Akamas (półwysep)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Półwysep Akamas)
Półwysep Akamas
{{{alt grafiki}}}
Półwysep Akamas na mapie Cypru
Państwo

 Cypr

Powierzchnia

230 km²

Rodzaj obiektu

półwysep

Położenie na mapie Europy
Mapa konturowa Europy, blisko dolnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Półwysep Akamas”
35°02′24″N 32°19′12″E/35,040000 32,320000
Szlak Afrodyty
Wąwóz Avakas
Moutti tis Sotiras

Półwysep Akamaseuropejski półwysep o powierzchni 230 km², położony w północno-zachodniej części Cypru, oblany wodami Morza Śródziemnego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Teren półwyspu był użytkowany jako brytyjski poligon artyleryjski na zasadzie autonomii. Wojsko opuściło go w 1999. W nielicznych, małych miejscowościach zamieszkiwali tutaj głównie Turcy, którzy po inwazji Turcji na Cypr przenieśli się do części okupowanej przez Turków. Mniej było Greków, którzy wyprowadzili się do miast lub emigrowali z kraju. Obecność wojskowa i brak penetracji turystycznej wpłynęło korzystnie na nienaruszony rozwój przyrody[1].

W latach 1993 i 1995 sporządzono dwie części raportu Banku Światowego oraz Unii Europejskiej, który nosił tytuł „Conservation Managament Plan”. Zakładał on dla półwyspu, obejmującego 230 km², różne formy ochrony przyrody, w tym 87 km² stanowić miał obszar odpowiednika rezerwatu ścisłego[1].

Geologia i przyroda[edytuj | edytuj kod]

Półwysep ma narys trójkąta zajętego przez jedno z pasm gór Trodos[2]. Tworzy go sfałdowane i silnie zerodowane podłoże wapienne o wysokości w części centralnej 350–400 m n.p.m., z najwyższym wierzchołkiem 428 m n.p.m. (nieużywana kopalnia magnezu). Skaliste brzegi w dużej mierze maja formę klifów (najbardziej strome od północnego wschodu). Centrum zajmują zbiorowiska śródziemnomorskich kolczastych krzewów oraz roślin zielnych. Na północnym zachodzie i południu rosną zagajniki z pinią i makia (wtórna, dawniej lasy) z dominującym jałowcem. Krajobraz wzbogacają pojedyncze drzewa. Większe zgrupowania roślinne występują przy nielicznych źródłach, strumieniach, a także w parowach i jarach. Rosną tu m.in. cyprysy, storczyki i chruścina jagodna[1].

Na półwyspie stwierdzono występowanie 120 gatunków ptaków, w tym sępa[2] i gniazdującego na wyspie orła południowego. W okresie przelotów można tu spotkać bociany, czaple i żurawie. Naliczono też szesnaście gatunków motyli, liczne węże i dwadzieścia gatunków innych gadów, w tym kameleona pospolitego, jak również żółwie, w tym żółwie morskie[1].

Ochrona[edytuj | edytuj kod]

Mimo dużej wartości przyrodniczej półwyspu nie podjęto dotąd żadnych prób jego kompleksowej ochrony. Urządzane są tu polowania, częściowo wydawane są pozwolenia na inwestycje budowlane. Cypryjska Rada Ministrów w 2000 roku, pod wpływem lobbystów, rozszerzyła lokalną strefę zagospodarowania turystycznego pod rozbudowę ośrodków rekreacyjnych[1]. Utworzenie form ochrony przyrody na terenie półwyspu postulował Ruch na rzecz Ekologii i Środowiska (gr. Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών)[3]. Obszar półwyspu nadal ulega degradacji i dewastacji, zmniejsza się funkcja rolnicza, w tym tradycyjne uprawy (cytryny, oliwki), porzucane i opuszczane są gospodarstwa rolne i siedliska, nasila się presja urbanizacyjna generująca problemy związane z niszczeniem zabytków i miejsc o wartościach kulturowych[4].

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Na terenach półwyspu (przede wszystkim na wschodzie) wytyczono kilka szlaków turystycznych, m.in. szlak Afrodyty[2] czy Smiyiés. Dodatkowo prowadzi tędy europejski szlak długodystansowy E4. Preferowane jest zwiedzanie samochodami terenowymi[1].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f Krzysztof Radosław Mazurski, PARK – (NIE)PARK NARODOWY AKAMAS (CYPR), „Wszechświat” (8-9), 2013, s. 318-321.
  2. a b c Maria Wróblewska, Rynek turystyczny Cypru, Kraków: Akademia Wychowanie Fizycznego Im. Bronisława Czecha w Krakowie.
  3. Agnieszka Nitszke, System partyjny Cypru [online], s. 66.
  4. Agnieszka Jaszczak, Przekształcenia krajobrazu kulturowego Cypru, w: Acta Sci. Pol., Administratio Locorum, nr 18(3)/2019, s. 269, 271, ISSN 1644-0749