SM U-46 (1915)
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Początek budowy |
sierpień 1914 |
| Wodowanie |
18 maja 1915 |
 Kaiserliche Marine
| |
| Wejście do służby |
17 grudnia 1915 |
| Wycofanie ze służby |
poddany Japonii 26 listopada 1918 |
 Dai-Nippon Teikoku Kaigun
| |
| Nazwa |
O-2 |
| Wejście do służby |
26 listopada 1918 |
| Wycofanie ze służby |
21 kwietnia 1925 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
65 m |
| Szerokość |
6,2 m |
| Zanurzenie testowe |
50 metrów |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla (2x1200 KM), 2 silniki elektryczne (2x600 KM), 2 wały | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 9400 Mm / 8 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 6 torped, działo 88 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 x 500 mm (dziób-rufa) |
| Załoga |
36 |
SM U-46 – niemiecki okręt podwodny typu U-43 zbudowany w Kaiserliche Werft w Gdańsku w latach 1914-1915. Wodowany 18 maja 1915 roku, wszedł do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej 17 grudnia 1915 roku. Służbę rozpoczął w III Flotylli pod dowództwem kapitana Leo Hillebranda[1]. U-46 w czasie jedenastu patroli zatopił 52 statki o łącznej pojemności 140 314 BRT oraz jeden uszkodził.
Pierwszym zatopionym statkiem był norweski parowiec „Ravn” o pojemności 1260 BRT, który 29 września 1916 roku został zatopiony około 7 mil na północ od Półwyspu Kolskiego. 10 członków załogi poległo. Pod dowództwem kapitana Hillebranda U-46 zatopił 8 statków, ostatnim był brytyjski parowiec „Iolo” o pojemności 3903 BRT płynący z Cadriff do Archangielska z ładunkiem węgla. 11 października 1916 roku został zatopiony 120 mil na północ od Vardø na północy Norwegii[2].
7 grudnia 1916 roku Leo Hillebrand na sześć tygodni został zastąpiony przez kapitana Alfreda Saalwächtera[3] W czasie jednego patrolu załoga U-46 pod dowództwem Saalwächtera zatopiła 9 statków. 16 grudnia trzy statki, dwa duńskie „Chassie Maersk” i „Gerda” oraz jeden japoński parowiec o pojemności 3208 BRT. 27 grudnia brytyjski parowiec SS „Aislaby” o pojemności 2692 BRT oraz francuski trawler „Goulfar” o pojemności 259 BRT.
16 stycznia 1918 roku Leo Hillebrand powrócił na okręt. Dowodził nim do końca I wojny światowej. 27 stycznia 1918 roku 2 mile od wyspy Rathlin w Irlandii Północnej U-46 storpedował brytyjski statek pasażerski RMS „Andania” o pojemności 13 405 BRT, który płynął z Liverpoolu do Nowego Jorku. W wyniku ataku torpedowego statek zatonął, zginęło 7 członków załogi.
Po zakończeniu I wojny światowej okręt przedostał się do Japonii, gdzie 26 listopada został poddany. Został przejęty przez Japońską Cesarską Marynarkę Wojenną i oznaczony jako O-2 służył do kwietnia 1921 roku.
21 kwietnia 1925 roku w czasie podróży z Yokosuki do Kure w czasie burzy, O-2 został opuszczony przez załogę i zatonął.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Uboat.net WWI U-boat commanders - Leo Hillebrand (1885 -) wcześniej dowódca SM U-16.
- ↑ SS Iolo (+1916) WreckSite.eu
- ↑ Alfred Saalwächter (1883-1945) dowódca m.in. SM U-25, SM U-94, w czasie II wojny światowej admirał Kriegsmarine. Odznaczony m.in. Orderem Rodu Hohenzollernów.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 27. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 176. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).