PSzH-IV
 |
Zasugerowano, aby zintegrować ten artykuł z artykułem PSzH (dyskusja). Nie opisano powodu propozycji integracji. |
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu |
transporter opancerzony |
| Trakcja |
kołowa |
| Załoga |
3 + 6 osób |
| Historia | |
| Egzemplarze |
ok. 1000 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
4 cylindrowy silnik wysokoprężny Csepel D414.44 |
| Poj. zb. paliwa |
200 l |
| Pancerz |
14 mm max. |
| Długość |
kadłuba: 569,5 cm |
| Szerokość |
250 cm |
| Wysokość |
230,8 cm |
| Prześwit |
42 cm kadłub |
| Masa |
7,6 t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
80 km/h |
| Zasięg pojazdu |
500 km (droga) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
bez przygotowania: pływający |
| Rowy (szer.) |
0,6 m |
| Ściany (wys.) |
0,4 m |
| Kąt podjazdu |
60 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x 14,5 mm KPWT 1 x 7,62 mm PKT | |
| Użytkownicy | |
| Czechosłowacja. NRD. Węgry | |
PSZH-IV (węg. Páncélozott Szállító Harcjármű-IV, D-944, FUG-2, FUG-70) – węgierski transporter opancerzony powstały na bazie samochodu rozpoznawczego FUG.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pojazd został po raz pierwszy publicznie zaprezentowany w 1966 roku. W 1970 roku zaprezentowano jego docelową wersję. Początkowo otrzymał nazwę FUG-2 (na zachodzie oznaczony jako FUG-70), oznaczenie fabryczne wozu to D-944. Do produkcji został wprowadzony na początku lat 70. XX wieku, a ostatnie egzemplarze opuściły fabrykę w połowie lat 80.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
PSZH-IV jest uzbrojoną i zmodernizowaną wersją pojazdu rozpoznawczego FUG. Na kadłubie transportera umieszczono wieżyczkę strzelecką z karabinem wielkokalibrowym 14,5 mm KPWT z zapasem amunicji wynoszącym 500 nabojów i sprzężonym z nim karabinem maszynowym 7,62 mm PKT z dwoma tysiącami nabojów. Kadłub zbudowany jest z płyt walcowanych, łączonych spawaniem o grubości maksymalnej 14 mm. Wieża, w której umieszczono uzbrojenie, napędzana była ręcznie, kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej wynosił od -5° do +30°. W nocy prowadzono ogień korzystając z aktywnych urządzeń noktowizyjnych. W pojeździe transportowano 6 żołnierzy, którzy opuszczali transporter przez boczne dwudzielne drzwi umieszczone po obu stronach kadłuba. Żołnierze mogli prowadzić ogień z wnętrza transportera przez cztery otwory strzeleckie w bokach kadłuba.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- PSzH-IV, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 3 (1998), s. 59-60, ISSN 1230-1655.