Radowce
47°51′N 25°55′E/47,850000 25,916667 Cerkiew św. Mikołaja | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Okręg | |||
| Zarządzający |
Bogdan Loghin↗ | ||
| Populacja (2011) • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy |
230 | ||
| Kod pocztowy |
725400 | ||
| Tablice rejestracyjne |
SV | ||
Położenie na mapie okręgu Suczawa  | |||
Położenie na mapie Rumunii  | |||
| 47°51′N 25°55′E/47,850000 25,916667
| |||
| Strona internetowa | |||
Radowce (rum. Rădăuți) – miasto w północnej Rumunii, w okręgu Suczawa, jeden z głównych ośrodków rumuńskiej Bukowiny. W 2011 roku liczyło ok. 23,8 tys. mieszkańców[1].
W mieście rozwinął się przemysł maszynowy, metalowy, drzewny, spożywczy oraz garncarstwo[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość istniała już w XIII w., choć pierwsza wzmianka pochodzi z 1393 r. W drugiej połowie XIV w. Radowce stały się siedzibą pierwszego hospodara mołdawskiego, Bogdana I. Ufundował on tutaj cerkiew św. Mikołaja, która stanowiła nekropolię pierwszych hospodarów mołdawskich. Następcy Bogdana już wkrótce przenieśli swą siedzibę do Seretu, a następnie do Suczawy, ale Radowce pozostały ważnym ośrodkiem państwa mołdawskiego, przebiegał tędy szlak handlowy z Polski do portów czarnomorskich. Stefan Wielki powołał tutaj biskupstwo. W XVII w. miasto podupadło, niszczone przez Turków, Tatarów, Polaków czy Kozaków. W 1775 r. Radowce wraz z Bukowiną zostały przyłączone do Austrii. Wkrótce potem zlikwidowane zostało biskupstwo, ale miasto pod rządami Habsburgów szybko się rozwijało. W 1819 r. otrzymało prawo miejskie, później poprowadzono tu linię kolejową. Do miasta przybywali nowi mieszkańcy, rozwijał się przemysł. Z XIX w. pochodzą liczne gmachy publiczne miasta, m.in. kościoły ewangelicki i katolicki oraz synagoga. Powstała tutaj bardzo liczna gmina żydowska, której udział w populacji miasta w 1. połowie XX w. przekroczył nawet 50%. W 1. połowie XX w., gdy Radowce znalazły się w granicach Rumunii i reaktywowano tutejsze biskupstwo, została wzniesiona tutaj monumentalna katedra prawosławna[3].
Na początku XX wieku prałatem i dziekanem rzymskokatolickim w Radowcach był ks. Klemens Swoboda[4][5][6]. W 1871 urodził się tu generał Jan Karol Wróblewski[7].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Populaţia stabilă pe judeţe, municipii, oraşe şi localităti componenete la RPL_2011. Institutul Naţional de Statistică. [dostęp 2020-08-30]. (rum.).
- ↑ Radowce, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-08-07].
- ↑ Michał Jurecki: Bukowina: Kraina łagodności. Wyd. I. Kraków: Bezdroża, 2001, s. 231–236. ISBN 83-913283-2-5.
- ↑ Wiadomości bieżące. Wiadomości diecezyalne. „Słowo Polskie”, s. 6, Nr 456 z 1 października 1907.
- ↑ Jan Bujak. Kronika bukowińskich Polaków. 1908. „Polonus”. 1 (220), s. 24, 25, 2015. Związek Polaków w Rumunii. [zarchiwizowane z adresu 2018-04-15].
- ↑ Jan Bujak. Kronika bukowińskich Polaków. 1908. „Polonus”. 3 (222), s. 18, 2015. Związek Polaków w Rumunii. [zarchiwizowane z adresu 2018-04-15].
- ↑ Detale kartoteki personalno-odznaczeniowej. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2021-06-03].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zabytki rumuńskiej Bukowiny
- Zdjęcia z Radowiec
- Radowce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 444.