Edmund Bojanowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Błogosławiony
Edmund Bojanowski
wyznawca
Pomnik Edmunda Bojanowskiego w Panewnikach.jpg
Pomnik Edmunda Bojanowskiego w Katowicach
Data urodzenia 14 listopada 1814
Grabonóg
Data śmierci 7 sierpnia 1871
Górka Duchowna
Kościół/
wyznanie		 rzymskokatolicki
Data beatyfikacji 13 czerwca 1999
Warszawa
przez Jana Pawła II
Wspomnienie 7 sierpnia
Atrybuty surdut, dzieci
Szczególne miejsca kultu Luboń-Żabikowo (sanktuarium)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Podpis z listu do s. E. Szkudłapskiej z 1865

Edmund Wojciech Stanisław Bojanowski (ur. 14 listopada 1814 w Grabonogu, zm. 7 sierpnia 1871 w Górce Duchownej) − polski działacz społeczny, twórca ochronek wiejskich, tłumacz, założyciel Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny, błogosławiony Kościoła katolickiego.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Edmund Bojanowski urodził się na polskiej wsi w Grabonogu jako syn Walentego i Teresy z Umińskich. Otrzymał wychowanie katolickie. W domu rodzinnym pielęgnowano polskie tradycje patriotyczne. Jak często w swoich listach i pamiętniku podkreślał błogosławiony, będąc dzieckiem, doświadczył łaski uzdrowienia z ciężkiej choroby, dzięki modlitwie matki w sanktuarium w Gostyniu. Rodzice chcieli zapewnić Edmundowi gruntowne wykształcenie. Początkowo pobierał prywatne lekcje w domu. W 1832 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Wrocławskim. W pierwszych latach nauki był wolnym słuchaczem, uzupełniając równocześnie średnie wykształcenie. Formalnie studentem został w 1835. W latach 1836-1838 kontynuował studia w Berlinie, korzystając także z wykładów z historii sztuki, muzyki, psychologii, poezji i logiki. Największą jego pasją stała się wówczas literatura: pisał między innymi artykuły o polskich zabytkach, przetłumaczył na język polski wiersze liryczne, pieśni serbskie i czeskie, a także „Manfreda” George'a Byrona. Poważna choroba uniemożliwiła mu ukończenie studiów filozoficznych, które podjął na uniwersytetach we Wrocławiu i w Berlinie. Problemy zdrowotne uniemożliwiły mu realizację marzeń o kapłaństwie, chociaż podejmował próby studiów seminaryjnych[1].

Bojanowski był założycielem Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny. Jako osoba świecka otworzył 3 maja 1850 ochronkę w Podrzeczu, która dała początek Bractwu Ochroniarek, z którego z kolei rozwinęło się przyszłe Zgromadzenie Służebniczek. W Grabonogu założył „Dom miłosierdzia” dla sierot, ponadto apteki dla biednych, wypożyczalnie książek oraz czytelnie[1].

Gromadził zgłaszające się do niego dziewczęta i przygotowywał je do pracy w swoim dziele. W formacji przyszłych sióstr dbał o wychowanie religijne, uczył praktyk pobożnościowych, takich jak modlitwa, rachunek sumienia, czytanie duchowne, medytacja. W napisaniu reguły zgromadzenia współpracował z J. Koźmianem, ks. H. Kajsiewiczem i ks. P. Semenenką. W 1855 arcybiskup poznański Leon Przyłuski udzielił Bojanowskiemu tymczasowego pozwolenia na jej zachowywanie przez siostry. W 1858 abp Przyłuski przyjął zgromadzenie pod opiekę Kościoła, a jego następca, abp Mieczysław Ledóchowski 27 grudnia 1866 zatwierdził definitywnie statuty i konstytucje służebniczek. W 1869 Edmund Bojanowski wstąpił w Gnieźnie do Seminarium duchownego, lecz ze względu na powikłania związane z gruźlicą musiał je opuścić[1].

Przed śmiercią Bojanowskiego, która nastąpiła 7 sierpnia 1871 w Górce Duchownej, zgromadzenie miało w Wielkim Księstwie Poznańskim 22 domy i liczyło 98 sióstr. Za życia Bojanowskiego służebniczki zaczęły pracować także w innych częściach Polski rozbiorowej: w Galicji, w Królestwie Polskim oraz na Śląsku[1].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Bojanowski publikował na łamach wrocławskiej "Marzanny" (m.in. 1934), w almanachu "Pokłosie" ukazującego się w Poznaniu, w roczniku "Rok wiejski" wychodzącym w Ostrowie. Do znaczniejszych publikacji należą[2]:

  • 1835 Manfred: poema dramatyczne George'a Byrona (tłumaczenie)
  • 1862 Piosnki wiejskie dla ochronek z przygrywką T. Lenartowicza
  • 1863 Przysłowia dla ochronek
  • 2009 Dzienniki (wydane pośmiertnie w czterech tomach)

Kult[edytuj | edytuj kod]

Beatyfikacji dokonał papież Jan Paweł II 13 czerwca 1999 w Warszawie[3].

Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 7 sierpnia.

Jego relikwie znajdują się w parafii pw. św Małgorzaty w Gostyniu.

Patronat[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie
Pomnik Edmunda Bojanowskiego na Świętej Górze
Pomnik Edmunda Bojanowskiego na Świętej Górze

Bł. Edmund Bojanowski jest patronem:

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Ikona portalu Portal: Katolicyzm
Ikona portalu Portal: Zakony

Przypisy

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Marian Fąka: Ziarno wrzucone w ziemię. Wrocław: Siostry Służebniczki NMP, 1988, s. 18-130.
  2. ↑ Edmund Bojanowski (bł. ; 1814-1871). alpha.bn.org.pl (katalogi Biblioteki Narodowej). [dostęp 2013-10-16].
  3. ↑ Jan Paweł II: Homilia Jana Pawła II (13 czerwca 1999). www.vatican.va, 1999. [dostęp 2013-10-16].
  4. ↑ Nadanie imienia Niepublicznemu Gimnazjum w Dębnie [dostęp 2014-10-07].
  5. ↑ Na podstawie Uchwały nr VI/27/11 Rady Miejskiej Białegostoku z dnia 17 stycznia 2011 r. − BIP-Białystok
  6. ↑ Krótka historia kapliczki przy Domu Macierzystym Sióstr Służebniczek w Dębicy, ul. Krakowskiej 15
  7. ↑ Niepubliczne Przedszkole Ochronka im. bł. Edmunda Bojanowskiego. przedszkolowo.pl. [dostęp 2015-03-03].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edmund_Bojanowski&oldid=42005765”