Randy Griffin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Randy Griffin
Ilustracja
Pseudonim

The Gentleman

Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1976
Filadelfia, Pensylwania

Obywatelstwo

amerykańskie

Wzrost

180 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

średnia

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

32

Zwycięstwa

25 (KO 13)

Porażki

4

Remisy

3

Randy Griffin (ur. 7 czerwca 1976 w Filadelfii, w stanie Pensylwania) – amerykański bokser, finalista Mistrzostw Stanów Zjednoczonych z roku 1998 oraz turnieju Golden Gloves z roku 1997, reprezentant Stanów Zjednoczonych na Igrzyskach Dobrej Woli w Nowym Jorku. W 2000 był uczestnikiem turnieju kwalifikacyjnego dla Stanów Zjednoczonych, ale nie uzyskał kwalifikacji, przegrywając finałową walkę z Jeffem Lacym. Od 20 czerwca 2000 jest bokserem zawodowym. W swojej karierze dwukrotnie walczył o mistrzostwo świata WBA w kategorii średniej, remisując 20 października 2007 oraz odnosząc porażkę 5 lipca 2008 w pojedynkach z Feliksem Sturmem.

Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]

Griffin zaczął trenować boks w wieku 15 lat[1]. Jako amator trenował w klubie Joe Hand Boxing Gym w Filadelfii[2] pod okiem trenera Howarda Mosleya[1]. Na przełomie kwietnia i maja 1997 był uczestnikiem 70. edycji turnieju Golden Gloves w Denver. Griffin na turnieju rywalizował w kategorii średniej, rozpoczynając rywalizację od punktowego zwycięstwa nad Dennisem McKinneyem. W swojej drugiej walce, w 1/8 finału pokonał na punkty Luciusa Westa, awansując do ćwierćfinału. W ćwierćfinałowej walce rywalem Griffina był Andre Haynes, który również poległ na punkty. W półfinałowej walce w turnieju, która odbyła się 2 maja, Griffin pokonał na punkty Jeffa Lacy'ego, awansując do finału. Griffin nie przystąpił do finałowego pojedynku z Daną Ruckerem przez co Rucker zwyciężył walkowerem[3].

W marcu 1998 był uczestnikiem mistrzostw Stanów Zjednoczonych, które rozgrywane były w Colorado Springs. Rywalizację na mistrzostwach rozpoczął od punktowego zwycięstwa (18:10) w 1/16 finału nad Lamontem Winnem. W 1/8 finału pokonał na punkty (8:4) Daniela Garcię, awansując do ćwierćfinału mistrzostw. W ćwierćfinale jego rywalem był Cheyenne Padekin, a walka zakończyła się punktowym zwycięstwem Griffina. W półfinale kategorii średniej, Griffin pokonał na punkty (19:4) Marka Shahida, awansując do finału wraz z Jeffem Lacym. W finale Griffin przegrał na punkty (16:31)[4]. W kwietniu 1998 był uczestnikiem 22. edycji rozgrywanego w Bangkoku turnieju King's Cup. Swoją ćwierćfinałową walkę na tym turnieju przegrał z reprezentantem Kazachstanu Wiaczesławem Burbą, rywalizując z nim w kategorii średniej[5]. W czerwcu 1998 został wicemistrzem turnieju US Challenge, który rozgrywany był w Colorado Springs. W finale turnieju przegrał na punkty (11:23) z rodakiem Arthurem Palacem[6]. W lipcu 1998 reprezentował Stany Zjednoczone na igrzyskach dobrej woli w Nowym Jorku, gdzie rywalizował w kategorii średniej. W ćwierćfinale igrzysk pokonał go przed czasem w drugiej rundzie reprezentant Francji Jean-Paul Mendy[7]. W październiku 1998 został wicemistrzem turnieju Tammer, który rozgrywany był w fińskim mieście Tampere. W finale kategorii średniej przegrał na punkty (3:6) ze Szwedem Andreasem Gustavssonem[8].

