Piotr Makarewicz (1893–1940)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Makarewicz
porucznik piechoty porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

14 listopada 1893
Szpikołosy

Data i miejsce śmierci

między 10 a 13 maja 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

9 Pułk Piechoty Legionów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi

Piotr Makarewicz (ur. 14 listopada 1893 w Szpikołosach, pow. hrubieszowski, zm. między 10 a 13 maja[1] 1940 w Katyniu) – porucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Teodora i Katarzyny z Rudników[2]. Absolwent hrubieszowskiego gimnazjum. Ukończył kursy handlowe w Jekatierynosławiu i Nikołajewską Szkołę Oficerską w Kijowie. Po wybuchu I wojny światowej powołany do armii rosyjskiej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 9 pułku piechoty Legionów. 1 kwietnia 1920 został zatwierdzony w stopniu porucznika w korpusie oficerów piechoty[3]. W styczniu 1922 był porucznikiem rezerwy piechoty i posiadał 2048 lokatę wśród oficerów rezerwy piechoty[4]. W 1923 i 1924 był przydzielony do 60 pułku piechoty[5][6]. W 1932 był oficerem rezerwy 9 pułku piechoty Legionów i podlegał pod PKU Lublin- Miasto[7].

Był członkiem Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. W 1928 podpisał deklarację wyborczą tej partii, która wraz podpisami ukazała się w ówczesnej prasie[8]. Na przełomie lat 20. i 30. był burmistrzem Hrubieszowa. Za jego kadencji wybudowano w Hrubieszowie Dom Sokoła (obecny sąd) dla Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” oraz budynek szkoły (obecny budynek Szkoły Podstawowej nr 2). Zła sytuacja finansowa zmusza małżeństwo Makarewiczów do sprzedaży domu i wyjazdu do Suwałk, gdzie Piotr Makarewicz otrzymał posadę wójta[9].

W czasie kampanii wrześniowej dostał się do sowieckiej niewoli. Według stanu z maja 1940 był jeńcem kozielskiego obozu. Między 10 a 11 maja 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa 054/3 poz. 14 nr akt 53[10], z 5 maja 1940[1]. Został zamordowany między 11 a 13 maja 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Nie został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943. Krewni w 1946 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Janiną z Czarkowskich, miał dwie córki. Mieszkali w domu przy obecnej ulicy Narutowicza 2. Po wybuchu wojny obie córki zginęły podczas katastrofy samolotu, którym podjęły próbę ucieczki z Polski wraz z narzeczonym – pilotem – jednej z nich. Janina Makarewicz zmarła na zawał serca widząc śmierć dzieci[9].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976).
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 483.
  2. ↑ Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 373.
  3. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 41), Warszawa: MSWojsk., 6 grudnia 1921, s. 1587.
  4. ↑ Druga Lista Oficerów Rezerwowych W.P., Warszawa 1922, s. 12.
  5. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa 1923, s. 297.
  6. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa 1924, s. 296.
  7. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, Warszawa 1934, s. 427.
  8. ↑ „Polska Zbrojna” (R.8 , nr 20), Warszawa, 28 lutego 1920, s. 2.
  9. ↑ a b l, WIADOMOŚCI - Piotr Makarewicz – przedwojenny Burmistrz Hrubieszowa [online], lubiehrubie.pl [dostęp 2019-03-10] (pol.).
  10. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 696.
  11. ↑ M.P. z 1928 r. nr 11, poz. 11 „za zasługi na polu pracy samorządowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski Rezerw, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Makarewicz_(1893–1940)&oldid=73603245”