Przejdź do zawartości

Rewolwer Nagant wz. NG 30

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Rewolwer Nagant wz. 32)
Nagant wz. NG 30
Ilustracja
Państwo

 Polska

Producent

Fabryka Broni w Radomiu

Rodzaj

rewolwer

Historia
Produkcja

1931–1935

Wyprodukowano

ok. 19.000

Dane techniczne
Kaliber

7,62 mm

Nabój

7,62 mm x 38 mm R

Magazynek

7 nabojów

Wymiary
Długość

230 mm

Długość lufy

114 mm

Masa
broni

0,75 kg

Inne
Prędkość pocz. pocisku

ok. 280 m/s

Energia pocz. pocisku

ok. 270 J

Zasięg skuteczny

ok. 50 m

Rewolwer Nagant wz. NG 30 – polski rewolwer służbowy kalibru 7,62 mm, licencyjna odmiana rewolweru Nagant wz. 1895, produkowana w okresie międzywojennym przez Fabrykę Broni w Radomiu[1].

Polska Policja Państwowa posiadała w latach 20. różne wzory broni, w tym liczne belgijskie rewolwery Nagant wz. 1895, produkowane także w Rosji. W 1927 roku rewolwer Nagant zwyciężył w ankiecie przeprowadzonej w policji na przyszłą typową broń służbową[1]. W konsekwencji, 8 lutego 1929 Komenda Główna Policji zdecydowała zamówić 30.000 rewolwerów tego modelu, ponadto zainteresowane nimi było Ministerstwo Poczty i Telegrafu[1]. Produkcję broni na linii zakupionej w Belgii uruchomiono w Fabryce Broni w Radomiu, wchodzącej w skład Państwowych Wytwórni Uzbrojenia[1]. Polskie rewolwery różniły się m.in. lufą skróconą do 114 mm, masą, podstawą muszki i kształtem główki rozładownika i kurka[1]. Zasilany był z magazynka bębenkowego na 7 nabojów. Wyprodukowano 7166 rewolwerów w latach 1931–1935[2].

Przewidywano, że do 1933 roku fabryka wyprodukuje 30 000 sztuk, a produkcja dojdzie do 2000 sztuk miesięcznie[1][3]. Była ona jednak znacznie wolniejsza, co spowodowało, że Policja ostatecznie zamówiła tylko 15 700 sztuk[3]. Do 1939 roku wyprodukowano ok. 19 000 rewolwerów Nagant, z tego 15 700 dostarczono dla Policji Państwowej (4000 w 1932, 8000 w 1933 i 3700 w 1937)[3]. Ich cena dla Policji wynosiła po 98,90 zł (była wysoka w porównaniu z innymi wzorami broni)[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Gwóźdź i Zarzycki 1993 ↓, s. 72-73.
  2. Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 159.
  3. a b c d Leszek Erenfeicht, Zbigniew Gwóźdź. Walther PPK Policji Państwowej. „Strzał.pl”. 3/2019. IV (27), s. 70-73, marzec 2019. ISSN 2451-4942. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 159. ISBN 83-86028-01-7.
  • Zbigniew Gwóźdź, Piotr Zarzycki: Polskie konstrukcje broni strzeleckiej. Warszawa: SIGMA NOT, 1993, s. 71-74. ISBN 83-85001-69-7.