Scorzalit
 Scorzalit | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Inne nazwy |
brak[1] |
|---|---|
| Skład chemiczny |
zasadowy fosforan żelaza, magnezu i glinu[1] |
| Twardość w skali Mohsa |
5-6[1] |
| Przełam |
nierówny[1] |
| Łupliwość |
niewyraźna[1] |
| Pokrój kryształu |
prostokątny[1] |
| Układ krystalograficzny |
jednokośny[1] |
| Właściwości mechaniczne |
kruchy[1] |
| Gęstość minerału |
3,30-3,38[1] |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
ciemnozielona lub ciemnoniebieska, zielona[1] |
| Rysa |
biała[1] |
| Połysk |
szklisty/matowy[1] |
Scorzalit – minerał z gromady forsterytów[1]; zasadowy fosforan żelaza, magnezu i glinu.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Nazwa pochodzi od pochodzenia brazylijskiego mineraloga Evaristo Penny Scorzy[1].
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Kryształy rzadko tabliczkowe lub krótkosłupkowe, o postaci pseudorombowej bipiramidy z prostokątnym przekrojem. Minerał występuje najczęściej w skupieniach ziarnistych, zbitych i skorupowych. Jest kruchy, przeświecający lub nie z szklistym albo matowym połyskiem. Ma barwę od ciemnozielonej, przez zieloną, aż do ciemnoniebieskiej[1].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Jest minerałem bardzo rzadkim. Spotykany w pegmatytach granitowych, współwystępując z apatytem, albitem i kwarcem. Znajdowany w Brazylii w kopalni Corrego Frio w stanie Minas Gerais, gdzie został odkryty w 1947 roku. Wydobywany również jest z kopalni Victory w Dakocie Południowej, z okręgu Mono z Kalifornii oraz z Syberii[1].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Jest bardzo poszukiwany i ceniony przez kolekcjonerów, stanowiąc mineralogiczną ciekawostkę; okazjonalnie używany jako kamień ozdobny. Nadawany jest mu szlif fasetkowy i kaboszonowy. Często mylony z lazulitem[1].
-
Widok z bliska. Często wydaje się czarny. -
na skale
