Prawo pościgu
Prawo pościgu (ang. right of hot pursuit) – prawo przysługujące okrętom wojennym i samolotom oraz innym upoważnionym statkom morskim i powietrznym w służbie rządowej stosowane wobec jednostek, których załoga lub pasażerowie podejrzani są o naruszenie przepisów prawa państwa nadbrzeżnego. Pościg taki może rozpocząć się na:
- wodach wewnętrznych;
- morzu terytorialnym;
- morskim pasie przyległym;
- wyłącznej strefie ekonomicznej;
- strefie rybołówstwa;
- w związku z naruszeniem praw państwa na szelfie.
Przebywanie przez statek ścigany na wodach wewnętrznych lub terytorialnych nie jest warunkiem wymaganym dla rozpoczęcia pościgu. Konieczne jest natomiast nadanie sygnału optycznego lub dźwiękowego w odległości umożliwiającej dostrzeżenie lub usłyszenie go. Pościg powinien być nieprzerwany, ustaje natomiast z chwilą wpłynięcia jednostki ściganej na morze terytorialne państwa trzeciego.
Obecnie odpowiednie regulacje w tym zakresie zawiera Konwencja jamajska z 1982 w art. 111[1]. W prawie polskim instytucja prawa pościgu opisana została w art. 16 – 18 ustawy z 12 października 1990 r. o Straży Granicznej[2]. Brak regulacji odwrotnego prawa pościgu (ang. reverse hot pursuit), dzięki któremu statek płynący pod banderą jednego państwa mógłby po podjęciu pościgu na wodach otwartych wpłynąć na wody terytorialne innego państwa[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza, sporządzona w Montego Bay dnia 10 grudnia 1982 r. (Dz.U. z 2002 r. nr 59, poz. 543) Analiza : Terroryzm morski w świetle międzynarodowego prawa karnego, s. 138 – 145.
- ↑ Dz.U. z 2023 r. poz. 1080
- ↑ Terroryzm morski, op. cit. s. 166 – 168.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Remigiusz Bierzanek, Janusz Symonides: Prawo międzynarodowe publiczne. Wyd. 8. Warszawa: LexisNexis, 2008, s. 231-232. ISBN 978-83-7334-294-1.
