Pekari
| Tayassu | |||
| G. Fischer, 1814[1] | |||
.jpg) Przedstawiciel rodzaju – pekari białobrody (T. pecari) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
pekari | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Tayassu pecari G. Fischer, 1814 (= Sus pecari Link, 1795) | |||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Gatunki | |||
| |||
Pekari[7] (Tayassu) – rodzaj ssaków z rodziny pekariowatych (Tayassuidae).
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Rodzaj obejmuje jeden żyjący współcześnie gatunek występujący w Ameryce Środkowej i Południowej[8][9].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Długość ciała (bez ogona) 90,5–139 cm, długość ogona 1–6,5 cm, wysokość w kłębie 40–60 cm; masa ciała 25–40 kg[10][11].
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Rodzaj zdefiniował w 1814 roku niemiecki przyrodnik, anatom i paleontolog Johann Fischer von Waldheim w trzeciej części publikacji swojego autorstwa poświęconej zoologii[1]. Fischer wymienił dwa gatunki – Sus tajassu patira[c] Kerr, 1792 i Sus pecari Link, 1795 – nie wskazując gatunku typowego; w ramach późniejszego oznaczenia w 1901 roku amerykańscy zoolodzy Gerrit Smith Miller i James Abram Garfield Rehn na typ nomenklatoryczny wyznaczyli Sus pecari Link, 1795[12].
Etymologia
[edytuj | edytuj kod]- Tayassu (Tagassu, Tayassus): tupijskie rodzime nazwy tayassu, tajassou, tajacu lub tajoussou dla pekari[13].
- Olidosus: łac. olidus ‘śmierdzący’; sus, suis ‘świnia’[14]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Sus albirostris[d] Illiger, 1815.
- Sylvochoerus: łac. silva ‘las’; χοιρος khoiros ‘świnia’[6]. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Sylvochoerus woodburnei Frailey & K.E. Campbell, 2012 (= Sus pecari Link, 1795).
Podział systematyczny
[edytuj | edytuj kod]Do rodzaju należy jeden występujący współcześnie gatunek[15][11][8][7]:
- Tayassu pecari (Link, 1795) – pekari białobrody
Opisano również gatunki wymarłe:
- Tayassu edensis (Frick, 1921)[16] (Ameryka Północna; pliocen).
- Tayassu giosciai Roselli, 1976[17] (Ameryka Południowa; plejstocen).
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nazwa odrzucona, publikacja Frischa Das Natur-System der Vierfüßigen Thiere została uznana za nieważną (poza kilkoma wyjątkami) ze względu niekonsekwentne stosowanie nazewnictwa binominalnego, na mocy uprawnień ICZN[2].
- ↑ Nieuzasadniona poprawka Tayassu G. Fischer, 1814>
- ↑ Podgatunek Dicotyles tajacu.
- ↑ Podgatunek T. pecari
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b J.G. Fischer von Waldheim: Zoognosia tabulis synopticis illustrata, in usum praelectionum Academiae imperialis medico-chirugicae mosquensis edita. Cz. 3. Mosquae: Nicolai S. Vsevolozsky, 1814, s. xiii, 284. (łac.).
- ↑ F. Hemming. Opinion 258. Rejection for nomenclatorial Purposes of the work by Frisch (J. L.) published in 1775 under the title Das Natur-system der Vierfüssigen Thiere. „Opinions and declarations rendered by the International Commission on Zoological Nomenclature”. 5, s. 55–72, 1954. (ang.).
- ↑ J.L. Frisch: Das Natur-System der Vierfüßigen Thiere. Glogau: Christian Friedrich Günther, 1775, s. 3. (niem.).
- ↑ C.H. Merriam. Descriptions of four new peccaries from Mexico. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 14, s. 120, 1901. (ang.).
- ↑ É.L. Trouessart: Catalogus mammalium tam viventium quam fossilium. Quinquennale supplementum. Wyd. 2. Berolini: Friedländer, 1904–105, s. 658. (łac.).
- ↑ a b C.D. Frailey & K.E. Campbell Jr.. Two new genera of peccaries (Mammalia, Artiodactyla, Tayassuidae) from Upper Miocene deposits of the Amazon Basin. „Journal of Paleontology”. 86 (5), s. 854, 2012. DOI: 10.1666/12-012.1. (ang.).
- ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 168. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 382. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Ganus Tayassu. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-10-18]. (ang.).
- ↑ A. Taber, M. Altrichter, H. Beck & J. Gongora: Family Tayassuidae (Peccaries). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 2: Hoofed Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 306–307. ISBN 978-84-96553-77-4. (ang.).
- ↑ a b Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 633. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
- ↑ G.S. Miller & J.A.G. Rehn. Systematic results of the study of North American land mammals to the close of the year 1900. „Proceedings of the Boston Society of Natural History”. 30 (1), s. 12, 1901. (ang.).
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 666.
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 472.
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-12-07]. (ang.).
- ↑ C. Frick. Extinct vertebrate faunas of the badlands of Bautista Creek and San Timoteo Cañon, southern California. „University of California Publications in Geology”. 12 (5), s. 350, 1921. (ang.).
- ↑ F.L. Roselli: Contribución al estudio de la geo paleontología, Departamentos de Colonia y Soriano (República Oriental del Uruguay). Montevideo: IMCO, 1976, s. 103. (hiszp.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 1–984, 1904. (ang.).