Otto Horn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otto Horn
SS-Unterscharführer SS-Unterscharführer
Data i miejsce urodzenia

14 grudnia 1903
Obergrauschwitz

Data śmierci

21 lutego 1999

Przebieg służby
Lata służby

1942–1945

Formacja

Schutzstaffel

Otto Richard Horn (ur. 14 grudnia 1903 w Obergrauschwitz, miejsce i data śmierci nieznane) – niemiecki robotnik, pielęgniarz psychiatryczny, SS-Unterscharführer, uczestnik akcji T4, członek załogi obozu zagłady w Treblince. Sądzony, a następnie uniewinniony w pierwszym procesie załogi Treblinki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w wiosce Obergrauschwitz w powiecie Oschatz. Do ukończenia 14. roku życia uczęszczał do szkół, następnie przez cztery lata pracował na farmie. W późniejszym okresie był zatrudniony jako górnik i robotnik fabryczny[1]. W 1926 roku rozpoczął kurs na pielęgniarza psychiatrycznego w szpitalu w Arnsdorf w Saksonii. Egzamin końcowy zdał w szpitalu psychiatrycznym na Zamku Sonnenstein nieopodal Pirny. Pracował krótko w szpitalu w Dösen (Lipsk), po czym został zatrudniony w Arnsdorf[2].

Pod koniec sierpnia 1939 roku został powołany w szeregi Wehrmachtu. Jako sanitariusz w kompanii sanitarnej 56. Dywizji Piechoty wziął udział w kampaniach w Polsce, Francji i ZSRR[2]. W sierpniu 1941 roku został zdemobilizowany[3]. Powrócił na krótko do Arnsdorf, po czym przeniesiono go do szpitala na Zamku Sonnenstein[2], będącego w tym czasie jednym z ośrodków eksterminacji akcji T4. Pracował tam jako pielęgniarz[3].

Podobnie jak wielu innych wykonawców akcji T4 został przeniesiony do okupowanej Polski, aby wziąć udział w eksterminacji Żydów. Przyznano mu także stopień SS-Unterscharführera. We wrześniu 1942 roku został skierowany na dwutygodniowe szkolenie do obozu SS w Trawnikach. Od października tegoż roku był członkiem załogi obozu zagłady w Treblince[3]. Służył w tzw. górnym obozie, czyli w strefie zagłady, w której znajdowały się komory gazowe i masowe groby. Nadzorował wyciąganie zwłok z komór gazowych, ich grzebanie w masowych grobach, a w późniejszym okresie – ich kremację[3][4]. Ocalali więźniowie zapamiętali go jako „przyzwoitego człowieka, który nigdy nikogo nie skrzywdził”[3], aczkolwiek Abraham Goldfarb twierdził, iż był świadkiem, jak Horn strzałem z pistoletu dobił Żydówkę, która przeżyła gazowanie[5].

We wrześniu 1943 roku zasymulował chorobę i dzięki temu uzyskał skierowanie na przedłużony urlop do Arnsdorf. W styczniu 1944 roku otrzymał przeniesienie do Einsatz R, czyli specjalnej jednostki policji operującej w okolicach Triestu, złożonej niemal wyłącznie z weteranów akcji „Reinhardt”. Po pewnym czasie odmówił pełnienia służby, w konsekwencji czego został odesłany do Arnsdorf, a następnie karnie wcielony do jednostki Landwehry (grudzień 1944). W ostatnich dniach wojny, walcząc na terenie Czechosłowacji, dostał się do sowieckiej niewoli[3].

Po zwolnieniu z obozu jenieckiego zamieszkał w Niemczech Zachodnich. Był jednym z podejrzanych w śledztwie przeciwko członkom załogi Treblinki, które Centrala Badania Zbrodni Narodowosocjalistycznych w Ludwigsburgu wszczęła w 1959 roku. Akt oskarżenia przeciwko niemu i trzynastu innym esesmanom został wniesiony 29 stycznia 1963 roku[6]. Ze względu na brak dowodów, które wskazywałyby, że osobiście dopuszczał się mordów lub innych okrucieństw, zarzucono mu jedynie pomocnictwo w zbiorowym mordzie[7]. Prokuratura zażądała dla niego kary trzech lat więzienia[8]. W czasie procesu załogi Treblinki, który toczył się w Düsseldorfie w latach 1964–1965, odpowiadał z wolnej stopy[9]. Jako jedyny z dziesięciu podsądnych został uniewinniony. Sędziowie zaakceptowali jego wyjaśnienia, iż dołożył wszelkich wysiłków, aby uzyskać przeniesienie z Treblinki, a zbrodnicze rozkazy przełożonych wykonywał pod przymusem, w obawie przed możliwymi konsekwencjami ewentualnego sprzeciwu[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Webb i Chocholatý 2014 ↓, s. 335.
  2. ↑ a b c Bryant 2014 ↓, s. 90.
  3. ↑ a b c d e f Webb i Chocholatý 2014 ↓, s. 336.
  4. ↑ Bryant 2014 ↓, s. 90–91.
  5. ↑ Webb i Chocholatý 2014 ↓, s. 93 i 336.
  6. ↑ Bryant 2014 ↓, s. 84.
  7. ↑ Bryant 2014 ↓, s. 94–95 i 119.
  8. ↑ Bryant 2014 ↓, s. 119.
  9. ↑ Bryant 2014 ↓, s. 77.
  10. ↑ Bryant 2014 ↓, s. 122.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Michael S. Bryant: Eyewitness to Genocide: The Operation Reinhard Death Camp Trials, 1955–1966. Knoxville: The University of Tennessee Press, 2014. ISBN 978-1-62190-070-2. (ang.).
  • Chris Webb, Michal Chocholatý: The Treblinka death camp. History, Biographies, Remembrance. Stuttgart: ibidem-Verlag, 2014. ISBN 978-3-8382-0656-1. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Otto_Horn&oldid=67965714”