Pomnik Francji Walczącej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pomnik Francji Walczącej
Mémorial de la France combattante
Ilustracja
Krzyż lotaryński – centrum pomnika
Państwo

 Francja

Miejscowość

Mont Valérien

Data odsłonięcia

18 czerwca 1960

Położenie na mapie Île-de-France
Mapa konturowa Île-de-France, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Pomnik Francji Walczącej”
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry znajduje się punkt z opisem „Pomnik Francji Walczącej”
Ziemia48°52′17,7″N 2°12′49,8″E/48,871583 2,213833

Pomnik Francji Walczącej (fr. Mémorial de la France combattante) – pomnik ku czci Francuzów walczących w ruchu oporu, deportowanych i zabitych w czasie II wojny światowej w forcie Mont Valérien, w gminie Suresnes.

Co roku 18 czerwca, kancelaria Orderu Wyzwolenia (fr. Ordre de la Libération) organizuje tu ceremonię upamiętniającą słynny radiowy apel generała de Gaulle’a z 18 czerwca 1940, wzywający naród francuski do dalszej walki z hitlerowcami.

Historia pomnika[edytuj | edytuj kod]

Monument został wzniesiony na dawnym miejscu straceń uczestników ruchu oporu, rozciąga się na terenie ich ostatniej drogi – od kaplicy, gdzie byli przetrzymywani, do miejsca egzekucji przez rozstrzelanie. W miejscu tym Charles de Gaulle od 18 czerwca 1945 organizował uroczystości ku czci straconych[1]. 11 listopada tego samego roku w miejscu przeznaczonym na monument dokonano pochówku piętnastu uczestników II wojny światowej, zarówno Francuzów, jak i pochodzących z kolonii francuskich: Czadu, Maroka, Indochin, Burkina Faso i Tunezji, w tym dwóch kobiet. W 1958 Charles de Gaulle, po powrocie do władzy, zlecił Feliksowi Brunau wykonanie pomnika, który został odsłonięty 18 czerwca 1960.

Pochowani[edytuj | edytuj kod]

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Na wydzielonym, 150-metrowym odcinku zewnętrznych murów Mont Valérien umieszczono 16 płaskorzeźb z brązu wyobrażających wydarzenia II wojny światowej oraz formy walki Francuzów z hitleryzmem. W centralnym punkcie muru znajduje się krzyż lotaryński – symbol ruchu oporu. Krzyż i umieszczony przed nim wieczny ogień wskazują wejście do krypty, w której spoczywa 15 wymienionych wyżej osób, zaś 16. grób oczekuje ostatniego zmarłego uczestnika ruchu oporu.

Płaskorzeźby[edytuj | edytuj kod]

Płaskorzeźba upamiętniająca wyzwolenie Alzacji, ostatniego regionu Francji pod okupacją hitlerowską. Płaskorzeźba upamiętniająca ucieczkę okrętu podwodnego „Casabianca” z portu w Tulonie 27 listopada 1942. Rzeźba upamiętniająca wyzwolenie Paryża 25 sierpnia 1944, powstanie w mieście i wcześniejszą walkę prowadzoną w nim przez ruch oporu.
Rzeźba upamiętniająca partyzantkę prowadzoną przez oddziały maquis. Rzeźba upamiętniająca wyzwolenie Alençon po lądowaniu w Normandii. Rzeźba upamiętniająca obronę Saumur przed przeważającymi siłami hitlerowskimi we wrześniu 1940.
Płaskorzeźba upamiętniająca deportowanych Żydów francuskich, jak i uczestników ruchu oporu. Płaskorzeźba upamiętniająca Wolne Francuskie Siły Powietrzne (FAFL). Płaskorzeźba odnosząca się w ogólności do francuskiej woli walki i bohaterstwa uczestników ruchu oporu oraz walk poza terytorium kraju.
Płaskorzeźba upamiętniająca walki w Libii. Płaskorzeźba upamiętniająca rozstrzelanych uczestników walk oraz cywilów. Płaskorzeźba upamiętniająca bitwę o Monte Cassino
Płaskorzeźba upamiętniająca walki pod Bir Hakeim. Płaskorzeźba upamiętniająca udział Francuzów w bitwie o Narwik
Płaskorzeźba upamiętniająca wyzwolenie Sieny przez Francuski Korpus Ekspedycyjny. Płaskorzeźba upamiętniająca walki pod Strasburgiem i zwycięską kontrofensywę nad Renem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]