Roland Kayn
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Strona internetowa | |
Roland Kayn (ur. 3 września 1933 w Reutlingen[1][2], zm. 5 stycznia 2011 w Nieuwe Pekela[3]) – niemiecki kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1952–1955 kształcił się w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Stuttgarcie, ukończył też klasę organową w Szkole Muzyki Kościelnej w Esslingen am Neckar[1]. W latach 1956–1958 kształcił się w Hochschule für Musik w Berlinie Zachodnim u Borisa Blachera (kompozycja) i Josefa Rufera (analiza muzyczna)[1][2]. Pracował pod kierunkiem Herberta Eimerta w studio muzyki elektronicznej przy rozgłośni radiowej w Kolonii[1][2]. W 1964 roku wraz z Aldo Clementim i Franco Evangelistim założył w Rzymie grupę improwizacyjną Nuova Consonanza[1]. Od 1964 do 1970 roku był pracownikiem Norddeutscher Rundfunk w Hamburgu[2]. Realizował swoje kompozycje w studiach w Kolonii, Monachium, Mediolanie, Brukseli i Utrechcie, pracował też w Studio Eksperymentalnym Polskiego Radia[1][2]. W 1970 roku osiadł w Holandii[2], gdzie był konsultantem programu Instytutu Goethego w Amsterdamie i współpracownikiem Instytutu Sonologii Uniwersytetu Utrechckiego[1].
Laureat I nagrody na festiwalu Music of the 20th Century w Tokio (1958), Nagrody Rzymskiej (1962 i 1964), międzynarodowego konkursu kompozytorskiego w Rzymie (1962 i 1964) oraz IV Biennale w Paryżu (1965)[1].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Na początku lat 50. XX wieku przeszedł od swobodnej tonalności do typowego dla nowej muzyki postwebernowskiego serializmu[1]. Następnie zaczął stosować technikę statystyczną, regulując podstawowe jakości dźwięku takie jak wysokość, czas, trwania, głośność i barwę w odcinkach formy muzycznej[1]. Wprowadzał mikrointerwały i klastery wykraczające poza system równomiernie temperowany[1]. W oparciu o teorię informacji sformułował koncepcję muzyki cybernetycznej, interesował się zastosowaniem możliwości techniki komputerowej w kompozycji[1]. Stosował operacje statystyczne w celu stworzenia wirtualnego chaosu zjawisk dźwiękowych, posługiwał się wieloznacznym zapisem muzycznym[1].
Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
- Orchesterstück na organy i dużą orkiestrę (1950)
- Kammerkonzert na 6 instrumentów dętych i perkusję (1953)
- Spektren na kwartet smyczkowy (1956)
- Sequenzen (1957)
- Aggregate (1958)
- Aggregates sonores (1959–1971)
- Vectors I–III (1960–1977)
- Schwingungen/Oscillations na 5 zespołów (1962)
- Galaxis – „multiple sound structure” na zmienny zespół (1962)
- Inerziali na 5–20 wykonawców (1963)
- Allotropie na różne grupy instrumenty (1964)
- Diffusions na 1–4 organy elektroniczne (1965)
- Signals na 7 grup instrumentalnych (1966)
- Monades (1971)
- Circuits intégrés na fortepian, perkusję i taśmę (1972)
- Engramme na 15–60 instrumentów (1973)
- Eon (1975)
- Gyron na 1–4 zespoły (1976)
- Makro (1977)
- Infra (1979)
- Chreodes (1982)
- Tektra (1982)
- Assemblage (1985)
- Cybernetic Serendipity (1985)
- An Artificial Acoustic Environment (1986)
- Supra (1986)
- Transfluxion (1987)
- Zygyzi Dynamical Units (1988)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 52. ISBN 978-83-224-3303-4.
- ↑ a b c d e f g Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 430. ISBN 978-83-01-13410-5.
- ↑ In Memoriam Roland Kayn (1933-2011). concertzender.nl, 2011-01-07. [dostęp 2023-08-30]. (niderl.).