Nikoła Iwanow

Nikoła Iwanow
Никола Иванов
Pełne imię i nazwisko	Никола Иванов Иванов
Data i miejsce urodzenia	2 marca 1861 ; Kałofer
Data śmierci	10 września 1940
	Minister wojny
Okres	od 17 listopada 1896; do 18 stycznia 1899
Poprzednik	Michaił Sawow
Następca	Stefan Paprikow
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nikoła Iwanow
Никола Иванов
	; Nikołą Iwanow
	generał piechoty
Data i miejsce urodzenia	2 marca 1861 ; Kałofer
Data i miejsce śmierci	10 września 1940 ; Sofia
	Przebieg służby
Lata służby	1879–1913
Siły zbrojne	Armia Księstwa/Carstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-turecka; wojna serbsko-bułgarska; I wojna bałkańska; II wojna bałkańska
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nikoła Iwanow Iwanow (bułg. Никола Иванов Иванов, ur. 2 marca 1861 w Kałoferze, zm. 10 września 1940 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, generał piechoty, minister wojny Księstwa Bułgarii (1896–1899).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Iwana i Stojanki. Uczył się w Gabrowie, a następnie w liceum Galatasaray w Stambule^[1]. Jako ochotnik wziął udział w wojnie rosyjsko-tureckiej. Po zakończeniu wojny kształcił się w szkole wojskowej w Sofii, którą ukończył w 1879^[1]. Po ukończeniu szkoły służył w milicji Rumelii Wschodniej, awansując w 1881 na stopień porucznika. W latach 1882–1885 studiował w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu^[1]. W czasie wojny serbsko-bułgarskiej był oficerem zaopatrzeniowym, wziął udział w bitwie pod Pirotem.

Po zakończeniu wojny został adiutantem księcia Aleksandra I Battenberga, a następnie w 1887 szefem Departamentu Inspekcji Wojskowej w ministerstwie wojny. W stopniu majora objął w 1888 dowództwo 10 pułku piechoty, rok później został szefem sztabu 4 Brygady, a w 1890 dowodził 1 pułkiem kawalerii^[1]. W stopniu podpułkownika w 1891 objął stanowisko zastępcy szefa sztabu armii, a od 1894 szefa sztabu armii. W tym czasie uczestniczył w rozmowach z Rumunią na temat rozwiązania sporów granicznych w Dobrudży. W 1896 stanął na czele resortu wojny w gabinecie Konstantina Stoiłowa^[1]. Prowadził w tym czasie rozmowy z oficerami bułgarskimi, którzy w latach 1886–1887 wyjechali do Rosji namawiając ich do powrotu do kraju^[2].

Po odejściu z ministerstwa objął dowództwo 5 presławskiej dywizji piechoty, a w 1903 już w stopniu generała majora 2 trackiej dywizji piechoty. W 1907 został naczelnikiem 2 Okręgu Inspekcji Wojskowej^[1].

W czasie I wojny bałkańskiej dowodził 2 Armią, wraz z nią zdobył twierdzę w Adrianopolu^[3]. W czasie II wojny bałkańskiej podległe mu jednostki stawiały opór całej armii greckiej. 18 lipca 1913 został przeniesiony do Sztabu Głównego, a w sierpniu 1913 zakończył służbę wojskową. W czasie I wojny światowej udzielał się jako publicysta i przewodniczący Towarzystwa Oficerów Rezerwy^[1]. 6 maja 1936 otrzymał awans na stopień generała piechoty. Zmarł 10 września 1940 w Sofii^[1].

Pozostawił wspomnienia z okresu służby w armii bułgarskiej. Ukazały się drukiem w 1996 w dwóch tomach pt. Спомени 1861–1918, w opracowaniu Eleny Statełowej i Radosława Popowa^[4].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik (Подпоручик) (1879)
porucznik (Поручик) (1881)
kapitan (капитан) (1885)
major (Майор) (1887)
podpułkownik (Подполковник) (1891)
pułkownik (Полковник) (1895)
generał major (Генерал-майор) (1900)
generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1912)
generał piechoty (Генерал от пехотата) (1936)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Waleczności II st. II klasy i IV st.
Order Świętego Aleksandra I i II stopnia z brylantami
Order Zasługi Wojskowej I stopnia
Order Stara Płanina I stopnia z mieczami
Order Legii Honorowej III stopnia
Order Świętej Anny I i II stopnia z brylantami
Order Franciszka Józefa II stopnia
Order Królewski Korony I stopnia
Order Korony Włoch I stopnia
Order Korony Rumunii I stopnia
Order Świętego Sawy I stopnia
Order Krzyża Takowy I stopnia
Order Osmana II stopnia
Order Medżydów I stopnia

