Region Aizu

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zamek Tsuru-ga-jō
Akabeko, symbol Aizu
Region Aizu na mapie prefektury (zazn. jezioro Inawashiro)
Panorama jeziora Inawashiro z góry Bandai (1819 m)
Stacja pocztowa Ōuchi-juku
Rezydencja samurajska (buke-yashiki)
Pagoda Aizu Sazae-dō

Region Aizu (jap. 会津地方 Aizu-chihō) – najbardziej wysunięty na zachód z trzech regionów prefektury Fukushima (region Tōhoku) w Japonii, pozostałe dwa regiony to Nakadōri w centralnej części prefektury i Hamadōri na wschodzie[1].

Enzō-ji[edytuj | edytuj kod]

Świątynia buddyjska Enzō-ji znajduje się w małym miasteczku Yanaizu, niedaleko Aizu-Wakamatsu. Powstała w 807 roku i jest uważana za jedną z trzech głównych świątyń w Japonii, poświęconych Kokūzō Bosatsu, bóstwu mądrości[1][2].

Od setek lat w dniu 7 stycznia w świątyni odbywa się Festiwal Nagich Mężczyzn (Nanokado Hadaka Mairi). Podczas tego tradycyjnego wydarzenia, które co roku przyciąga wielu turystów, miejscowi mężczyźni ubrani jedynie w przepaski biodrowe (fundoshi) współzawodniczą w dotkliwym zimnie, wbiegając po 113 stopniach do głównego pawilonu Enzō-ji, gdzie następnie wdrapują się po grubej linie świątynnego gongu w nadziei zapewnienia sobie szczęścia i ochrony przed chorobami w nadchodzącym roku. Według legendy, wydarzenie to upamiętnia przepędzenie smoczego boga żyjącego w rzece Tadami[2][3].

W 1590 roku daimyō Ujisato Gamō (1556–1595) został panem Aizu, rządzącym z zamku Tsuru-ga-jō w Aizu-Wakamatsu. Aby pobudzić przedsiębiorczość wśród swoich niskich rangą samurajów, Gamō zaprosił twórców lalek z Kyōto, aby zbadali możliwości wytwarzania lalek w regionie. W rezultacie pojawiła się zabawka akabeko przedstawiająca „czerwoną krowę” (lub wołu). Jej wizerunek został oparty na legendarnej czerwonej krowie z IX wieku, która pomogła zbudować Enzō-ji, ciągnąc ciężkie materiały pod górę, a po zakończeniu prac nie chciała opuścić terenu sanktuarium[2].

Ōuchi-juku[edytuj | edytuj kod]

Ōuchi-juku to shukuba (lub shukueki) dawna stacja pocztowa wzdłuż szlaku handlowego Aizu-Nishi Kaidō, który łączył Aizu z Nikkō w okresie Edo (1603–1868). Nałożone przez siogunat (bakufu) ograniczenia wymagały od podróżnych odbywania długich podróży pieszo, w wyniku czego wzdłuż szlaków powstały liczne stacje pocztowe, które zapewniały podróżnym wyżywienie, zakwaterowanie i odpoczynek[4][3].

Dziś Ōuchi-juku jest odrestaurowane i wygląda, jak w okresie Edo (1603–1868). Przy głównej ulicy stoją budynki kryte strzechą, w których mieszczą się: sklepy, restauracje i minshuku (małe tradycyjne japońskie karczmy)[4][3].

Rezydencja samurajska[edytuj | edytuj kod]

Rezydencja Aizu Buke-yashiki służyła jako kwatera najważniejszych i najwyżej postawionych samurajów w regionie, a także ich rodzin, pracowników i służby. Pierwotny kompleks spłonął podczas wojny boshin w 1868 roku, ale został zrekonstruowany do stanu w okresie Edo. Ze względu na prestiż samuraja i wielkość jego orszaku rezydencja samurajów jest dość rozległa. Istnieją dziesiątki różnych pomieszczeń i sekcji, w tym ogrody, pokoje gościnne, herbaciarnia, strzelnica łucznicza i młyn ryżowy. W wielu pomieszczeniach znajdują się manekiny przedstawiające dawnych mieszkańców, sceny z życia codziennego i wydarzenia historyczne[5].

Muzeum Pamięci Hideyo Noguchiego[edytuj | edytuj kod]

Noguchi Hideyo Kinenkan jest poświęcony pamięci Hideyo Noguchiego (1876–1928), który wniósł znaczący wkład w badania nad szczepionką na żółtą febrę. Noguchi został również uznany za odkrywcę czynnika powodującego kiłę. Muzeum przedstawia historię jego życia i eksponaty pozostawione przez niego i jego rodzinę. Zwiedzający mogą wejść do domu, w którym urodził się Noguchi i doświadczyć otoczenia typowego japońskiego domu z okresu Meiji (1868–1912)[6].

