Pałac Królewski w Neapolu

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 30 gru 2008, była oparta na tej wersji.

Pałac Królewski w Neapolu (wł. Palazzo Reale di Napoli) – jedna z czterech (obok Caserty, Capodimonte i Portici) rezydencji królewskich Dynastii Burbonów panujących w XVIII i XIX wieku w Królestwie Neapolu i Królestwie Sycylii (przekształconych potem w jedno Królestwo Obojga Sycylii).

Został wybudowany w miejscu wsześniejszej, rezydencji hiszpańskich wicekrólów – reprezentacyjnej budowli Neapolu, którą wybudowano z myślą o goszczeniu króla Hiszpanii – Filipa III Habsburga, który jednak nigdy nie odwiedził Neapolu. Zaprojektowanie pałacu zlecono w 1600 architektowi Domenico Fontana. Rodzina królewska jednakże większość czasu spędzała w pobliskiej Casercie, ponieważ Neapol już w tamtych czasach był miastem bardzo ruchliwym i jako miasto, położone tuż nad brzegiem morza stanowił łatwy cel do oblężeń przez wrogie floty.

XVII-wieczny pałac, który możemy dzisiaj podziwiać jest efektem wielu przebudować i zmian. Każdy kolejny mieszkaniec pałacu rozbudowywał go i upiększał aż stał się elegancką rezydencją królewską z wielkimi, marmurowymi salami. W połowie XVIII wieku za prace budowane w pałacu opowiedzialny był Luigi Vanvitelli, a następnie w 1838, po tym jak większą część budynku strawił ogień – Gaetano Genovese. Dodatkowo, w czasie II wojny światowej na pałac spadła bomba, która poważnie go uszkodziła.

Główną fasadą jest fasada zachodnia, która wychodzi na Piazza del Plebiscito (Plac Plebiscytu) – ogromny plac przeznaczony obecnie dla pieszych. Plac ten zawdzięcza swoją nazwę plebiscytowi, który odbył się w 1860, w Neapolu, a jego wynik zadecydował o przyłączeniu Królestwa Obojga Sycylii do Królestwa Sardynii i Piemontu w celu stworzenia jednego, wspólnego państwa włoskiego. Po drugiej stronie placu, dokładnie naprzeciw fasady pałacu wznosi się monumentalna kolumnada XIX-wiecznego kościoła San Francesco di Paola, zaprojektowanego na wzór rzymskiego Panteon. Fasada ta ozdobiona jest szeregiem XIX-wiecznych posągów, przedstawiających władców Neapolu ze wszystkich dynastii rządzących od założenia królestwa w XII wieku. Są: Roger II, Fryderyk II Hohenstauf, Karol I Andegaweński, Alfons V Aragoński, Karol V Habsburg, Karol III Burbon, Joachim Murat i Wiktor Emanuel II – książę Sabaudii i pierwszy król zjednoczonych Włoch.

Obecnie

Obecnie w pałacu znajduje się muzeum, kilka urzędów miejskich, Biblioteca Nazionale (Biblioteka Narodowa) oraz Teatr San Carlo (Teatr Świętego Karola) – największy i najstarszy we Włoszech teatr operowy (z 1737).

W 1994 od 8 do 10 lipca pałac gościł uczestników dwudziestego szczytu G7 (obecnie G8); premiera Kanady – Jeana Chretiena, prezydenta Francji – François Mitterrand, kanclerza Niemiec – Helmuta Kohla, premiera Włoch – Silvio Berlusconi, premiera Japonii – Murayama Tomiichi, premiera Wielkiej Brytanii – Johna Majora i prezydenta USA – Billa Clintona.