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

1891: Тактически задачи с решения
1894: Записки по стратегия. Лекции
1924-1925: Народната партия и Балканските войни 1912–1913

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 196–198.
↑ Simeon Radew: Лица и събития от моето време, t.2. Sofia: Издателство „Захарий Стоянов“, 2014, s. 152. ISBN 978-954-09-0873-1.
↑ Професор Трендафил Митев разказва за "героя от Одрин" – ген. Никола Иванов. bnr.bg. [dostęp 2020-07-25]. (bułg.).
↑ Nikoła Iwanow: Спомени 1861-1918. Sofia: Военно-издателски комплекс "Св. Георги Победоносец", 1996.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 196–198.
Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.3. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 20.

[Taszew-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 196–198.

[Radew-2] Simeon Radew: Лица и събития от моето време, t.2. Sofia: Издателство „Захарий Стоянов“, 2014, s. 152. ISBN 978-954-09-0873-1.

[bnr-3] Професор Трендафил Митев разказва за "героя от Одрин" – ген. Никола Иванов. bnr.bg. [dostęp 2020-07-25]. (bułg.).

[spomeni-4] Nikoła Iwanow: Спомени 1861-1918. Sofia: Военно-издателски комплекс "Св. Георги Победоносец", 1996.

[1]

[2]

[3]

[4]

Szef sztabu armii Księstwa Bułgarii	kpt Raczo Petrow (1885–1887) mjr Stefan Paprikow (1887) mjr Raczo Petrow (1887-1894) ppłk Nikoła Iwanow (1894-1896) płk Stefan Paprikow (1896-1899) płk Wyrban Winarow (1899-1900) płk Stefan Iliew (1900-1904) gen. mjr Radko Dimitriew (1904-1907) gen. mjr Wiczo Dikow (1907) gen. mjr Atanas Nazłymow (1907-1910)
Szefowie sztabu armii Carstwa Bułgarii	gen. mjr Atanas Nazłymow (1907-1910) gen. mjr Iwan Ficzew (1910-1914) gen. mjr. Prawosław Tenew (1914–1915) gen. mjr. Kliment Bojadżiew (1915) gen. mjr. Konstantin Żostow (1915–1916) płk Iwan Łukow (1916–1917) gen. mjr. Christo Burmow (1918) gen. mjr. Iwan Łukow (1918–1919) gen. mjr. Stefan Nerezow (1919-1920) płk Petyr Midilew (1920) płk Nikoła Topałdżikow (1920–1923) płk Stefan Nojkow (1923) płk Aleksandyr Dawidow (1923) płk Władimir Stojanow (1923–1926) gen. mjr. Nikoła Bakyrdżiew (1926–1929) gen. mjr. Sotir Marinkow (1929–1931) gen. por. Nikoła Bakyrdżiew (1931–1934) gen. mjr. Michaił Jowow (1934) gen. mjr. Todor Georgiew (1934-1936) gen. mjr. Jordan Peew (1937-1938) gen. mjr. Nikoła Hadżipetkow (1938-1941) gen. por. Konstantin Łukasz (1941–1944) gen. mjr. Trifon Trifonow (1944) gen. mjr. Kirył Janczułew (1944) gen. mjr. Rajczo Sławkow (1944) gen. mjr Iwan Kinow (1944-1949)
Szefowie sztabu armii Ludowej Republiki Bułgarii	gen. mjr Iwan Kinow (1944-1949) gen. por.. Asen Grekow (1949–1950) gen. płk Iwan Byczwarow (1950–1960) gen. por. Iwan Wraczew (1960–1962) gen. płk Atanas Semerdżiew (1962–1989)
Szefowie sztabu armii Republiki Bułgarii	płk Christo Dobrew (1989–1990) gen. por. Radnio Minczew (1990–1991) gen. płk Luben Petrow (1991–1994) gen. płk Cwetan Totomirow (1994-1997) gen. płk Micho Michow (1997-2002) gen. Nikoła Kolew (2002-2006) gen. Zlatan Stojkow (2006-2009) gen. Simeon Simeonow (2009-2014) wiceadm. Rumen Nikołow (2014-2016) gen. Konstantin Popow (2016-2017) wiceadm. Emil Eftimow (2017) gen. Andrej Bocew (2017-2020) adm. Emil Eftimow (2020-)