Siena
| Siena | |||
|
|||
| Państwo |  Włochy |
||
| Region | Toskania | ||
| Prowincja | Siena | ||
| Powierzchnia | 118 km² | ||
| Populacja (2012) • liczba ludności • gęstość |
52 774 447,24/km² |
||
| Numer kierunkowy | 0577 | ||
| Kod pocztowy | 53100 | ||
| Patron | św. Ansanus | ||
| Kod ISTAT | 052032 | ||
|
Położenie na mapie Włoch
  Siena
|
|||
 43°20′N 11°20′E/43,333333 11,333333Na mapach: 43°20′N 11°20′E/43,333333 11,333333 |
|||
 Multimedia w Wikimedia Commons |
|||
 Informacje turystyczne w Wikipodróżach |
|||
| Historyczne centrum Sienya |
|
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
.jpg) |
|
| Siena – zabytkowe centrum | |
| Typ | kulturowe |
| Spełniane kryterium | I, II, IV |
| Charakterystyka | #717 |
| Regionb | Europa i Ameryka Północna |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę | 1995 na 19. sesji |
| a Oficjalna nazwa wpisana na liście UNESCO b Oficjalny podział dokonany przez UNESCO |
|
Siena – miasto i gmina we Włoszech, w Toskanii, w prowincji Siena. Ważne centrum turystyczne. Według danych na rok 2011[1] gminę zamieszkują 54 543 osoby, 462,2 os./km².
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Według legendy Sienę założyli synowie Remusa – Senio i Aschio, którzy uciekając przed Romulusem schronili się w górach i wznieśli zamek Senio. Herbem miasta stało się godło ich rodu – wilczyca karmiąca Romulusa i Remusa, a barwami balzany – miejskiego sztandaru były biel i czerń.
Historycznie Siena była etruskim osiedlem i małym miasteczkiem w okresie antycznym. Około 5 wieku w Sienie znajdowała się siedziba biskupstwa. Dogodne położenie miasta przy szlakach handlowych i miejscowy przemysł włókienniczy stały się podstawą przyszłego bogactwa mieszczan oraz arystokracji longobardzkiej i frankońskiej. W XII i XIII wieku Siena zaliczała się do najbogatszych miast Europy. Do dzisiejszego dnia istnieje w Sienie najstarszy europejski bank Monte Paschi di Siena. Bankierzy ze Sieny udzielali pożyczek prawie w całej ówczesnej Europie, a do największych rodów finansowych należeli: Buonsignori, którzy założyli spółkę Grande Tavola, Piccolomini, Salimbeni. Miastem rządziła rada, consiglio, która co roku wybierała członków rządu – Signorii i podestę – najwyższego urzędnika miejskiego.
W XII wieku w sporze między gwelfami a gibelinami Siena opowiedziała się po stronie cesarza. Między innymi ten wybór był przyczyną ciągłych konfliktów z Florencją. W 1348 miasto dotknęła zaraza zabijając 2/3 mieszkańców (ok. 100 000 osób), co zapoczątkowało gospodarczy upadek miasta. Zdobyta ostatecznie w kwietniu 1555[2] przez Kuźmę I Medyceusza, który wcielił miasto w powstające Wielkie Księstwo Toskanii. W kolejnych wiekach Siena pozostawała w cieniu Florencji, liczba ludności malała aż do okresu po zakończeniu II wojny światowej. w 1966 Siena jako pierwsze[3] miasto w Europie wprowadziła zakaz ruchu samochodowego w centrum miasta.
Zabytki i atrakcje turystyczne[edytuj | edytuj kod]
W Sienie zachowana została w pełni antyczna struktura miasta. Do najwspanialszych zabytków należy katedra z XII wieku (Duomo), której główna fasada została ukończona w 1380 roku. W skład kompleksu wchodzą baptysterium i kampanila. W środku znajduje się oktagonalna ambona autorstwa Nicola Pisano oraz płaskorzeźby które wykonali Donatello, Ghiberti, Jacopo della Quercia i inni XV-wieczni rzeźbiarze. Inne zabytki: główny rynek Piazza del Campo z Palazzo Pubblico i Torre del Mangia oraz ratusz. Zabytkowe centrum Sieny zostało w 1995 roku wpisane na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO.
Muzea:
- Museo dell'Opera Metropolitana del Duomo
- Museo Civico
- Pinacoteca Nazionale
Na przełomie XIII i XIV wieku powstała ważna szkoła malarska zwana sieneńską. Jeden ze starszych uniwersytetów na świecie 1240. Ze Sieny pochodzi Jacopo della Quercia. W Sienie żyła i działała święta Katarzyna.
Dwa razy do roku w Sienie odbywa się wyścig konny Palio di Siena, który jest jedną z ważniejszych atrakcji turystycznych miasta.
Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
- ↑ Istituto Nazionale di Statistica 2011 (ang.). [dostęp 2011-10-31].
- ↑ Józef Andrzej Gierowski: Historia Włoch. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986, s. 233. ISBN 83-04-01943-4.
- ↑ Praca zbiorowa: Lonely Planet Tuscany & Umbria. Wyd. V. Lonely Planet, 2008, s. 236. ISBN 978-174-104-31-36.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
|
|||||
