Prefektura Ilirii
Prefektura Ilirii (łac. Praefectura praetorio per Illyricum) – jedna z czterech wielkich jednostek podziału administracyjnego (prefektur) w Cesarstwie Rzymskim w ostatnim okresie przed podziałem na Cesarstwo zachodniorzymskie i Cesarstwo wschodniorzymskie (Bizantyńskie).
Prefektura utworzona została w ślad za reformami administracyjnymi cesarza Konstantyna I Wielkiego, który ok. 326–328 r. n.e. ustanowił trzystopniową organizację Cesarstwa. prefektury podzielone były na diecezje cywilne, te zaś z kolei na prowincje.
Prefekturę Ilirii założył w roku 347 cesarz Konstans poprzez wydzielenie z Prefektury Italii, Ilirii i Afryki (Praefectura praetorio Italiae, Illyrici et Africae).
Pierwszym prefektem Illyricum (w latach 347–352) był Vulcacius Rufinus, konsul rzymski w roku 347, następnie prefekt Galii (353–354).
Prefektury Ilirii i Italii, wraz z pozostałymi dwiema prefekturami, Prefekturą Galii (Praefectura praetorio Galiarum) i Prefekturą Orientu (Praefectura praetorio Orientis), tworzyły strukturę, która nawiązywała do idei organizacji Cesarstwa i systemu rządów w ramach tetrarchii wprowadzanej przez cesarza Dioklecjana od roku 286.
Zasięg terytorialny[edytuj | edytuj kod]
W ciągu IV wieku Prefektura Ilirii miała zmienny zasięg terytorialny, a przejściowo (361–374) została likwidowana. Reaktywowana przez cesarza Gracjana w latach 375–379 składała się z:
- Illyricum orientale – diecezje cywilne:
- Diecezja Dacji – Dioecesis Daciae
- Diecezja Macedonii – Dioecesis Macedoniae
- Illyricum occidentale – diecezje cywilne:
- Diecezja Panonii – Dioecesis Pannoniarum
Po 379 r. Illyricum occidentale jako Diecezja Iliria Dioecesis Illyricum została włączona ponownie do prefektury Italii, zaś obie diecezje Illyricum orientale zostały bezpośrednio podporządkowane cesarzowi rezydującemu wówczas w Tesalonice. W latach 384–387 diecezje Illyricum orientale ponownie znalazły się w prefekturze Italii, 388–391 stanowiły osobną prefekturę, 392–395 ponownie podporządkowane Italii[1].
Po podziale cesarstwa wraz ze śmiercią Teodozjusza I Wielkiego w roku 395 wschodnie tereny prefektury Ilirii weszły w skład Cesarstwa wschodniorzymskiego i składały się z następujących diecezji i prowincji[2]:
- Diecezja Macedonii (Dioecesis Macedoniae) – prowincje:
- Achaja
- Epirus nova
- Epirus vetus
- Kreta
- Macedonia
- Tesalia
- Diecezja Dacji (Dioecesis Daciae) – prowincje:
Główne ośrodki[edytuj | edytuj kod]
W różnych okresach istotnymi ośrodkami administracyjnymi Prefektury Ilirii były Sirmium (współcześnie Sremska Mitrovica) oraz założona przez cesarza Justyniana I Wielkiego Iustiniana Prima.
Likwidacja prefektury[edytuj | edytuj kod]
W związku z najazdami plemion, w tym Słowian, kolejne terytoria prefektury przestawały znajdować się pod kontrolą rzymską (bizantyńską). W VII wieku pod władzą cesarstwa pozostawały jedynie fragmenty Tracji z Konstantynopolem i Tesaloniką. W I połowie IX wieku prefektury i diecezje ostatecznie zostały zastąpione przez nową jednostkę – tem.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Morrison, Cécile, ed. (2007), Le Monde Byzantin I - L'Empire romain d'orient (330–641), Athens: Polis Editions, ISBN 978-960-435-134-3
- ↑ Roisman i Worthington 2010 ↓, s. 547.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Joseph Roisman, Ian Worthington: A Companion to Ancient Macedonia. John Wiley & Sons, 2010. ISBN 978-1-4051-7936-2. [dostęp 2017-01-15].