Pagoda Sazae-dō[edytuj | edytuj kod]

Trzypiętrowa (16,5 m) Sazae-dō[a] została zbudowana przez mnicha o imieniu Ikudo w 1796 roku, przy użyciu tradycyjnej japońskiej stolarki. Jej konstrukcja jest tak pomysłowa, że ci, którzy wchodzą do góry nie spotkają tych, którzy schodzą w dół. Ta rzadko budowana świątynia jest uznana za ważne dobro kultury narodowej. Podróż w górę i w dół symbolizuje pielgrzymkę Saigoku Kannon (Saigoku 33, Kansai Kannon Pilgrimage)[b] do 33 świątyń buddyjskich, którą po drodze reprezentowały 33 figury Kannon (bodhisattwy współczucia, łaski, miłosierdzia). Modląc się przy wszystkich tych figurach, pielgrzymi mogli zyskać szczęście oraz zaoszczędzić czas i pieniądze, które zostałyby wydane na właściwą pielgrzymkę. Oryginalne figury zostały usunięte po restauracji Meiji[7][8].

Wytwórnia sake Suehiro[edytuj | edytuj kod]

Wytwórnia (Suehiro Sake Co., Ltd) została założona w 1850 roku i od tego czasu pozostaje firmą rodzinną. Jest jednym z największych i najbardziej znanych producentów sake w regionie Tōhoku i w całej Japonii. Produkowane są zarówno sake tradycyjne, jak i mniej konwencjonalne sake musujące, czy ekstrakt do kąpieli[9].

Wytwórnia Suehiro jest oficjalnym dostawcą sake dla chramu Nikkō Tōshō-gū w Nikkō, niektórych imprez sumō i teatru kabuki[9].

Oddziały Białego Tygrysa[edytuj | edytuj kod]

Po upadku siogunatu rodu Tokugawa w 1867 roku siły lojalne wobec sioguna skoncentrowały się w regionie Tōhoku. Ich opór wobec nowego rządu zakończył się klęską pod zamkiem Tsuru-ga-jō w 1868 roku. Gdy grupa młodych żołnierzy Aizu, zorganizowanych w oddziały Byakkotai (Oddziały Białego Tygrysa) zauważyła ze wzgórza Iimori-yama, że ich zamek stanął w płomieniach, popełniła seppuku. Dwudziestu chłopców w wieku od 14 do 16 lat popełniło jednak poważny błąd. W rzeczywistości zamek nie został zdobyty. Płomienie, które widzieli, pochodziły bowiem spoza murów zamku. Historia ich lojalności i oddania stała się powszechnie znana, stając się także tematem wielu adaptacji filmowych i mangowych. Iimori-yama, miejsce samobójstwa chłopców, stało się miejscem odwiedzin turystów. Wśród sklepów z pamiątkami u podnóża wzgórza znajdują się dwa muzea poświęcone Byakkotai[10][11].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Sazae → turban rogaty (Turbo cornutus), nazwa pagody wynika z podobieństwa do kształtu muszli ślimaków morskich z rodziny Turbinidae (Turbany).
  2. ↑ Szlak Saigoku Kannon o długości ponad 1 tys. km to najstarsza buddyjska trasa pielgrzymkowa w Japonii, stworzona ponad 1300 lat temu. Po drodze podróżnicy odwiedzają 33 świątynie poświęcone Kannon. Jej święte miejsca wiążą się z opowieściami o uzdrowieniach. W dzisiejszych czasach pielgrzymi korzystają głównie z własnych pojazdów lub transportu publicznego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b 日本地図. Tokyo: Seibido Shuppan, 2018, s. 156, 157. ISBN 978-4-415-11272-5.
  2. ↑ a b c Enzoji Temple: Birthplace of the akabeko red cow souvenir. japan-guide.com, 2023. [dostęp 2023-02-11]. (ang.).
  3. ↑ a b c Kenkyusha's New Japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha Limited, 1991, s. 274, 1101, 1619. ISBN 4-7674-2015-6.
  4. ↑ a b Ouchijuku. japan-guide.com, 2023. [dostęp 2023-02-14]. (ang.).
  5. ↑ Aizu Bukeyashiki. japan-guide.com, 2023. [dostęp 2023-02-11]. (ang.).
  6. ↑ Hideyo Noguchi Memorial Hall. japan-guide.com, 2023. [dostęp 2023-02-14]. (ang.).
  7. ↑ Aizu Sazaedo. Japan National Tourism Organization. [dostęp 2023-02-14]. (ang.).
  8. ↑ The Saigoku Kannon Pilgrimage. Henro International, 2023. [dostęp 2023-02-14]. (ang.).
  9. ↑ a b Suehiro Sake Brewery. japan-guide.com, 2023. [dostęp 2023-02-14]. (ang.).
  10. ↑ Ewa Pałasz-Rutkowska, Katarzyna Starecka: Japonia. Warszawa: TRIO, 2004, s. 30. ISBN 83-88542-84-2.
  11. ↑ Iimoriyama. japan-guide.com, 2023. [dostęp 2023-02-14]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Region_Aizu&oldid=69593440”