Rezerwat przyrody Piłackie Wzgórza
rezerwat leśny | |
Typ |
fitocenotyczny[1] |
---|---|
Podtyp |
zbiorowisk leśnych[1] |
Państwo | |
Województwo | |
Położenie | |
Mezoregion | |
Data utworzenia |
1989 |
Akt prawny | |
Powierzchnia |
278,02 ha |
Położenie na mapie gminy Pozezdrze | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego | |
Położenie na mapie powiatu węgorzewskiego | |
54°11′06″N 21°58′18″E/54,185000 21,971667 |
Rezerwat przyrody Piłackie Wzgórza – rezerwat leśny położony w województwie warmińsko-mazurskim, w gminie Pozezdrze, Nadleśnictwie Borki[2].
Rezerwat został powołany zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych z 11 maja 1989 roku[3]. Zajmuje powierzchnię 278,02 ha[1] (akt powołujący podawał 277,17 ha[3]).
Ochronie poddano lasy położone na morenie czołowej o bogatej młodoglacjalnej rzeźbie[2].
Urozmaicona rzeźba Wzgórz Piłackich została ukształtowana w stadium pomorskim zlodowacenia bałtyckiego. Najwyższe wzniesienie w rezerwacie osiąga 210 m n.p.m., różnice wysokości sięgają 80 m, zbocza wyniesień są bardzo strome, mają nachylenie 30–40°. Morenowe wzgórza zbudowane są z piasków i żwirów zawierających głazy. W południowo-wschodniej części rezerwatu występują piaski sandrowe.
Bór mieszany zajmuje 80% powierzchni rezerwatu, tworzą go drzewostany świerkowo-sosnowe z domieszką brzozy brodawkowatej. Sosny i świerki w wieku 100 lat osiągają tu wysokość 30 m. W południowo-wschodniej części rezerwatu wykształciły się gleby rdzawe bielicowe, które pokrywa bór brusznicowy – teren ten zajmuje około 9% powierzchni rezerwatu. Około 7% powierzchni rezerwatu zajmują zespoły grądowe.
Rośliny objęte ochroną:
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Rezerwat przyrody Piłackie Wzgórza. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2019-05-29].
- ↑ a b Rejestr rezerwatów przyrody województwa warmińsko-mazurskiego
- ↑ a b Zarządzenie Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych z dnia 11 maja 1989 r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody (M.P. z 1989 r. nr 17, poz. 120)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- S. Dąbrowski, B. Polakowski, L. Wołos Obszary Chronione i Pomniki Przyrody Województwa Warmińsko-Mazurskiego, Urząd Wojewódzki, Wydział Ochrony Środowiska i Rolnictwa w Olsztynie, Olsztyn 1999