Prefektura Orientu

Prefektura Orientu (Prefektura Wschodu, łac. Praefectura praetorio Orientis) – jednostka podziału administracyjnego w Cesarstwie Rzymskim w ostatnim okresie przed podziałem na Cesarstwo zachodniorzymskie i Cesarstwo wschodniorzymskie (Bizantyńskie).

Prefektura ustanowiona została przez cesarza Konstantyna I Wielkiego ok. 326–328 r. n.e. w ramach reformy administracyjnej ustanawiającej trzystopniową organizację Cesarstwa. Cztery prefektury podzielone były na diecezje cywilne, te zaś z kolei na prowincje. Utworzono ją wraz z pozostałymi trzema prefekturami: Prefekturą Galii (Praefectura praetorio Galiarum), Prefekturą Ilirii (Praefectura praetorio Illyrici) i Prefekturą Italii (Praefectura praetorio Italiae).

Koncepcja czterech prefektur nawiązywała do idei organizacji Cesarstwa i systemu rządów w ramach tetrarchii wprowadzanej przez cesarza Dioklecjana od roku 286.

Na Prefekturę Orientu składały się cywilne diecezje:

Tracja – Dioecesis Thraciae
Asiana – Dioecesis Asiana
Pontica – Dioecesis Pontica
Oriens – Dioecesis Orientis (Oriens)
Aegyptus – Dioecesis Aegypti

Pierwszym prefektem Wschodu (w latach 329–337/338) był Flavius Ablabius, konsul rzymski w roku 331.

Po podziale cesarstwa wraz ze śmiercią Teodozjusza I Wielkiego w roku 395 prefektura Wschodu weszła w skład Cesarstwa wschodniorzymskiego.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

[:2-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q dotknięte reformami Justyniana I w latach 534–536

[:1-2] utworzone w 536 r

[A]

[B]