Przejdź do zawartości

Oset pagórkowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oset pagórkowy
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

astrowce

Rodzina

astrowate

Podrodzina

Carduoideae

Rodzaj

oset

Gatunek

oset pagórkowy

Nazwa systematyczna
Carduus collinus Waldst. & Kit.[3]
Pl. Rar. Hung. iii. 257. t. 232[4]

Oset pagórkowy[5] (Carduus collinus Waldst. & Kit.) – gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych (Asteraceae).

Rozmieszczenie geograficzne

[edytuj | edytuj kod]

Występuje w Europie w Karpatach, południowych Włoszech i środkowej Jugosławii. W Polsce występuje tylko w Pieninach na następujących stanowiskach: Wierchliczka, Rabsztyn, Nowa Góra, Macelowy Wąwóz, Macelowa Góra, Macelak, Goła Góra, Flaki, Długa Grapa, Cyrlowa Skałka, Zamczysko[6].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Łodyga
Silnie rozgałęziona. W dolnej części jest wąsko oskrzydlona (skrzydełka mają szerokość do 5–6 mm), w górnej części zupełnie nieoskrzydlona[7].
Liście
Podługowate, pierzastoklapowane lub pierzastodzielne, o jajowatych odcinkach i brzegach słabo kolczastych. Na górnej stronie zazwyczaj owłosione, na dolnej białawo lub szarawo pajęczynowato-kutnerowate[7].
Kwiaty
Purpurowe, zebrane w koszyczki. Na każdej gałązce występuje jeden tylko koszyczek. Okrywa koszyczka długości 15–20 mm. Jej łuski są wąskie, nie odgięte, w nasadzie mają szerokość około 1 mm, a szczyty stopniowo zaostrzone.
Owoc
Niełupka z białym puchem kielichowym długości 10–15 mm[6].

Biologia i ekologia

[edytuj | edytuj kod]

Roślina dwuletnia lub bylina, hemikryptofit. Rośnie w murawach naskalnych na podłożu wapiennym. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Jest owadopylna. Rozsiewa się anemochorycznie. Liczba chromosomów 2n = 16[6].

Zagrożenia i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

Roślina umieszczona na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006)[8] pośród gatunków narażonych na wyginięcie (kategoria zagrożenia V). W wydaniu z 2016 roku otrzymała kategorię VU (narażony)[9].

Większość populacji występujących w Pienińskim Parku Narodowym rośnie na obszarach objętych ochroną ścisłą lub krajobrazową. Dodatkowo stanowiska na Cyrlowej Skałce i na Gołej Górze objęte są ochroną czynną, co zapobiega zarośnięciu ich przez drzewa i krzewy[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-15] (ang.).
  3. The Plant List. [dostęp 2017-03-12].
  4. The International Plant Name Index. [dostęp 2017-03-08].
  5. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  6. a b c d Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
  7. a b Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
  8. Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  9. Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.