Richard Kuöhl

Richard Emil Kuöhl
Data i miejsce urodzenia	31 maja 1880 ; Vorbrücke
Data i miejsce śmierci	19 maja 1961 ; Bad Oldesloe
Zawód, zajęcie	rzeźbiarz budowlany, ceramik, projektant
	Multimedia w Wikimedia Commons

Richard Emil Kuöhl (ur. 31 maja 1880 w Vorbrücke, obecnie Miśnia, zm. 19 maja 1961 w Bad Oldesloe^[1]) – niemiecki rzeźbiarz budowlany, ceramik i projektant, aktywny głównie w północnych Niemczech. Był jednym z najpopularniejszych współczesnych rzeźbiarzy w Hamburgu i jest uważany za czołowego rzeźbiarza tego miasta w okresie Republiki Weimarskiej i III Rzeszy^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z biednej rodziny. Jego ojciec był kamieniarzem. W latach 1896–1900 odbywał praktykę jako garncarz artystyczny w fabryce modeli ceramicznych porcelany, pieców i kafli w Miśni. Następnie pracował w tym przedsiębiorstwie przez dwa lata. Od 1902 do 1905 studiował w drezdeńskiej Szkole Sztuk Stosowanych w klasie modelarstwa u Karla Großa. Od 1905 do 1906 był modelarzem w instytucie badań chemii budowlanej fabryki ceramiki Juliusa Bidtelsa w Miśni. Tam eksperymentował z nowymi procesami w obróbce gliny i terakoty. Projektował m.in. zabawki (zwierzęta), które następnie produkowały warsztaty rzemieślnicze w Dreźnie i Miśni. W 1906 przeprowadził się do Berlina. Projektował tam niezależnie wzory dla warsztatu secesyjnego ceramika Richarda Mutza. Ponadto realizował zamówienia od architektów i rzeźbiarzy, np. Alberta Geßnera i Hugo Lederera. Od 1912 przebywał w Hamburgu (mieszkał w dzielnicy Uhlenhorst), gdzie projektował detale dla Fritza Schumachera, autora budynków państwowych. Podczas I wojny światowej został powołany jako doradca do spraw grobów wojennych na frontach wschodnim i zachodnim (projektował nagrobki i cmentarze)^[1].

W latach 20. XX wieku projektował m.in. dekoracje architektoniczne budynków w hamburskim Kontorhausviertel oraz pracował jako projektant w Kieler Kunst-Keramik AG. W 1927 przeniósł się do nowej, dużej pracowni z salonem modelarskim przy Osterbekstraße, w dzielnicy Uhlenhorst, którą zaprojektowali Friedrich Dyrssen i Peter Averhoff. W 1931 kupił tzw. domek pasterski w miejscowości Rohlfshagen (w jej części zwanej Kupfermühle) koło Bad Oldesloe jako letnią rezydencję^[1].

3 sierpnia 1937 złożył wniosek o członkostwo w NSDAP. W 1938 otrzymał uprawnienia szkolenia czeladników garncarskich. Po tym, jak jego studio w Hamburgu zostało zniszczone przez bombardowanie latem 1943, przeniósł swój dom i pracę do Kupfermühle. Prowadził także warsztat w byłym więzieniu sądowym w Bad Oldesloe. Po zakończeniu II wojny światowej odmówiono mu przyjęcia do reaktywowanego zawodowego stowarzyszenia artystów hamburskich z powodu pracy dla klientów narodowosocjalistycznych. Mimo to od 1945 pracował głównie dla klientów publicznych^[1].

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

Stworzył m.in.:

ceramiczną fontannę na wystawie Deutscher Werkbund w Kolonii (1914),
dekoracje budynków w Hamburgu, m.in. urzędu skarbowego w Gänsemarkt, Davidwache w St. Pauli i krematorium na cmentarzu Ohlsdorf,
prace przy Chilehaus, Pressehaus i Altstädter Hof w Kontorhausviertel,
Hummelbrunnen w dzielnicy Neustadt,
fontannę Pied Piper w Barmbek,
pomnik wojenny w Langenhorn,
pomniki nagrobne, niektóre figuratywne, z wizerunkami kobiet, dla rodziny kupca i współzałożyciela firmy kawowej Tchibo, Carla Tchillinga-Hiryana,
własny grób rodzinny na Cmentarzu w Ohlsdorfie,
dekoracje wnętrz parowców „Deutschland” i „Hamburg”,
pomnik poległych żołnierzy hamburskiego 76. pułku piechoty,
emblematy narodowosocjalistyczne,
w Bad Oldesloe: Gänselieslbrunnen, postać młodzieńca przed Stormarnhalle, tablica pamiątkowa na Mennokate, płaskorzeźby na Stormarnhaus, postać siewcy na domu Związku Rolników Powiatu Stormarn,
figuralną rzeźbę żałobników jako pomnik ofiar bomb II wojny światowej na starym cmentarzu w Bad Oldesloe i pomnik na nowym cmentarzu tamże,
pomniki w Trittau i Großhansdorf,
dekoracje figuratywne przy wejściu do stacji metra Ahrensburg Ost,
sgrafito w szkole podstawowej Bargteheide,
dekorację ceramiczną do budynku biurowego w Bremie,
płaskorzeźby portalowe dla poczty cesarskiej w Bremie,
figuralne głowy do budynku stacji dworca kolejowego we Flensburgu,
klinkierowe dekoracje budynku biurowego w Lubece,
pomnik w parku miejskim w Wilster,
pomnik marynarki wojennej w Wilhelmshaven,
pomniki wojskowe w Rendsburgu, Lubece i Düsseldorfie,
pomnik korporacyjnego związku akademickich drużyn wiejskich i stowarzyszeń gimnastycznych na niemieckich uniwersytetach w Coburgu.