Przejdź do zawartości

Richard Kuöhl

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Richard Emil Kuöhl
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1880
Vorbrücke

Data i miejsce śmierci

19 maja 1961
Bad Oldesloe

Zawód, zajęcie

rzeźbiarz budowlany, ceramik, projektant

Dzieła Richarda Kuöhla
Martin Luter rzeźba (Auferstehungskirche Barmbek)
Pomnik w parku miejskim w Wilster
Grób własny

Richard Emil Kuöhl (ur. 31 maja 1880 w Vorbrücke, obecnie Miśnia, zm. 19 maja 1961 w Bad Oldesloe[1]) – niemiecki rzeźbiarz budowlany, ceramik i projektant, aktywny głównie w północnych Niemczech. Był jednym z najpopularniejszych współczesnych rzeźbiarzy w Hamburgu i jest uważany za czołowego rzeźbiarza tego miasta w okresie Republiki Weimarskiej i III Rzeszy[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z biednej rodziny. Jego ojciec był kamieniarzem. W latach 1896–1900 odbywał praktykę jako garncarz artystyczny w fabryce modeli ceramicznych porcelany, pieców i kafli w Miśni. Następnie pracował w tym przedsiębiorstwie przez dwa lata. Od 1902 do 1905 studiował w drezdeńskiej Szkole Sztuk Stosowanych w klasie modelarstwa u Karla Großa. Od 1905 do 1906 był modelarzem w instytucie badań chemii budowlanej fabryki ceramiki Juliusa Bidtelsa w Miśni. Tam eksperymentował z nowymi procesami w obróbce gliny i terakoty. Projektował m.in. zabawki (zwierzęta), które następnie produkowały warsztaty rzemieślnicze w Dreźnie i Miśni. W 1906 przeprowadził się do Berlina. Projektował tam niezależnie wzory dla warsztatu secesyjnego ceramika Richarda Mutza. Ponadto realizował zamówienia od architektów i rzeźbiarzy, np. Alberta Geßnera i Hugo Lederera. Od 1912 przebywał w Hamburgu (mieszkał w dzielnicy Uhlenhorst), gdzie projektował detale dla Fritza Schumachera, autora budynków państwowych. Podczas I wojny światowej został powołany jako doradca do spraw grobów wojennych na frontach wschodnim i zachodnim (projektował nagrobki i cmentarze)[1].

W latach 20. XX wieku projektował m.in. dekoracje architektoniczne budynków w hamburskim Kontorhausviertel oraz pracował jako projektant w Kieler Kunst-Keramik AG. W 1927 przeniósł się do nowej, dużej pracowni z salonem modelarskim przy Osterbekstraße, w dzielnicy Uhlenhorst, którą zaprojektowali Friedrich Dyrssen i Peter Averhoff. W 1931 kupił tzw. domek pasterski w miejscowości Rohlfshagen (w jej części zwanej Kupfermühle) koło Bad Oldesloe jako letnią rezydencję[1].

3 sierpnia 1937 złożył wniosek o członkostwo w NSDAP. W 1938 otrzymał uprawnienia szkolenia czeladników garncarskich. Po tym, jak jego studio w Hamburgu zostało zniszczone przez bombardowanie latem 1943, przeniósł swój dom i pracę do Kupfermühle. Prowadził także warsztat w byłym więzieniu sądowym w Bad Oldesloe. Po zakończeniu II wojny światowej odmówiono mu przyjęcia do reaktywowanego zawodowego stowarzyszenia artystów hamburskich z powodu pracy dla klientów narodowosocjalistycznych. Mimo to od 1945 pracował głównie dla klientów publicznych[1].

Dzieła

[edytuj | edytuj kod]

Stworzył m.in.:

  • ceramiczną fontannę na wystawie Deutscher Werkbund w Kolonii (1914),
  • dekoracje budynków w Hamburgu, m.in. urzędu skarbowego w Gänsemarkt, Davidwache w St. Pauli i krematorium na cmentarzu Ohlsdorf,
  • prace przy Chilehaus, Pressehaus i Altstädter Hof w Kontorhausviertel,
  • Hummelbrunnen w dzielnicy Neustadt,
  • fontannę Pied Piper w Barmbek,
  • pomnik wojenny w Langenhorn,
  • pomniki nagrobne, niektóre figuratywne, z wizerunkami kobiet, dla rodziny kupca i współzałożyciela firmy kawowej Tchibo, Carla Tchillinga-Hiryana,
  • własny grób rodzinny na Cmentarzu w Ohlsdorfie,
  • dekoracje wnętrz parowców „Deutschland” i „Hamburg”,
  • pomnik poległych żołnierzy hamburskiego 76. pułku piechoty,
  • emblematy narodowosocjalistyczne,
  • w Bad Oldesloe: Gänselieslbrunnen, postać młodzieńca przed Stormarnhalle, tablica pamiątkowa na Mennokate, płaskorzeźby na Stormarnhaus, postać siewcy na domu Związku Rolników Powiatu Stormarn,
  • figuralną rzeźbę żałobników jako pomnik ofiar bomb II wojny światowej na starym cmentarzu w Bad Oldesloe i pomnik na nowym cmentarzu tamże,
  • pomniki w Trittau i Großhansdorf,
  • dekoracje figuratywne przy wejściu do stacji metra Ahrensburg Ost,
  • sgrafito w szkole podstawowej Bargteheide,
  • dekorację ceramiczną do budynku biurowego w Bremie,
  • płaskorzeźby portalowe dla poczty cesarskiej w Bremie,
  • figuralne głowy do budynku stacji dworca kolejowego we Flensburgu,
  • klinkierowe dekoracje budynku biurowego w Lubece,
  • pomnik w parku miejskim w Wilster,
  • pomnik marynarki wojennej w Wilhelmshaven,
  • pomniki wojskowe w Rendsburgu, Lubece i Düsseldorfie,
  • pomnik korporacyjnego związku akademickich drużyn wiejskich i stowarzyszeń gimnastycznych na niemieckich uniwersytetach w Coburgu.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

1 sierpnia 1910 ożenił się z urodzoną w Berlinie hafciarką, Gertrudą Emmą Clarą Suckau[1].

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Stormarn-Lexikon - Richard Kuöhl [online], stormarnlexikon.de [dostęp 2021-11-09].