Oblężenie Adrianopola

Oblężenie Adrianopola
— I wojna bałkańska —
Mapa bitwy adrianopolskiej
Czas	29 października 1912 - 26 marca 1913
Miejsce	Adrianopol
Terytorium	Imperium Osmańskie
Wynik	zwycięstwo bułgarsko-serbskie
Strony konfliktu
Imperium Osmańskie Bułgaria Serbia
Dowódcy
Mehmed Şükrü Pasza Nikoła Iwanow Georgi Wazow Stepa Stepanović
Siły
70 000 153 700 żołnierzy
Straty
7000 zabitych 1751 zabitych
Położenie na mapie świata miejsce bitwy
41°40′27,8400″N 26°33′38,8800″E

Oblężenie Adrianopola (bułg. Битка при Одрин) – bitwa w czasie I wojny bałkańskiej, stoczona w dniach 29 października 1912 – 26 marca 1913, pomiędzy osmańską załogą broniącą Adrianopola a atakującymi jednostkami bułgarskimi i serbskimi.

Przygotowania do bitwy

Twierdza adrianopolska, ufortyfikowana z pomocą niemieckich inżynierów uchodziła za niezwykle trudną do zdobycia. Składała się z trzech linii obrony. Pierwszą linię obrony, znajdującą się w odległości 9-11 km od centrum miasta tworzył kompleks betonowych bunkrów (część z nich powstała w czasie wojny rosyjsko-tureckiej 1828-1829), połączonych transzejami o głębokości 4 metrów i wspartych artylerią polową. Główna linia obrony rozciągała się w odległości 500-3000 m od centrum miasta i składała się z kilku fortów ziemnych i 4 fortów żelbetonowych, rozmieszczonych w odległości około kilometra od siebie. Między fortami rozciągały się linie okopów i ufortyfikowane stanowiska dla artylerii. Trzecia linia obrony znajdowała się w centrum miasta. Obroną dowodził generał artylerii Ferik Mehmed Şükrü Pasza (absolwent francuskiej akademii wojskowej w St Cyr), mając do dyspozycji sześć pułków piechoty liniowej, pięć pułków artylerii, dwa bataliony inżynieryjne, pięć szwadronów kawalerii i szereg mniejszych jednostek – łącznie ok. 70 000 żołnierzy, wyposażonych w 340 działa różnego kalibru.

Zadanie zdobycia Adrianopola otrzymała część 2 armii bułgarskiej (dow. gen. Nikoła Iwanow), w składzie 8 tundżańskiej dywizji piechoty i 9 pleweńskiej dywizji piechoty. Wobec braku artylerii oblężniczej w armii bułgarskiej, pomoc nadeszła ze strony Serbii, która skierowała pod Adrianopol w początkach listopada 1912 roku dwie dywizje piechoty (timocką i dunajską). W lutym 1913 roku pod Adrianopol dotarły 24 nowoczesne serbskie haubice 120-150 mm. W czasie oblężenie strona bułgarska wykorzystała po raz pierwszy aeroplany, z których zrzucano granaty na pozycje tureckie.

Przebieg bitwy

Serbska artyleria pod Adrianopolem

Wojska bułgarskie dotarły do Adrianopola już w pierwszych dniach wojny. 25 października szwadron kawalerii bułgarskiej zablokował drogę łączącą Adrianopol ze Stambułem. 29 października oddziały 2 armii bułgarskiej rozpoczęły okrążanie twierdzy. W tym samym dniu doszło do kontrataku tureckiego, który został krwawo odparty. Po pierwszych nieudanych atakach dywizji tundżańskiej na twierdzę, dowództwo bułgarskie ograniczyło się do jej zablokowania i odcięcia od głównych sił osmańskich. 6 listopada Bułgarzy opanowali wzgórze Papas Tepe w południowym sektorze obrony, które służyło odtąd jako punkt obserwacyjny dla artylerii. Ekstremalnie ciężkie warunki zapanowały w rejonie Adrianopola w lutym 1913, kiedy grubość pokrywy śnieżnej sięgała 2 metrów, a temperatura spadała poniżej -18 °C. W marcu strona bułgarska podjęła przygotowania do szturmu generalnego.

O losach bitwy zdecydowały dwa nocne ataki. 24 marca Bułgarom udało się skrycie podciągnąć lekką artylerię pod stanowiska tureckiej piechoty i opanować nagłym atakiem zewnętrzny pierścień fortyfikacji. Dwie kolejne linie obrony tureckiej nie odegrały znaczącej roli. Rankiem, 26 marca oddział bułgarskiej kawalerii wdarł się do miasta. Mehmed Şükrü Pasha o godzinie 13:00 podpisał akt kapitulacji.

Konsekwencje bitwy

Utrata Adrianopola okazała się decydującą klęską armii osmańskiej na froncie bułgarskim i zdecydowała ostatecznie o zakończeniu I wojny bałkańskiej. Dowódca załogi osmańskiej, Mehmed Şükrü Pasha został z honorami przewieziony do Sofii, do niewoli poszło ponad 60 000 żołnierzy, w tym 15 generałów. Część żołnierzy osmańskich, wziętych do niewoli przez Bułgarów została wymordowana. Żołnierze bułgarscy zniszczyli i splądrowali część domów należących do muzułmanów i Żydów.

Bibliografia

• Tadeusz Czekalski: Bułgaria. Historia państw świata w XX i XXI wieku. Warszawa: 2010, s. 87-88. ISBN 978-83-7436-252-8.
• Edward Erickson: Defeat in Detail, The Ottoman Army in the Balkans, 1912–1913. Greenwood Publishing Group: 2003, s. 312-313. ISBN 978-0-275-97888-4. (ang.)
• Richard Hall: The Balkan Wars 1912-1913: Prelude to the First World War. Routledge: 2000, s. 38-41, 86-90. ISBN 0-415-22947-2. (ang.)