W marcu 1999 był uczestnikiem mistrzostw Stanów Zjednoczonych rozgrywanych w Colorado Springs. Przegrał tam swoją pierwszą walkę w kategorii lekkośredniej, przegrywając z Anthonym Hanshawem[9]. W maju 1999 był półfinalistą 72. edycji turnieju Golden Gloves, na którym rywalizował w kategorii średniej. Rywalizację na tym turnieju rozpoczął od pokonania w 1/16 finału Melvina Cummingsa. W walce 1/8 finału pokonał na punkty Viliego Bloomfielda, awansując do ćwierćfinału. W walce ćwierćfinałowej pokonał wyraźnie na punkty (4:1) Daryla Woodsa. W półfinałowej walce przegrał nieznacznie na punkty (2:3) z Jersonem Ravelo[10]. Pod koniec maja 1999 uczestniczył w turnieju wielu Narodów, który rozgrywany był w Liverpoolu. Rywalizację w kategorii średniej rozpoczął od ćwierćfinałowego zwycięstwa nad Kanadyjczykiem Trevorem Stewardsonem, pokonując go wyraźnie na punkty (17:6). W półfinale pokonał nieznacznie na punkty (6:7) reprezentanta Anglii Carla Frocha. Finałowy pojedynek Griffin przegrał na punkty (7:11) z reprezentantem Australii Paulem Millerem[11]. W listopadzie 1999 był w składzie na męcz międzypaństwowy pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Anglią. Griffin stoczył jedną walkę w składzie USA, wygrywając na punkty z Johnem Pearcem w pojedynku kategorii średniej. Stany Zjednoczone wygrały te spotkanie 8:6, wygrywając 4 z 7 pojedynków[12]. W styczniu 2000 uczestniczył w mistrzostwach Stanów Zjednoczonych, rywalizując w kategorii średniej. Ćwierćfinałowy pojedynek na mistrzostwach przegrał na punkty z Mattem Godfreyem[13]. W lutym 2000 był uczestnikiem turnieju kwalifikacyjnego na igrzyska olimpijskie dla Stanów Zjednoczonych. W pierwszym pojedynku pokonał swojego byłego rywala Matta Godfreya, wygrywając z nim na punkty (8:6). W drugim pojedynku zwyciężył na punkty (8:4) Juliusa Fogle'a, awansując do finału. W finale turnieju przegrał na punkty (10:26) z Jeffem Lacym[14], który wystąpił we wrześniu 2000 na igrzyskach olimpijskich w Sydney[15].

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

2000 – 2002[edytuj | edytuj kod]

Jako zawodowiec zadebiutował 20 czerwca 2000[16] w swoim rodzinnym mieście – Filadelfii[17]. W debiucie pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie innego debiutanta Cornella Hestera[18]. Drugi zawodowy pojedynek stoczył 12 września 2000[19], pokonując przez techniczny nokaut w czwartej rundzie Vandivera Howarda. Walka została przerwana przez sędziego z powodu kontuzji Howarda[20]. Ostatnią walkę w 2000 stoczył 8 grudnia[21], pokonując przez techniczny nokaut w drugiej rundzie Chucka Berry'ego[22].

12 stycznia 2001[23] stoczył swój czwarty zawodowy pojedynek. W swojej czwartej walce pokonał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie Imana Greena[24]. W kolejnym pojedynku, 21 lutego 2001[25] pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie Lamonta Coopera[26]. Griffin w 2001 stoczył jeszcze sześć pojedynków, wszystkie wygrywając[27][28][29][30][31][32].

10 maja 2002[33] zmierzył się z niepokonanym w dwunastu pojedynkach, Ugandyjczykiem Jamesem Lubwamą. Walka odbyła się w Dover Downs, w amerykańskim mieście Dover, a gala transmitowana była przez stację ESPN2 pod nazwą „ESPN Friday Night Fights”. W sześciorundowym pojedynku lepszy okazał się Lubwama, który dzięki aktywności i presji jaką wywierał przez wszystkie rundy zwyciężył jednogłośną decyzją[34]. Lubwama zadał w tym pojedynku 592. uderzenia, z czego 141. było celnych. Griffin doprowadził do celu 118. z 370. zadanych ciosów. Na ring powrócił 4 października 2002, pokonując jednogłośnie na punkty Ronalda Boddiego[35]. Kolejny pojedynek stoczył 21 marca 2003, a rywalem ponownie był Ronald Boddie. Walka ponownie zakończyła się jednogłośnym zwycięstwem Griffina na punkty[36]. 11 lipca 2003 znokautował w trzeciej rundzie Dana Thorntona, zdobywając mistrzostwo Stanu Kentucky w kategorii superśredniej[37]. W 2003 stoczył jeszcze dwie walki, wygrywając obie na punkty. 29 października pokonał Tima Bowe'a[38], a 11 listopada Tyrusa Armsteada[39].

