Rozchodnik sześciorzędowy

Rozchodnik sześciorzędowy
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	Saxifraganae
Rząd	skalnicowce
Rodzina	gruboszowate
Rodzaj	rozchodnik
Gatunek	rozchodnik sześciorzędowy
	Nazwa systematyczna
	Sedum sexangulare L.; Sp. Pl. 432. 1753
Synonimy
	Sedum boloniense Loisel.;
	Sedum boloniense Loisel.;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rozchodnik sześciorzędowy (Sedum sexangulare) – gatunek rośliny należący do rodziny gruboszowatych (Crassulaceae). Występuje w stanie dzikim we wschodniej, południowo-wschodniej, środkowej Europie i w Szwecji, brak go w zachodniej części Europy^[3]. W Polsce jest dość pospolity. Jest także uprawiany jako roślina ozdobna.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Roślina darniowa, tworząca niską, gęstą darń do 10 cm wysokości.
Łodyga: Płożąca się lub wzniesiona, o długości 5–15 cm.
Liście: Grube, równowąskie, wałeczkowate z wyrostkiem u nasady liści. Ulistnienie gęste, liście wyrastają zwykle w 5–6 regularnych rzędach. Wiosną mają brunatne zabarwienie, potem są jasnozielone.
Kwiaty: Żółte, zebrane w kilkukwiatowe podbaldachy na szczytach pędów. Płatki korony prawie poziomo odstające, wąskolancetowate o długości do 6 mm. Działki kielicha 2–3 razy krótsze od płatków korony.
Owoc: Niemal pionowo rozchylone torebki o długości 3–4 mm, nasiona drobnobrodawkowane.
Gatunki podobne: Rozchodnik ostry. Ma nieco inne liście: krótko i szerokojajowate, o zaokrąglonej nasadzie i końcach zwężających się od nasady do wierzchołka. Brak wyrostka u nasady liści, ulistnienie rzadsze. Ma ostry smak.

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Bylina, chamefit. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Bardzo dobra roślina miododajna. W okresie kwitnienia jest bardzo licznie odwiedzany przez pszczoły. Rośnie na murach, nasypach kolejowych, skałach, wydmach piaszczystych, na glebach suchych, kamienistych, chętnie z zawartością wapnia. W odróżnieniu od rozchodnika ostrego nie ma ostrego smaku. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Koelerio-Corynephoretea i Ass. Corynephoro-Silenetum tataricae^[4]. Liczba chromosomw 2n =74- 108^[5].

Zastosowanie i uprawa[edytuj | edytuj kod]

Roślina ozdobna. Nadaje się do ogrodów skalnych oraz do ogrodów naturalistycznych. W miejscach słonecznych i suchych rozchodnik ten może być użyty zamiast trawy do zazielenienia mniejszych powierzchni jako roślina okrywowa.
Uprawa. Najlepiej rozmnażać go poprzez sadzonki, można też poprzez nasiona. Rozsadzać można go przez cały rok. W ogródku zwykle sam się nasiewa. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby, wymaga natomiast stanowiska słonecznego. Jako sukulent dobrze znosi suszę. Jest całkowicie mrozoodporny.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-07-11] (ang.).
↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2009-04-25].
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-07-11] (ang.).

[3] Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2009-04-25].

[4] Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

[5] Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]