Sławomir Strumiło
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1946 |
|---|---|
| profesor nauk biologicznych | |
| Specjalność: biochemia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
24 marca 1976 |
| Habilitacja |
7 stycznia 1986 |
| Profesura |
1990 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Sławomir Strumiło (ur. 1946 w Słobódce k.Ostrowca) – polski biochemik, doktor habilitowany nauk biologicznych, profesor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W roku 1963 ukończył z wyróżnieniem szkołę średnią w Ostrowcu. W roku 1969 zdobył dyplom lekarza na Akademii Medycznej w Grodnie. Po studiach odbył zasadniczą służbę wojskową w Armii Radzieckiej przy granicy z Chinami w obwodzie Amurskim, następnie pracował jako lekarz w poradni medycyny sportowej w Grodnie. W roku 1971 podjął pracę badawczą w Instytucie Biochemii Akademii Nauk Białorusi. Obronił rozprawę doktorską pt. „Interakcje witamin B1 i PP w regulacji enzymów szlaku pentozofosforanowego przy różnych stanach hormonalnych” w Instytucie Eksperymentalnej i Klinicznej Medycyny w Wilnie (1975 r.). Habilitował się w roku 1986 na Uniwersytecie w Sankt Petersburgu. W latach 1988–1991 pracował na stanowisku kierownika Katedry Biochemii na Uniwersytecie Grodzieńskim. Brał udział w działalności Związku Polaków na Białorusi, był członkiem zarządu Polskiego Stowarzyszenia Kulturalno-oświatowego. W latach 1989–1991 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Pamięci Adama Mickiewicza.
W roku 1991 repatriował z rodziną do Polski. Pracował na stanowisku profesora zwyczajnego i kierownika Zakładu Cytobiochemii w Instytucie Biologii Uniwersytetu w Białymstoku. W trakcie swojej pracy był wielokrotnie nagradzany przez studentów Wydziału Biologiczno-Chemicznego UwB statuetkami „Żaka” dla najlepszego wykładowcy. Wypromował 6 doktorów i ponad 100 magistrów. Opublikował ponad 100 artykułów naukowych głównie na temat mechanizmów regulacji aktywności enzymów. Wydał monografię o wieloenzymatycznych kompleksach „Witaminozależne enzymy nadnerczy” (Nauka i technika, Mińsk, 1988, w języku rosyjskim) oraz podręcznik dla studentów (wspólnie z A. Tylickim) „Enzymologia: podstawy” (Wydawnictwo PWN, Warszawa 2020). Od 2017 roku jest na emeryturze.
Został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2012) i Złotym Krzyżem Zasługi (2015).
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jego rodzicami byli Bronisława z domu Szabłowińska i Aleksander Strumiło. Ma brata Władysława i dwójkę dzieci – córkę Julię i zmarłego syna Edwarda.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- „Informator nauki polskiej. Ludzie nauki 1995/96”, tom IV. Wyd. XXVI, Zespół Wydawnictw Ośrodka Przetwarzania Informacji, Warszawa 1996.
- „Słownik Biograficzny. Kto jest kim na Białostocczyźnie” Wyd. I, Wydawnictwo Studio KOM s.c., Białystok 1997.
- „Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny”, tom VI. Wydawnictwo Ośrodek Przetwarzania Informacji, Warszawa 2002.
- „Informator nauki polskiej. Ludzie nauki”, tom 4B. Wyd. XXIX, Wydawnictwo Ośrodek Przetwarzania Informacji, Warszawa 2003.
- Alfred Znamierowski. „Herbarz rodowy. Kompendium”, Wydawnictwo Świat Książki, Warszawa, 2004.
- „10 lat Uniwersytetu w Białymstoku 1997 – 2007”, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2008.
- Krzysztof Pikoń (red.). „50 lat. Złota księga jubileuszu Polskiego Towarzystwa Biochemicznego”, Wydawnictwo Mastermedia sp. z.o.o. 2009.
- „Uniwersytet w Białymstoku 2008 – 2017”, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2017.