Primula palinuri
![]() | |||
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | |||
Klasa | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
Primula palinuri | ||
Nazwa systematyczna | |||
Primula palinuri Petagna Inst. Bot. 2: 332 1787[3] | |||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
![]() |
Primula palinuri Petagna – gatunek rośliny z rodziny pierwiosnkowatych (Primulaceae Vent.). Występuje endemicznie we Włoszech – na wapiennym wybrzeżu Morza Tyrreńskiego w regionach Kampania i Basilicata oraz w Kalabrii. Gatunek jest symbolem Parku Narodowego Cilento, Vallo di Diano i Alburni[5].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]
- Liście
- Liście odziomkowe zebrane są w różyczkę. Są mięsiste, lepkie, skórzaste, ale nie sztywne. Przylegają do podłoża. Liść na brzegu jest ząbkowany[5].
- Kwiaty
- Zebrane w kwiatostany. Rozwijają się na głąbiku dorastającym do 15–20 cm wysokości. Działki kielicha gładkie, o kształcie cylindrycznym, mają białą barwę i pokryte są kredowym nalotem. Płatki są złotożółte[5].
- Gatunki podobne
- Roślina jest podobna do pierwiosnka łyszczaka (P. auricula L.)[5].
Biologia i ekologia
[edytuj | edytuj kod]Rośnie na wapiennym podłożu, na półkach lub w szczelinach skalnych. Występuje na wysokości do 200 m n.p.m. Preferuje stoki z ekspozycją na północ i północny zachód. Często rośnie w towarzystwie takich gatunków jak: Dianthus rupicola, Iberis semperflorens, Centaurea cineraria, Daucus carota subsp. drepanensis, Limbarda crithmoides czy kowniatek morski (Crithmum maritimum)[5].
Zasięg występowania tego gatunku wynosi 9198 km², natomiast obszar wykorzystania obejmuje 60 km². Istnieje sześć głównych subpopulacji[a][6], które są mocno podzielone. Subpopulacje te znajdują się w Capo Palinuro (10 skupisk), Punta degli Infreschi (9 skupisk), Punta Caina (8 skupisk), Grotta della Madonna (2 skupiska), Isola di Dino/Scogliera Fiuzzi (16 skupisk) oraz Capo Scalea (2 skupiska). Liczebność całej populacji szacowana jest na około 18 500 dojrzałych osobników (+/-20%)[4].
Ochrona
[edytuj | edytuj kod]W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych został zaliczony do kategorii EN – gatunków zagrożonych wyginięciem. W regionach Kampania i Kalabria odnotowano spadek populacji o 50%, natomiast w Basilicacie liczebność populacji zmniejszyła się o 2%. Najpoważniejszymi zagrożenia dla tego gatunku są rozwój turystyki, presja ze strony gatunków inwazyjnych, kolekcjonowanie okazów i pożary wywołane przez człowieka[4].
Gatunek P. palinuri jest wymieniony w załączniku II dyrektywy siedliskowej oraz w załączniku I konwencji berneńskiej. Subpopulacje w Capo Palinuro, Punta degli Infreschi i Punta Caina znajdują się na terenie Parku Narodowego Cilento, Vallo di Diano i Alburni. Ponadto roślina jest uprawiana w ogrodach botanicznych w Pietra Corva, Hanbury, Jenie, Padwie, Parmie, Bolonii, Neapolu, Portici, Cosenza[4].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pojęcie subpopulacji (podpopulacji) jest wprowadzane w przypadkach ocen zagrożenia populacji silnie rozczłonkowanych, co wzmaga wymieranie taksonu. W przypadkach, gdy subpopulacje są małe i w znacznym stopniu izolowane, rekolonizacja opuszczonych stanowisk jest mało prawdopodobna (zob. metapopulacja oraz J. Mitka, Metodyka oszacowania stopnia zagrożenia populacji roślin i ich siedlisk).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens , Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-01] (ang.).
- ↑ a b Primula palinuri Petagna. The Plant List. [dostęp 2015-07-17]. (ang.).
- ↑ a b c d C. Gangale , D. Uzunov , G. Cesca , Primula palinuri, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2015-07-17] (ang.).
- ↑ a b c d e Il logo. Ente Parco Nazionale del Cilento, Vallo di Diano e Alburni. [dostęp 2015-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (16 lipca 2015)]. (wł.).
- ↑ Józef Mitka: Metodyka oszacowania stopnia zagrożenia populacji roślin i ich siedlisk. [w:] Roczniki Bieszczadzkie nr 18 [on-line]. 2010. s. 24–44. [dostęp 2013-12-23]. (pol.).