Przejdź do zawartości

Niżnia Koprowa Przełęcz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Niżnia Koprowa Przełęcz
Ilustracja
Widok z Doliny Hlińskiej
Państwo

 Słowacja

Wysokość

2094 m n.p.m.

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Koprowe Czuby, Mała Koprowa Turnia

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, na dole znajduje się punkt z opisem „Niżnia Koprowa Przełęcz”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Niżnia Koprowa Przełęcz”
Ziemia49°10′24,4″N 20°03′04,6″E/49,173444 20,051278

Niżnia Koprowa Przełęcz (słow. Nižné Kôprovské sedlo) – położona na wysokości 2094 m n.p.m.[1] (według wcześniejszych pomiarów 2120 m) wąska przełęcz w głównej grani odnogi Krywania, pomiędzy Koprową Turnią (2213 m) a Koprowymi Czubami (a dokładniej Zachodnią Koprową Czubą. Jest to najniższa przełęcz w grani łączącej Hlińską Turnię (2341 m) z Koprowym Wierchem (2366 m). Przejście przez przełęcz łączy Dolinę Hlińską z Doliną Mięguszowiecką, bezpośrednio ponad kotłem Małego Stawu Hińczowego w Dolince Szataniej. Dawniej przełęczą tą chodzili koziarze i turyści, obecnie nie jest wykorzystywana. Szlak turystyczny prowadzi przez położoną wyżej (2148 m) Wyżnią Koprową Przełęcz. Niżnia Koprowa Przełęcz znajduje się jednak w rejonie dopuszczonym do uprawiania taternictwa[2].

Dawniej trasa z Zakopanego przez Dolinę Gąsienicową, Liliowe, Zawory i Dolinę Hlińską do Doliny Mięguszowieckiej prowadziła właśnie przez Niżnią Koprową Przełęcz. Trasa ta została dla turystów zamknięta[2].

Pierwsze odnotowane przejścia turystyczne:

Wcześniejsze letnie wejścia w tym rejonie mogły dotyczyć Niżniej lub Wyżniej Koprowej Przełęczy[3]

Widok z Doliny Hińczowej

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
  2. a b Władysław Cywiński. Grań Baszt. Przewodnik szczegółowy, tom 15. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2009, ISBN 978-83-7104-041-2.
  3. Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część V. Cubrynka – Skrajna Baszta. Warszawa: Sport i Turystyka, 1954, s. 22–28.