Odczynnik Folina-Ciocâlteu
Odczynnik Folina-Ciocâlteu – mieszanina wolframianu sodu, molibdenianu sodu, siarczanu litu, wody bromowej oraz stężonych kwasów – solnego i fosforowego, używana do oznaczenia ilościowego związków fenolowych i polifenolowych w warunkach in vitro[1].
Odczynnik został opisany przez Ottona Folina i Vintilę Ciocâlteu w 1927 r. w celu oznaczania zawartości tryptofanu i tyrozyny w białkach[2].
Metoda Folina-Ciocâlteu[edytuj | edytuj kod]
Metoda Folina-Ciocâlteu jest metodą spektrofotometryczną, wykorzystującą zdolność polifenoli do tworzenia barwnych reakcji z odczynnikiem Folina-Ciocâlteu.
W trakcie reakcji odczynnika z próbką następuje utlenienie związków fenolowych w niej zawartych. W zasadowym środowisku reakcji (pH 10) obecne w odczynniku Folina-Ciocâlteu sole kwasów fosfowolframowego i fosfomolibdenowego ulegają redukcji. Powstały produkt daje niebieskie zabarwienie z powodu absorpcji światła o długości fali 745–750 nm[3].
Schemat reakcji[4]:
- Na
2WO
4/Na
2MoO
4 + fenol → (fenol−MoW
11O
40)4− - Mo(VI) (żółty) + e−
→ Mo(V) (niebieski)
Za pomocą spektrofotometru przeprowadza się pomiar absorbancji przy długości fali 750–784 nm. Absorbancja jest proporcjonalna do całkowitej zawartości związków fenolowych w badanej próbce[1][3]. Stechiometria dla różnych związków z grupy polifenoli może być różna, dlatego wynik jest wypadkową specyficznego udziału składników danego produktu. Średnią zawartość polifenoli wyznacza się przy pomocy krzywej kalibracyjnej wyznaczonej dla kwasu galusowego przy długościach fal 725 nm i 760 nm[5].
Najniższe wykrywalne stężenie związków fenolowych wynosi ok. 5 nM[6].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Metoda Folina-Ciocalteu wykorzystywana jest do oznaczania całkowitej zawartości polifenoli w roślinach, owocach, ziołach i kosmetykach[7][8][9]. Ponadto znalazła zastosowanie w badaniu zawartości fenoli w żywności, przyprawach, czekoladzie, napojach kofeinowych oraz alkoholowych[10].
Odczynnik może być stosowany do kolorymetrycznego oznaczania stężenia kwasu askorbinowego w próbkach, z zachowaniem dużej dokładności[11].
Ograniczenia[edytuj | edytuj kod]
Metoda Folina-Ciocâlteu charakteryzuje się niewielką selektywnością, ze względu na reakcję odczynnika z innymi substancjami redukującymi. Obecne w próbce białka, cukry redukujące, dwutlenek siarki i kwas askorbinowy mogą prowadzić do interakcji z fenolami, co ma istotny wpływ na wynik oznaczenia. Poprawę wiarygodności pomiarów osiąga się stosując odpowiedni stosunek ilościowy zasady do odczynnika Folina-Ciocâlteu oraz optymalizując czas i temperaturę reakcji[3][12].
Alternatywy[edytuj | edytuj kod]
Zawartość polifenoli można badać również za pomocą troloksu[4], a także fluorymetrycznie, z wykorzystaniem kropek kwantowych CdTe (metoda ta jest ok. 8× czulsza od metody Folina-Ciocâlteu; wyników nie zakłóca obecność białek i cukrów redukujących)[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Celina Pieszko, Agata Zaremba, Zawartość związków fenolowych w ekstraktach z próbek materiału roślinnego, „Bromatologia i Chemia Toksykologiczna”, XLVI (4), 2013, s. 424–429 [dostęp 2020-11-20].
- ↑ Otto Folin, Vintila Ciocalteu, On Tyrosine and Tryptophane Determinations in Proteins, „Journal of Biological Chemistry”, 73, 1927, s. 627–650, DOI: 10.1016/S0021-9258(18)84277-6 (ang.).
- ↑ a b c A. Przybylska i inni, Optymalizacja warunków ekstrakcji związków fenolowych ogółem i aktywności przeciwutleniającej z ziarna pszenicy, „Aparatura Badawcza i Dydaktyczna”, 23 (1), 2018 [dostęp 2020-11-20].
- ↑ a b Ronald L. Prior, Xianli Wu, Karen Schaich, Standardized Methods for the Determination of Antioxidant Capacity and Phenolics in Foods and Dietary Supplements, „Journal of Agricultural and Food Chemistry”, 53 (10), 2005, s. 4290–4302, DOI: 10.1021/jf0502698 (ang.).
- ↑ Joanna Chłopicka, Aktywność antyoksydacyjna i całkowita zawartość polifenoli oraz sensoryczna ocena chlebów wypiekanych z dodatkiem lnu, „Problemy Higieny i Epidemiologii”, 94 (2), 2013, s. 306–308 [dostęp 2020-11-20].
- ↑ a b Krzysztof Dwiecki, Oddziaływania kropek kwantowych z polifenolami i chinonami oraz ich wykorzystanie do oznaczania naturalnych i syntetycznych antyoksydantów w żywności. Autoreferat [online], Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu, 2018 [dostęp 2024-02-08].
- ↑ Neuza Mariko Aymoto Hassimotto, Maria Inés Genovese, Franco Maria Lajolo, Antioxidant Activity of Dietary Fruits, Vegetables, and Commercial Frozen Fruit Pulps, „Journal of Agricultural and Food Chemistry”, 53 (8), 2005, s. 2928–2935, DOI: 10.1021/jf047894h (ang.).
- ↑ A Wojdylo, J Oszmianski, R Czemerys, Antioxidant activity and phenolic compounds in 32 selected herbs, „Food Chemistry”, 105 (3), 2007, s. 940–949, DOI: 10.1016/j.foodchem.2007.04.038 (ang.).
- ↑ V. Katalinic i inni, Screening of 70 medicinal plant extracts for antioxidant capacity and total phenols, „Food Chemistry”, 94 (4), 2006, s. 550–557, DOI: 10.1016/j.foodchem.2004.12.004 (ang.).
- ↑ Gabriel A Agbor, Joe A Vinson, Patrick E. Donnelly, Folin-Ciocalteau Reagent for Polyphenolic Assay, „International Journal of Food Science, Nutrition and Dietetics”, 2014, s. 147–156, DOI: 10.19070/2326-3350-1400028 (ang.).
- ↑ S.K. Jagota, H.M. Dani, A new colorimetric technique for the estimation of vitamin C using Folin phenol reagent, „Analytical Biochemistry”, 127 (1), 1982, s. 178–182, DOI: 10.1016/0003-2697(82)90162-2 [dostęp 2024-02-08] (ang.).
- ↑ Elizabeth A. Ainsworth, Kelly M. Gillespie, Estimation of total phenolic content and other oxidation substrates in plant tissues using Folin–Ciocalteu reagent, „Nature Protocols”, 2 (4), 2007, s. 875–877, DOI: 10.1038/nprot.2007.102 (ang.).