2004 – 2006[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy pojedynek w 2004 stoczył 19 marca[40], pokonując przez techniczny nokaut w ósmej rundzie Karla Willisa[41]. 20 maja 2004 zmierzył się z niepokonanym rodakiem Yusafem Mackiem[42]. Walka zaplanowana na osiem rund zakończyła się remisem. Jeden sędzia wypunktował wygraną Macka w stosunku punktowym 77-75, drugi wygraną Griffina 77-75, a ostatni wskazał na remis, punktując 76-76[43]. 11 czerwca 2004[44] pokonał Levana Easleya, wygrywając przez techniczną decyzję w siódmej rundzie. W siódmej rundzie po przypadkowym zderzeniu głowami walka została przerwana, a po podliczeniu punktów Griffin został ogłoszony zwycięzcą[45]. Ostatni pojedynek w 2004 stoczył 30 lipca, mając za rywala Kubańczyka Julio Garcíę[46]. Griffin zwyciężył przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie, zdobywając pasy NABA oraz WBO NABO w kategorii średniej[47].

W 2005 roku stoczył cztery pojedynki. 15 stycznia pokonał jednogłośnie na punkty Benjiego Singletona[48], 11 lutego przez techniczną decyzję w ósmej pokonał Levana Easleya[49], a 14 maja jednogłośnie na punkty Ronalda Weavera[50]. Ostatnią walkę w 2005 stoczył 3 września, remisując z reprezentantem Ghany Jamesem Toneyem w pojedynku o pas WBC w kategorii średniej[51]. Na ring powrócił 6 maja 2006, pokonując przez techniczny nokaut w ósmej rundzie Portorykańczyka Aníbala Acevedo[52]. 8 lipca 2006[53] pokonał jednogłośnie na punkty byłego mistrza świata kategorii średniej Maselino Masoe. Walka miała status pojedynku eliminacyjnego do mistrzowskiego pasa WBA w kategorii średniej[54].

Pojedynki o mistrzostwo świata WBA[edytuj | edytuj kod]

20 października 2007[55] zmierzył się w walce o mistrzostwo świata WBA w kategorii średniej[56] z ówczesnym posiadaczem pasa Feliksem Sturmem[57]. Walka odbyła się w niemieckiej hali imienia Gerry'ego Webera, która położona jest w niemieckim mieście Halle[58]. Pojedynek zakończył się remisem, na który wskazali sędziowie po dwunastu rundach rywalizacji. Pierwszy sędzia wskazał na wygraną Sturma, punktując 115-114 na jego korzyść. Drugi z sędziów wskazał na Amerykanina, punktując 117-114, a trzeci wskazał remis 114-114. Amerykanin był w tym pojedynku agresorem, wywierając presję od pierwszego gongu. Taktyka Sturma polegała głównie na kontratakach z defensywy. Amerykanin był stroną przeważającą w końcowych rundach walki, wywierając cały czas presję oraz wykazując się lepszym przygotowaniem kondycyjnym[59].

5 lipca 2008[60] doszło do rewanżu ze Sturmem, a stawką było mistrzostwo świata WBA w kategorii średniej[56]. Rewanż odbył się w tym samym miejscu, co pierwsza walka[61]. W pojedynku rewanżowym lepszy okazał się Sturm, który zwyciężył jednogłośną decyzją sędziów (116-112, 116-113, 118-110)[62].

Dalsza kariera[edytuj | edytuj kod]

Na ring powrócił 4 grudnia 2010[63]. Jego rywalem był reprezentant Australii Kariz Kariuki, a walka odbyła się w chińskim mieście Tiencin[64]. Kariuki zwyciężył w tym pojedynku wyraźnie na punkty (117-110, 117-110, 118-109), zdobywając pas WBO Oriental w kategorii półciężkiej[65]. Kolejny pojedynek stoczył 17 listopada 2012[66], pokonując przez techniczny nokaut w szóstej rundzie Gary'ego Lavendera[67]. Ostatni pojedynek stoczył 9 maja 2013[68], przegrywając jednogłośnie na punkty (110-118, 110-118, 111-117) z Rosjaninem Miedżydem Biektiemirowem[69]. Stawką walki był pas WBC United States w kategorii półciężkiej[70].

