Przejdź do zawartości

Nicolas Rossolimo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nicolas Rossolimo
Ilustracja
Tartakower vs. Rossolimo
(Amsterdam, 1950)
Data i miejsce urodzenia

28 lutego 1910
Kijów

Data i miejsce śmierci

24 lipca 1975
Nowy Jork

Obywatelstwo

Francja
Stany Zjednoczone

Tytuł szachowy

arcymistrz (1953)

abcdefgh
8
a8 – Czarna wieża
c8 – Czarny goniec
d8 – Czarny hetman
e8 – Czarny król
f8 – Czarny goniec
g8 – Czarny skoczek
h8 – Czarna wieża
a7 – Czarny pionek
b7 – Czarny pionek
d7 – Czarny pionek
e7 – Czarny pionek
f7 – Czarny pionek
g7 – Czarny pionek
h7 – Czarny pionek
c6 – Czarny skoczek
b5 – Biały goniec
c5 – Czarny pionek
e4 – Biały pionek
f3 – Biały skoczek
a2 – Biały pionek
b2 – Biały pionek
c2 – Biały pionek
d2 – Biały pionek
f2 – Biały pionek
g2 – Biały pionek
h2 – Biały pionek
a1 – Biała wieża
b1 – Biały skoczek
c1 – Biały goniec
d1 – Biały hetman
e1 – Biały król
h1 – Biała wieża
8
77
66
55
44
33
22
11
abcdefgh
Wariant Rossolimo w obronie sycylijskiej

Nicolas Rossolimo (ur. 28 lutego 1910 w Kijowie, zm. 24 lipca 1975 w Nowym Jorku) – francuski szachista, od roku 1953 również reprezentant Stanów Zjednoczonych, arcymistrz od 1953 roku.

Kariera szachowa

[edytuj | edytuj kod]

Z pochodzenia był Grekiem. Urodził się na Ukrainie jako Nikołaj Spiridonowicz Rossolimo (Николай Спиридонович Россолимо). W roku 1929 wraz z matką wyemigrował do Francji. Pierwszy międzynarodowy sukces odniósł w roku 1938, zajmując w Paryżu II miejsce (za Jose Raulem Capablanką). W 1948 zwyciężył w mistrzostwach Francji rozegranych w Paryżu[1]. Pomiędzy 1934 a 1949 rokiem siedmiokrotnie zdobył mistrzostwo francuskiej stolicy[2], natomiast w 1948 i 1949 rozegrał dwa mecze z Ksawerym Tartakowerem, oba zakończone remisem. Poza tym sukcesy osiągnął w Bad Gastein (1948, dz. II m. wraz z Palem Benko, za Erikiem Lundinem), Hastings (1948/49, I m.; 1949/50, II m. za Laszlo Szabo, przed Maxem Euwe; 1950/51, dz. II m. za Wolfgangiem Unzickerem, wraz z Albéricem O’Kellym de Galwayem), Wenecji (1949, II m. za Laszlo Szabo; 1950, III m. za Aleksandrem Kotowem i Wasilijem Smysłowem), Southsea (1949, I m. przed Ludkiem Pachmanem i Ksawerym Tartakowerem; 1951, dz. I m.), Heidelbergu (1949, II m. za Wolfgangiem Unzickerem), Gijón (1950, I m.) oraz w Beverwijk (1950, dz. II m. za Janem Donnerem, wraz z Maxem Euwe; 1953, I m.).

Pięciokrotnie wystąpił na szachowych olimpiadach (w latach 1950 i 1972 w barwach Francji, a w 1958, 1960 i 1966 - w zespole Stanów Zjednoczonych). Zdobył cztery olimpijskie medale: dwa srebrne wraz z drużyną (1960, 1966) oraz indywidualnie srebrny (1950, na II szachownicy) oraz brązowy (1958, na V szachwnicy)[3].

W roku 1953 wyjechał do Stanów Zjednoczonych i przyjął, jako drugie, obywatelstwo tego kraju. W 1955 wygrał otwarte mistrzostwa USA (przed Samuelem Reshevskim). W następnych latach wielokrotnie uczestniczył w międzynarodowych turniejach, nie osiągając jednak tak znaczących rezultatów jak przed swoim przyjazdem do Stanów Zjednoczonych. Poza grą turniejową prowadził w Nowym Jorku sklep ze sprzętem i szachową literaturą. Był osobą wyjątkowo utalentowaną, grał na akordeonie, śpiewał, uprawiał judo, znał również 5 języków. Zmarł w wyniku odniesionych obrażeń po upadku ze schodów[4].

Do teorii debiutów wprowadził wariant obrony sycylijskiej, nazwany później jego nazwiskiem: 1. e4 c5 2. Sf3 Sc6 3.Gb5.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]