Punkty za pochodzenie
Punkty za pochodzenie – element działań mających na celu ograniczanie nierówności w dostępie do wykształcenia w krajach bloku wschodniego[1]. Miały one zwiększać szansę na przyjęcie na uczelnie młodzieży robotniczej i chłopskiej. „Punkty za pochodzenie” przyznawano w czasie egzaminów wstępnych dodając je do sumy punktów uzyskanych za wyniki w poszczególnych egzaminach i za oceny na świadectwie maturalnym. Pozbawieni ich byli kandydaci, których rodziny kwalifikowano jako należące do kategorii „inteligencji pracującej”[2].
Z punktu widzenia socjologicznego, punkty za pochodzenie można traktować jako formę kompensacji niedostatku kapitału kulturowego młodzieży wiejskiej i robotniczej. W takim ujęciu można powiedzieć, że ich celem było ograniczenie zjawiska „reprodukcji” opisywanego przez francuskiego socjologa Pierre’a Bourdieu.[3]
W 1982 r. powstał film w reżyserii Franciszka Trzeciaka pt. Punkty za pochodzenie.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ireneusz Białecki: Nierówności edukacyjne w PRL i III RP. Res Publica Nowa, 2002.
- ↑ Agata Zysiak, Punkty za pochodzenie: powojenna modernizacja i uniwersytet w robotniczym mieście, Kraków: Zakład Wydawniczy "NOMOS", 2016, s. 22, ISBN 978-83-7688-416-5 [dostęp 2024-01-31].
- ↑ Pierre Bourdieu, Jean-Claude Passeron, Reprodukcja: elementy teorii systemu nauczania, Wyd. 2, Biblioteka Socjologiczna, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 358, ISBN 978-83-01-14624-5 [dostęp 2024-01-31] (pol.).