se.pl [dostęp 2021-02-24].
  16. Nagrody im. L. Teligi 2011 – przyznane!, zagle.se.pl [dostęp 2021-02-24].
  17. Najlepsze przewodniki, książki podróżnicze, mapy – 13 publikacji wyróżnionych Nagrodą Magellana 2013, podroze.se.pl [dostęp 2021-02-24] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]