Psarskie (Poznań)
52°28′31″N 16°48′15″E/52,475400 16,804300| Część Poznania | |
 Centrum Psarskiego – ul. Psarskie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| Dzielnica | |
| W granicach Poznania |
1 stycznia 1951[1] |
| SIMC |
0969669 |
| Strefa numeracyjna |
(+48) 61 |
| Tablice rejestracyjne |
PO |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
| 52°28′31″N 16°48′15″E/52,475400 16,804300
| |
Psarskie – niewielka, peryferyjna część Poznania, w obrębie osiedla samorządowego Kiekrz, na północno-zachodnim skraju miasta.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Psarskie nie posiada ściśle wyznaczonych granic. Tradycyjnie za część tę uważa się zabudowę przy ulicach: Psarskie, Łagiewnickiej, Złotnickiej i Słodyńskiej.
Leży na dziale wodnym – od wschodu Bogdanki (mającej w okolicy swoje źródła) i Samicy Obornickiej, płynącej z pobliskiego Jeziora Kierskiego. Okolice są mocno zalesione i dość podmokłe.
Historia[edytuj | edytuj kod]
We wczesnej epoce żelaza założono tu cmentarzysko kultury łużyckiej (ulica Koszalińska/Słupska), odkryte przypadkowo w 1964[2].
Nazwa nawiązuje do historycznego zajęcia – była to dawna osada psarzy książęcych, którzy trudnili się hodowlą i tresurą psów myśliwskich. Zapis nazwy przedstawiał się następująco : Psarske (1387), Psarskye (1423), Psarskie (1426)[3].
Wieś duchowna, własność komandorii joannitów w Poznaniu pod koniec XVI wieku leżała w powiecie poznańskim województwa poznańskiego[4].
W granice Poznania została włączona w czasie okupacji niemieckiej, w 1940, wraz z kilkoma innym ówczesnymi osadami podmiejskimi.
Współcześnie[edytuj | edytuj kod]
Psarskie zachowało w dużym stopniu dawną zabudowę wiejską, ze zwiększającym się udziałem nowego budownictwa jednorodzinnego.
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
Część terenów cennych przyrodniczo, chroniona była od maja 1994, jako użytek ekologiczny Psarskie. Obszar chroniony posiadał 77 ha, z czego 41 ha w granicach Poznania. Użytek (obecnie zlikwidowany) chronił głównie tereny bagienne (torfowiska niskie, szuwary, torfianki)[5].
Komunikacja[edytuj | edytuj kod]
Psarskie obsługiwane jest przez linie autobusowe MPK Poznań i Rokbusu 186, 833, 834, 835, 836 i 837[6]. Na terenie dzielnicy północna obwodnica kolejowa Poznania łączy się z linią Poznań – Szczecin (ściślej – na pobliskiej stacji Kiekrz w poznańskim Kiekrzu).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Włodzimierz Łęcki, Piotr Maluśkiewicz, Poznań od A do Z, KAW, Poznań, 1986, ISBN 83-03-01260-6, s.122.
- https://web.archive.org/web/20160305003630/http://www.mpu.pl/studium2008/studium/A_TOM1_Uwarunkowania/D_III_Czesc_szczegolowa/podstrefa_ZW5/uwarunkowania_podstrefa_ZW5.pdf – o użytku ekologicznym (dostęp 26.3.2010)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz.U. 1950 nr 48 poz. 436
- ↑ Jarmila Kaczmarek, Archeologia północno-zachodniej części Poznania, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2013, s.16, ISSN 0137-3552
- ↑ Bogdan Walczak, Co mówią nazwy?, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2013, s.66, ISSN 0137-3552
- ↑ Atlas historyczny Polski. Wielkopolska w drugiej połowie XVI wieku. Część II. Komentarz. Indeksy, Warszawa 2017, s. 248.
- ↑ Sławomir Janyszek, Magdalena Szczepaniak-Janyszek, Władysław Danielewicz, Dorota Wrońska-Pilarek, W dolinie Bogdanki, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2002, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2002, s.210, ISSN 0137-3552
- ↑ Reorganizacja układu linii autobusowych w rejonie Smochowic, Kiekrza i gminy Rokietnica - od 1 stycznia 2023r. [online], www.ztm.poznan.pl [dostęp 2023-04-27] (pol.).