Lista walk na zawodowym ringu[edytuj | edytuj kod]

Legenda
UD – decyzja jednogłośna | SD – decyzja niejednogłośna | D – remis | TKO – techniczny nokaut | MD – decyzja większości sędziów | DQ – dyskwalifikacja |
NC – walka nieodbyta | RTD – poddanie przez narożnik | KO – nokaut
Wynik Rekord Przeciwnik Werdykt Runda Data Miejsce Tytuł
Przegrana
25 - 4 - 3
 Rosja Miedżyd Biektiemirow UD 12/12 2013-05-09 Hilton Anatole Hotel, Dallas, Teksas, USA
WBC United States (USNBC)
(kategoria półciężka)
Wygrana
25 - 3 - 3
 Stany Zjednoczone Gary Lavender TKO 6/6 2012-11-17 Americas Mart, Atlanta, Georgia, USA
Przegrana
24 - 3 - 3
 Australia Kariz Kariuki UD 12/12 2010-12-04 Tiencin Sports Arena, Tiencin, Chiny
WBO Oriental
(kategoria półciężka)
Przegrana
24 - 2 - 3
 Niemcy Felix Sturm UD 12/12 2008-07-05 Gerry Weber Stadium, Halle, Nadrenia Północna-Westfalia, Niemcy
WBA World
(kategoria średnia)
Remis
24 - 1 - 3
 Niemcy Felix Sturm PTS 12/12 2007-10-20 Gerry Weber Stadium, Halle, Nadrenia Północna-Westfalia, Niemcy
WBA World
(kategoria średnia)
Wygrana
24 - 1 - 2
 Nowa Zelandia Maselino Masoe UD 12/12 2006-07-08 Savvis Center, Saint Louis, Missouri, USA
WBA eliminator
(kategoria średnia)
Wygrana
23 - 1 - 2
 Portoryko Aníbal Acevedo TKO 6/8 2006-05-06 DCU Center, Worcester, Massachusetts, USA
Remis
22 - 1 - 2
 Ghana James Toney SD 12/12 2005-09-03 Gund Arena, Cleveland, Ohio, USA
WBC International
(kategoria średnia)
Wygrana
22 - 1 - 1
 Stany Zjednoczone Ronald Weaver UD 10/10 2005-05-14 MGM Grand, Las Vegas, Nevada, USA
Wygrana
21 - 1 - 1
 Stany Zjednoczone Levan Easley TD 8/10 2005-02-11 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA
Wygrana
20 - 1 - 1
 Stany Zjednoczone Benji Singleton UD 8/8 2005-01-15 M.C. Benton Jr. Convention Center, Winston-Salem, Karolina Północna, USA
Wygrana
19 - 1 - 1
 Kuba Julio García TKO 10/12 2004-07-30 Freedom Hall State Fairground, Louisville, Kentucky, USA
WBO NABO,
NABA (kategoria średnia)
Wygrana
18 - 1 - 1
 Stany Zjednoczone Levan Easley TD 7/10 2004-06-11 DeltaPlex, Grand Rapids, Michigan, USA
Remis
17 - 1 - 1
 Stany Zjednoczone Yusaf Mack PTS 8/8 2004-05-20 Kewadin Casino, Sault Sainte Marie, Michigan, USA
Wygrana
17 - 1
 Stany Zjednoczone Karl Willis UD 12/12 2004-03-19 Exposition Center, Louisville, Kentucky, USA
Wygrana
16 - 1
 Stany Zjednoczone Tyrus Armstead UD 8/8 2003-11-11 Caesars Indiana, Elizabeth, Indiana, USA
Wygrana
15 - 1
 Stany Zjednoczone Tim Bowe UD 8/8 2003-10-29 Executive Inn, Owensboro, Kentucky, USA
Wygrana
14 - 1
 Stany Zjednoczone Dan Thornton KO 3/6 2003-07-11 End Zone Sports Bar, Louisville, Kentucky, USA
Mistrzostwo stanu Kentucky
(kategoria superśrednia)
Wygrana
13 - 1
 Stany Zjednoczone Ronald Boddie UD 6/6 2003-03-21 Dover Downs, Dover, Delaware, USA
Wygrana
12 - 1
 Stany Zjednoczone Ronald Boddie UD 6/6 2002-10-04 Dover Downs, Dover, Delaware, USA
Przegrana
11 - 1
 Uganda James Lubwama UD 6/6 2002-05-10 Dover Downs, Dover, Delaware, USA
Wygrana
11 - 0
 Stany Zjednoczone Derrick Whitley UD 6/6 2001-11-30 Bellevue Hotel, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana
10 - 0
 Stany Zjednoczone Rodney Moore TD 5/6 2001-09-21 Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana
9 - 0
 Portoryko Israel Ponce TKO 2/6 2001-07-13 Hampton Beach Casino, Hampton Beach, New Hampshire, USA
Wygrana
8 - 0
 Stany Zjednoczone Sebastian Hill UD 6/6 2001-06-15 Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana
7 - 0
 Stany Zjednoczone Dan Sheehan TKO 4 2001-05-18 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana
6 - 0
 Stany Zjednoczone Ronald Boddie TKO 2/6 2001-03-16 Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana
5 - 0
 Stany Zjednoczone Lamont Cooper TKO 1/6 2001-02-21 Tropicana Hotel & Casino, Atlantic City, New Jersey, USA
Wygrana
4 - 0
 Stany Zjednoczone Iman Green TKO 2 2001-01-12 Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana
3 - 0
 Stany Zjednoczone Chuck Berry TKO 2/4 2000-12-08 Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana
2 - 0
 Stany Zjednoczone Vandiver Howard TKO 4/4 2000-09-12 Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Wygrana
1 - 0
 Stany Zjednoczone Cornell Hester TKO 1/4 2000-06-20 Blue Horizon, Filadelfia, Pensylwania, USA
Debiut

