Służebniczki starowiejskie
| ||
| Dewiza: Przez Maryję – do Jezusa | ||
| Pełna nazwa | Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej | |
| Wyznanie | katolickie | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Status kanoniczny | instytut życia konsekrowanego | |
| Założyciel | bł. Edmund Bojanowski | |
| Data założenia | 1850 | |
| Data zatwierdzenia | 1930 na prawie papieskim - Pius XI | |
| Liczba członków | 1446[1] | |
| Strona internetowa | ||
Służebniczki starowiejskie – żeńskie, habitowe zgromadzenie zakonne Kościoła katolickiego, będące jednym z czterech zgromadzeń zakonnych, wyodrębnionych ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej, założonego w Wielkopolsce 3 maja 1850 r. przez bł. Edmunda Bojanowskiego.
.jpg)
Historia[edytuj | edytuj kod]
Jeszcze za życia założyciela, bł. Edmunda Bojanowskiego siostry służebniczki NMP podjęły pracę na terenach leżących poza granicami zaboru pruskiego. Najwcześniej, bo 31.XI.1861 r. została założona pierwsza ochronka w Galicji – we wsi Podzwierzyniec koło Łańcuta. Wkrótce zaczęły zgłaszać się kandydatki do życia zakonnego w nowym zgromadzeniu. Dlatego 12.IX.1862 roku także w Galicji został otwarty nowicjat. Dnia 2.X.1863 roku przeniesiono nowicjat z Podzwierzyńca, do Starej Wsi koło Brzozowa, w diecezji przemyskiej. Szybko powstawały kolejne galicyjskie placówki: w szpitalu w Łańcucie, ochronki w Biłce Szlacheckiej, Podhorcach, Żużelu i Krasiczynie. O otwarciu każdej placówki osobiście decydował Edmund Bojanowski, a z powodu złego stanu zdrowia nie mogąc już podróżować, delegował główną przełożoną z Wielkopolski, aby uczestniczyła w uroczystościach związanych z obejmowaniem przez siostry nowych domów w Galicji.
Rozwój zgromadzenia został zakłócony przez działania władz zaborczych. Wydawało się wówczas, że działalność służebniczek w Galicji zniweczą kolejne dekrety kasacyjne: z dnia 10 VIII 1864 r., 3 VII 1865r. i 1 XI 1865 r. Początkowo wszystkie starania o anulowanie rządowych dekretów podejmowane przez hrabiego Alfreda Potockiego, innych przedstawicieli ziemiaństwa oraz biskupa przemyskiego Antoniego Józefa Manastyrskiego, którego opiece – na prośbę E. Bojanowskiego – powierzył Zgromadzenie w Galicji abp Leon Przyłuski, pozostawały bezskuteczne, gdyż rząd domagał się zadeklarowania niezależności zgromadzenia od przełożonych z Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Dnia 14.IX.1866 r. domy położone na terenie Galicji (w diecezji przemyskiej i archidiecezji lwowskiej) otrzymały tymczasowe prawo istnienia, jednak jego ceną było formalne zerwanie jedności z siostrami w Wielkopolsce. Rząd austriacki żądał zadeklarowania niezależności od przełożonych z Wielkiego Księstwa Poznańskiego oraz wyjazdu wszystkich sióstr pochodzących z Wielkopolski, które przebywały dotąd na galicyjskich placówkach. W tej sytuacji bł. Edmund Bojanowski swą troskę skierował na utrzymanie duchowej jedności, czego wyrazem stała się jego korespondencja prowadzona z przełożoną w Starej Wsi s. Leoną Jankiewicz i innymi siostrami. „Edmundowy zasiew” znalazł sprzyjające warunki na ówczesnej galicyjskiej ziemi, gdyż zgromadzenie dynamicznie rozwijało się, poszerzając obszar swego oddziaływania. W 1904 roku Ojciec Święty Pius X wydał dla zgromadzenia dekret pochwalny, w 1930 roku Pius XI zatwierdził je, a w 1940 r. Pius XII ostatecznie zatwierdził także jego Konstytucje.
Charyzmat[edytuj | edytuj kod]
Realizowanie na co dzień ewangelicznego przykazania miłości Boga nade wszystko oraz miłości bliźniego, przejawiające się w naśladowaniu Maryi, najpokorniejszej Służebnicy Pańskiej oraz posłudze wobec potrzebujących, zwłaszcza dzieci, ubogich i chorych.
Charyzmatyczną misją sióstr jest pełnienie z miłości do Chrystusa posługi opiekuńczo-wychowawczej, katechetycznej oraz charytatywnej wśród dzieci, chorych i ubogich. Realizują ją przede wszystkim w przedszkolach, zwanych „ochronkami”, mieszczących się najczęściej w domach zgromadzenia, a także w pracy katechetycznej. Przez dzieci siostry oddziałują również na rodziny. Poza katechizacją, angażują się w prowadzenie grup modlitewno-apostolskich dla dzieci i młodzieży.
Służebniczki organizują rekolekcje i dni skupienia dla dziewcząt, docierają również z Dobrą Nowiną do dzieci ciężko chorych i dotkniętych sieroctwem. Prowadzą domy dziecka, ośrodki wychowawcze, świetlice, współdziałają z różnymi organizacjami społecznymi.
W duchu wierności wskazaniom Założyciela, służą chorym w szpitalach, przychodniach i domach opieki; pracują w ramach parafialnych grup charytatywnych, wspierając duchowo i materialnie ubogich, chorych i samotnych. Podejmują też inne formy apostolstwa i posługi, wynikające z aktualnych potrzeb Kościoła.
Mają swoje placówki na terenie Polski i poza jej granicami, także na terenach misyjnych.