Oś Saska
|
||
 nr rej. 510 z 1 lipca 1965 |
||
 |
||
| Państwo |  Polska |
|
| Miejscowość | Warszawa | |
|
Położenie na mapie Polski
 Oś Saska w Warszawie
|
||
| 52°14′26,1600″N 21°00′30,9600″E/52,240600 21,008600 | ||
Oś Saska – barokowe założenie urbanistyczne XVIII-wiecznej Warszawy, związane z budową rezydencji królewskiej dla Augusta II Sasa – pałacu Saskiego. Z powodów finansowych (i politycznych) wiele zaprojektowanych elementów, które miały dopełniać oś, nie zostało wybudowanych.
Spis treści
Opis[edytuj]
Koncepcja i realizacja Osi Saskiej była autorstwa drezdeńskich architektów – Matthäusa Pöppelmanna, J. Naumanna, Z. Longuelune, D.J. Jaucha, J.Z. Deyba. Oś ciągnie się od Krakowskiego Przedmieścia do placu Żelaznej Bramy, przez Ogród Saski, a jej długość wynosi ok. 1650 metrów, przebiega wzdłuż linii łączącej dwa istotne miejsca związane z państwowością polską – kościół św. Wawrzyńca w ówczesnej wsi Wola (dawne pole elekcyjne) i wieś Kamion (miejsce pierwszej wolnej elekcji w 1573 r.). Centralnym punktem tego założenia urbanistycznego był Pałac Saski wraz z ogrodem, a także plac Żelaznej Bramy oraz koszary Mirowskie. Między Krakowskim Przedmieściem a Pałacem Saskim powstał ogromny dziedziniec, który od strony północnej, wschodniej i południowej otoczono murem z bramami wjazdowymi z każdej strony. Od strony zachodniej wzniesiono Żelazną Bramę wjazdową z wielkimi żelaznymi wrotami, tak masywnie i kunsztownie wykonanymi, iż zmieniono nazwę placu Wielopole, znajdującą się przed bramą, na plac Żelaznej Bramy.
Realizacja[edytuj]
Prace nad Osią Saską trwały niemal 40 lat – kształtowanie założenia architektonicznego Osi Saskiej trwało początkowo od 1713 r. do początków lat 20. XVIII wieku, w drugim etapie od 1717 r. do śmierci Augusta II i ostatecznie zostało ukończone przez Augusta III w latach 30. i 40. XVIII wieku.
Obszar przeznaczony pod realizację założeń Osi Saskiej wypełniony był przed 1713 r. chaotycznie rozmieszczonymi budowlami o niewielkiej wartości architektonicznej, z których większość wyburzono uzyskując teren przypominający w zarysach pięcioboczny wachlarz. Centrum Osi Saskiej przechodziło przez zaprojektowany wcześniej przez Tylmana z Gameren pałac i tzw. oś morsztynowską, którą wykorzystano przy projektowaniu nowego założenia krajobrazowego. Po wyburzeniu terenu uzyskano 17-hektarowy teren, w którym urządzono park, ze zbiegającymi się w jego centrum 5 głównymi arteriami, gdzie w 1724 r. postawiono pawilon nazwany Wielkim Salonem. W 1727 r. środkowa część ogrodu została udostępniona ludności Warszawy, a w rok później została także wzbogacona o liczne posągi antycznych postaci.
W latach 1839–1842 dokonano kolejnej przebudowy Pałacu Saskiego w stylu klasycystycznym, rozbierając część środkową pałacu i dodając w tym miejscu kolumnadę według projektu architekta Adama Idźkowskiego.
Oś Saska w okresie II Rzeczypospolitej[edytuj]
2 listopada 1925 pod arkadami kolumnady Pałacu Saskiego powstał Grób Nieznanego Żołnierza.
Na placu przed kolumnadą ustawiono w roku 1923 pomnik Księcia Józefa Poniatowskiego, dzieło Bertela Thorvaldsena, gdzie przetrwał aż do wysadzenia go przez Niemców po upadku powstania warszawskiego.
W latach 1924-1926 rozebrano stojący pośrodku placu Saskiego sobór pod wezwaniem św. Aleksandra Newskiego, zbudowany w latach 1894-1912.
Oś Saska po roku 1945[edytuj]
W okresie od 30 marca do 18 maja 1970 przesunięto i ustawiono na Osi Saskiej stojący dotychczas na uboczu Pałac Lubomirskich. Przesunięcie po łuku wraz z obrotem zabytkowego budynku było największą tego rodzaju akcją w powojennej Warszawie.
W roku 1985 przed Pałacem Lubomirskich wzniesiono pomnik „Poległym w Służbie i Obronie Polski Ludowej” autorstwa Jana Bohdana Chmielewskiego. Warszawiacy nadali mu żartobliwą nazwę „Pomnika Utrwalaczy” lub „Ubelisku”. Pomnik przetrwał tylko 6 lat, został rozebrany w roku 1991.
W listopadzie 2010 na miejscu po zburzonym pomniku „Poległym w Służbie i Obronie Polski Ludowej” wzniesiono pomnik Tadeusza Kościuszki, stanowiący dokładną kopię pomnika zbudowanego w roku 1910 w Waszyngtonie, autorstwa Antoniego Popiela.
Powstałe w 2012 roku Stowarzyszenie „Saski2018” ma na celu doprowadzenie do odbudowy głównego elementu Osi Saskiej, tj. Pałacu Saskiego, a wraz z nim zabudowań zachodniej pierzei Pl. Marszałka Józefa Piłsudskiego: Pałacu Brühla oraz kamienic przy ulicy Królewskiej. W ten sposób na mapie Warszawy pojawiłby się brakujący element Osi Saskiej.
Zobacz też[edytuj]
Bibliografia[edytuj]
- Elżbieta Charazińska, Ogród Saski, Warszawa 1979
- Krzysztof Mordyński, Oś Saska w Warszawie jako niekończąca się przestrzeń władzy królewskiej, „Spotkania z Zabytkami”, 2007, nr 2, ss. 7-11.