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Griffin Hopes To Follow In Reid's Footsteps. articles.philly.com. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  2. ↑ Welcome to Joe Hand Boxing Gym. joehandgym.com. [dostęp 2015-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 lutego 2015)]. (ang.).
  3. ↑ 70.US National Golden Gloves - Denver. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  4. ↑ United States National Championships - Colorado Springs. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  5. ↑ 22.King's Cup - Bangkok, Thailand. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  6. ↑ US Challenge - Colorado Springs. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  7. ↑ 4.Goodwill Games - New York, USA. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  8. ↑ 20.Tammer Tournament - Tampere, Finland. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  9. ↑ United States National Championships - Colorado Springs. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  10. ↑ 72.US National Golden Gloves - Syracuse. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  11. ↑ Multi Nations Tournament - Liverpool, England. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  12. ↑ Duals England - USA 6:8 London, England. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  13. ↑ United States National Championships - Colorado Springs. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  14. ↑ US Olympic Trials - Tampa. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  15. ↑ 27.Olympic Games - Sydney, Australia. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-02-14]. (ang.).
  16. ↑ Tuesday 20 June 2000. boxrec.com. [dostęp 2015-02-15]. (ang.).
  17. ↑ Tuesday 20 June 2000 Blue Horizon, Philadelphia, Pennsylvania, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-15]. (ang.).
  18. ↑ Randy Griffin vs. Cornell Hester. boxrec.com. [dostęp 2015-02-15]. (ang.).
  19. ↑ Tuesday 12 September 2000. boxrec.com. [dostęp 2015-02-15]. (ang.).
  20. ↑ Tuesday 12 September 2000 Blue Horizon, Philadelphia, Pennsylvania, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-15]. (ang.).
  21. ↑ Friday 8 December 2000. boxrec.com. [dostęp 2015-02-15]. (ang.).
  22. ↑ Friday 8 December 2000 Blue Horizon, Philadelphia, Pennsylvania, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-15]. (ang.).
  23. ↑ Friday 12 January 2001. boxrec.com. [dostęp 2015-02-16]. (ang.).
  24. ↑ Friday 12 January 2001 Blue Horizon, Philadelphia, Pennsylvania, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-15]. (ang.).
  25. ↑ Wednesday 21 February 2001. boxrec.com. [dostęp 2015-02-16]. (ang.).
  26. ↑ Wednesday 21 February 2001 Tropicana Hotel & Casino, Atlantic City, New Jersey, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-16]. (ang.).
  27. ↑ Friday 16 March 2001 Blue Horizon, Philadelphia, Pennsylvania, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  28. ↑ Randy Griffin 176 lbs beat Dan Sheehan 176 lbs. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  29. ↑ Friday 15 June 2001 Blue Horizon, Philadelphia, Pennsylvania, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  30. ↑ Friday 13 July 2001 Hampton Beach Casino, Hampton Beach, New Hampshire, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  31. ↑ Friday 21 September 2001 Blue Horizon, Philadelphia, Pennsylvania, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  32. ↑ Friday 30 November 2001 Bellevue Hotel, Philadelphia, Pennsylvania, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  33. ↑ Friday 10 May 2002. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  34. ↑ Friday 10 May 2002 Dover Downs, Dover, Delaware, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  35. ↑ Friday 4 October 2002 Dover Downs, Dover, Delaware, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  36. ↑ Friday 21 March 2003 Dover Downs, Dover, Delaware, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 lutego 2015)]. (ang.).
