Siena
| Siena | |||||
|
|||||
 |
|||||
|
|||||
| Państwo |  Włochy |
||||
| Region | Toskania | ||||
| Prowincja | Siena | ||||
| Kod ISTAT | 052032 | ||||
| Powierzchnia | 118 km² | ||||
| Populacja (2012) • liczba ludności |
52 774 |
||||
| • gęstość | 447,24 os./km² | ||||
| Nr kierunkowy | 0577 | ||||
| Kod pocztowy | 53100 | ||||
|
Położenie na mapie Włoch
 Siena
|
|||||
 43°20′N 11°20′E/43,333333 11,333333 |
|||||
|
||
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | ||
.jpg) |
||
| Siena – zabytkowe centrum | ||
| Typ | kulturowe | |
| Spełniane kryterium | I, II, IV | |
| Numer ref. | 717 | |
| Regionb | Europa i Ameryka Północna | |
| Historia wpisania na listę | ||
| Wpisanie na listę | 1995 na 19. sesji |
|
| a Oficjalna nazwa wpisana na liście UNESCO b Oficjalny podział dokonany przez UNESCO |
||
Siena – miasto i gmina we Włoszech, w Toskanii, w prowincji Siena. Ważne centrum turystyczne. Według danych na rok 2011[1] gminę zamieszkują 54 543 osoby, 462,2 os./km².
Spis treści
Historia[edytuj]
Według legendy Sienę założyli synowie Remusa – Senio i Aschio, którzy uciekając przed Romulusem schronili się w górach i wznieśli zamek Senio. Herbem miasta stało się godło ich rodu – wilczyca karmiąca Romulusa i Remusa, a barwami balzany – miejskiego sztandaru były biel i czerń.
Historycznie Siena była etruskim osiedlem i małym miasteczkiem w okresie antycznym. Około 5 wieku w Sienie znajdowała się siedziba biskupstwa. Dogodne położenie miasta przy szlakach handlowych i miejscowy przemysł włókienniczy stały się podstawą przyszłego bogactwa mieszczan oraz arystokracji longobardzkiej i frankońskiej. W XII i XIII wieku Siena zaliczała się do najbogatszych miast Europy. Do dzisiejszego dnia istnieje w Sienie najstarszy europejski bank Monte Paschi di Siena. Bankierzy ze Sieny udzielali pożyczek prawie w całej ówczesnej Europie, a do największych rodów finansowych należeli: Buonsignori, którzy założyli spółkę Grande Tavola, Piccolomini, Salimbeni. Miastem rządziła rada, consiglio, która co roku wybierała członków rządu – Signorii i podestę – najwyższego urzędnika miejskiego.
W XII wieku w sporze między gwelfami a gibelinami Siena opowiedziała się po stronie cesarza. Między innymi ten wybór był przyczyną ciągłych konfliktów z Florencją. W 1348 miasto dotknęła zaraza zabijając 2/3 mieszkańców (ok. 100 000 osób), co zapoczątkowało gospodarczy upadek miasta. Zdobyta ostatecznie w roku 1473[2] przez Lorenza de Medici, który wcielił miasto w powstające Wielką Republikę Florencji. W kolejnych wiekach Siena pozostawała w cieniu Florencji, liczba ludności malała aż do okresu po zakończeniu II wojny światowej. w 1966 Siena jako pierwsze[3] miasto w Europie wprowadziła zakaz ruchu samochodowego w centrum miasta.
Zabytki i atrakcje turystyczne[edytuj]
W Sienie zachowana została w pełni antyczna struktura miasta. Do najwspanialszych zabytków należy katedra z XII wieku (Duomo), której główna fasada została ukończona w 1380 roku. W skład kompleksu wchodzą baptysterium i kampanila. W środku znajduje się oktagonalna ambona autorstwa Nicola Pisano oraz płaskorzeźby które wykonali Donatello, Ghiberti, Jacopo della Quercia i inni XV-wieczni rzeźbiarze. Inne zabytki: główny rynek Piazza del Campo z Palazzo Pubblico i Torre del Mangia oraz ratusz. Zabytkowe centrum Sieny zostało w 1995 roku wpisane na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO.
Muzea:
- Museo dell'Opera Metropolitana del Duomo
- Museo Civico
- Pinacoteca Nazionale
Na przełomie XIII i XIV wieku powstała ważna szkoła malarska zwana sieneńską. Jeden ze starszych uniwersytetów na świecie 1240. Ze Sieny pochodził Jacopo della Quercia. W Sienie żyła i działała święta Katarzyna.
Dwa razy do roku w Sienie odbywa się wyścig konny Palio di Siena, który jest jedną z ważniejszych atrakcji turystycznych miasta.
Miasta partnerskie[edytuj]
Urodzeni w mieście[edytuj]
14 czerwca 1956- Gianna Nannini
24 września 1964- Adam Alexi-Malle
8 grudnia 1977- Francesca Inaudi
18 lutego 1987- Davide Bruttini== Przypisy ==
- ↑ Istituto Nazionale di Statistica 2011 (ang.). [dostęp 2011-10-31].
- ↑ Józef Andrzej Gierowski: Historia Włoch. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986, s. 233. ISBN 83-04-01943-4.
- ↑ Praca zbiorowa: Lonely Planet Tuscany & Umbria. Wyd. V. Lonely Planet, 2008, s. 236. ISBN 978-174-104-31-36.
Linki zewnętrzne[edytuj]
|
|||||
