Oktawian Pilecki

Oktawian Pilecki-Leliwa
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	15 lipca 1870 ; Potok
Data i miejsce śmierci	1941 ; Poznań
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier ; Wojsko Polskie
Jednostki	6 Dywizja Piechoty; 1 Armia; Dowództwo Okręgu Generalnego „Kielce”; Szpital Ujazdowski w Warszawie; Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VII
Stanowiska	komendant szpitala, szef sanitarny Okręgu Korpusu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia
	;

Oktawian Pilecki-Leliwa (ur. 15 lipca 1870 w Potoku, w powiecie rohatyńskim, zm. 1941 w Poznaniu) - doktor medycyny, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Oktawian Pilecki urodził się 15 lipca 1870 w Potoku, w powiecie rohatyńskim ówczesnego Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Leona i Leonii z domu Weber. Ukończył studia w Krakowie. W 1894 odbył jednoroczną ochotniczą służbę wojskową w Przemyślu. Od 1897, jako lekarz, pełnił zawodową służbę w cesarskiej i królewskiej armii.

W I wojnie światowej lekarz garnizonowy i komendant szpitala w Trembowli. Major z 1915, potem w szpitalach polowych. W latach 1915–1917 w niewoli rosyjskiej, pracując jako lekarz w szpitalach Kijowa i Czelabińska. Po uwolnieniu z niewoli wrócił do służby. W 1918 awansował na starszego lekarza sztabowego 2 klasy.

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Komendant szpitala w Cieszynie i szef sanitarny Grupy Operacyjnej płk. Latinika na froncie czeskim, potem szef sanitarny 6 Dywizji Piechoty na froncie litewsko-białoruskim. W 1920 komendant szpitala w Rzeszowie, szef sanitarny 1 i 2 Armii na froncie bolszewickim. 14 kwietnia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika lekarza, w „grupie byłej armii austro-węgierskiej”^[1]. Od lipca do 29 września 1921 był szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” w Kielcach. W latach 1921–1924 był komendantem Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generał brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 5. lokatą w korpusie generałów. Później do 1926 szef sanitarny Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku^[2]. Osiadł w Poznaniu, gdzie zmarł.

Oktawian Pilecki był żonaty z Wiesławą Marią z Gostyńskich (ur. 6 lipca 1879 w Przemyślu), z którą miał córkę Marię Wandę (ur. 1 grudnia 1909 w Krakowie). 23 kwietnia 1922 przeprowadził się z Warszawy i zamieszkał z rodziną w Poznaniu przy ulicy Marii Magdaleny 3. 30 lipca 1926 przeprowadził się na ulicę Świętego Wojciecha 17, a 1 lipca następnego roku do mieszkania przy alei Szelągowskiej 10.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1925)^[3]
Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 16 z 23 kwietnia 1920 r., s. 804.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 5 z 5 lutego 1927 r.
↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi położone dla armji na polu służby zdrowia”.
↑ Pamiętnik Historyczny Bojowników o Niepodległość Śląska Zaolzańskiego. Cieszyn: 1938, s. 90.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991.
H. Kosk, Generalicja Polska, t. 2, Oficyna wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001.

[1] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 16 z 23 kwietnia 1920 r., s. 804.

[2] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 5 z 5 lutego 1927 r.

[3] M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi położone dla armji na polu służby zdrowia”.

[4] Pamiętnik Historyczny Bojowników o Niepodległość Śląska Zaolzańskiego. Cieszyn: 1938, s. 90.

[1]

[2]

[3]

[4]