  37. ↑ Friday 11 July 2003 End Zone Sports Bar, Louisville, Kentucky, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  38. ↑ Wednesday 29 October 2003 Executive Inn, Owensboro, Kentucky, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  39. ↑ Tuesday 11 November 2003 Caesars Indiana, Elizabeth, Indiana, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 lutego 2015)]. (ang.).
  40. ↑ Friday 19 March 2004. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  41. ↑ Friday 19 March 2004 Exposition Center, Louisville, Kentucky, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  42. ↑ Thursday 20 May 2004. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  43. ↑ Thursday 20 May 2004 Kewadin Casino, Sault Sainte Marie, Michigan, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  44. ↑ Friday 11 June 2004. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  45. ↑ Randy Griffin 161 lbs beat Levan Easley 160 lbs. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  46. ↑ Friday 30 July 2004 Freedom Hall State Fairground, Louisville, Kentucky, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  47. ↑ Randy Griffin vs. Julio Garcia. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  48. ↑ Saturday 15 January 2005 M.C. Benton Jr. Convention Center, Winston-Salem, North Carolina, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  49. ↑ Randy Griffin vs. Levan Easley (2nd Meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  50. ↑ Saturday 14 May 2005 MGM Grand, Las Vegas, Nevada, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  51. ↑ Saturday 3 September 2005 Gund Arena, Cleveland, Ohio, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 lutego 2015)]. (ang.).
  52. ↑ Saturday 6 May 2006 DCU Center, Worcester, Massachusetts, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  53. ↑ Saturday 8 July 2006. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 stycznia 2015)]. (ang.).
  54. ↑ Saturday 8 July 2006 Savvis Center, Saint Louis, Missouri, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  55. ↑ Saturday 20 October 2007. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  56. ↑ a b WBA World middleweight title. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  57. ↑ Fight Felix Sturm D PTS 12 (12) Randy Griffin. boxnews.com.ua. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  58. ↑ Saturday 20 October 2007 Gerry Weber Stadium, Halle, Nordrhein-Westfalen, Germany. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  59. ↑ Felix Sturm vs. Randy Griffin (1st meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  60. ↑ Saturday 5 July 2008. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  61. ↑ Saturday 5 July 2008 Gerry Weber Stadium, Halle, Nordrhein-Westfalen, Germany. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  62. ↑ Felix Sturm vs. Randy Griffin (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  63. ↑ Saturday 4 December 2010. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  64. ↑ Saturday 4 December 2010 Tianjin Sports Arena, Tianjin, China. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  65. ↑ Wpadka Griffina. bokser.org. [dostęp 2015-02-17]. (pol.).
  66. ↑ Saturday 17 November 2012. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  67. ↑ Saturday 17 November 2012 Americas Mart, Atlanta, Georgia, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  68. ↑ Thursday 9 May 2013. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  69. ↑ Thursday 9 May 2013 Hilton Anatole Hotel, Dallas, Texas, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).
  70. ↑ WBC United States (USNBC) light heavyweight title. boxrec.com. [dostęp 2015-02-17]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Randy_Griffin&oldid=66894542”