Sign o’ the Times

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sign o’ the Times
Wykonawca albumu studyjnego
Prince
Wydany

30 marca 1987

Nagrywany

1982; marzec 1986–styczeń 1987

Gatunek

funk, pop, R&B

Długość

79:52

Wydawnictwo

Paisley Park, Warner Bros. Records[1]

Producent

Prince[1]

Oceny
Album po albumie
Parade
(1986) 		Sign o’ the Times
(1987) 		Lovesexy
(1988)
Single z albumu Sign o’ the Times
  1. „Sign o’ the Times”
    Wydany: 18 lutego 1987
  2. „If I Was Your Girlfriend”
    Wydany: 6 maja 1987
  3. „U Got the Look”
    Wydany: 14 czerwca 1987
  4. „I Could Never Take the Place of Your Man”
    Wydany: 3 listopada 1987

Sign o’ the Times (zapisywane także jako Sign 'O' the Times oraz Sign '☮' the Times) – dziewiąty album studyjny Prince’a, wydany 30 marca 1987 nakładem wytwórni Paisley Park oraz Warner Bros. Był to pierwszy album muzyka wydany po rozpadzie jego wspierającego zespołu The Revolution. Większość utworów na płycie zostało nagranych między 1986 a 1987 rokiem podczas sesji nagraniowych do trzech nowych płyt Prince’a – Dream Factory, Camille oraz Crystal Ball. Ostatecznie muzyk poszedł jednak na kompromis z naciskającymi przedstawicielami wytwórni i, selekcjonując utwory z niedokończonych projektów, wydał dwupłytowy album Sign o’ the Times.

Nagrywany w różnych studiach w Stanach Zjednoczonych i Paryżu, album zawiera gatunkową mieszankę R&B, funku, soulu, muzyki psychodelicznej oraz rocka. Lirycznie zaś zawieszony jest między zabarwionymi erotycznie, pozytywnymi utworami, a tymi bardziej melancholijnymi. Album wspierany był czterema singlami – promującym go tytułowym utworem, a także piosenkami „If I Was Your Girlfriend”, „U Got the Look” oraz „I Could Never Take the Place of Your Man”, które wydane zostały po albumie. Promocji albumu towarzyszył także film o tym samym tytule będący zapisem koncertu, na którym Prince zagrał utwory z płyty.

Sign o’ the Times uzyskał jednogłośne uznanie krytyków i powszechnie uważany jest za najwybitniejsze dokonanie muzyka[9][10][11], a także za jeden z najwybitniejszych albumów w historii muzyki popularnej. W corocznym głosowaniu dziennikarzy The Village Voice, „Pazz & Jop”, album został wybrany najlepszym wydawnictwem 1987 roku[12]. Na liście 500 albumów wszech czasów dwutygodnika Rolling Stone, Sign o’ the Times zajmuje 45. miejsce. Z ponad czterema milionami sprzedanych na całym świecie egzemplarzy, jest to także jeden z najpopularniejszych albumów muzyka. W 2017 album wprowadzony został do Grammy Hall of Fame[13].

25 września 2020 wydano zremasterowaną wersję albumu, a także wersję Super Deluxe zawierającą niewydane do tej pory utwory, koncert w Utrechcie oraz książeczkę z komentarzami współpracowników Prince’a oraz ludźmi zainspirowanych tym albumem[14].

Powstawanie[edytuj | edytuj kod]

Między 1986 a 1987 rokiem Prince pracował nad trzema kolejnymi krążkami – Dream Factory, który powstawał przy wsparciu The Revolution przy szczególnym udziale Wendy i Lisy[15], Camille będący projektem, w którym Prince wcielił się w tytułowe żeńskie alter ego[16] oraz Crystal Ball będący trzypłytowym projektem, sumującym nagrania z Dream Factory i Camille, dodając także nowe utwory. Prince wysłał projekt Crystal Ball do wytwórni Warner Bros., która jednak stanowczo odmówiła wydania trzypłytowego albumu[17].

Utwory śpiewane przez Camille powstawały przy użyciu urządzenia vari-speed(inne języki), które pozwala zmieniać szbykość i tonację nagrywanych dźwięków; Prince tymże urządzeniem przyspieszał wokale w niektórych utworach, czego efektem był podniesiony, bardziej przypominający kobiecy, głos[18].

Zawartość[edytuj | edytuj kod]

Sign o’ the Times zawiera eklektyczną mieszankę stylistyk oraz tekstów[11]. Otwiera go tytułowy utwór będący minimalistyczną, quasi-bluesową kompozycją, której tekst adresuje problemy ówczesnego społeczeństwa – epidemię AIDS, masowy problem z uzależnieniem od narkotyków, przestępczość wśród nastolatków oraz hipokryzję mediów kreujących fałszywą rzeczywistość[19][20]. Kolejnym utworem poruszającym społeczną tematykę jest 14. na liście „The Cross” – ballada, w której autor, odwołując się do symbolu Krzyża, opisuje swoje przywiązanie do chrześcijaństwa i wiary w zbawienie[21]. „Starfish and Coffee” z kolei jest psychodeliczno-popowym utworem opowiadającym historię autystycznej dziewczynki Cynthii Rose, która była znajomą ówczesnej partnerki Prince’a, Susannah Melvoin[22][23].

„If I Was Your Girlfriend” to zaczynająca się melodią marszu weselnego Mendelssohna, wyciszona, nasycona erotyką ballada, w której Prince występuje jako alter ego Camille, zadając fundamentalne pytania o związek i szczęście[11][24]. „Slow Love” i „The Ballad of Dorothy Parker” to kolejne przykłady stonowanych ballad miłosnych[25][26], podobnie jak „Forever in My Life”, które kompozycyjnie jest hołdem ku zespołowi Sly and the Family Stone[11][27]. Na przeciwnym biegunie pojawia się „Hot Thing” będące lubieżną, choć w dalszym ciągu poetycką power popową piosenką erotyczną, podobnie jak utwór „It” którego tytuł (po polsku 'to'), jest oczywistym odwołaniem do seksu[28][29]. „I Could Never Take the Place of Your Man” to także piosenka, w której Prince wciela się w rolę uwodziciela, jednak w połowie zmienia się ona w jam session i charakterystyczne dla muzyka solo gitarowe[30]. „Strange Relationship” to pozytywna i chwytliwa kompozycja, która paradoksalnie opowiada smutną historię dysfunkcyjnego związku[31].

„Housequake” to awangardowa kompozycja o imprezowaniu, której struktura przywodzi na myśl soulowe dokonania Jamesa Browna[11][32], a „U Got the Look”, z gościnnym śpiewem Sheeny Easton to kolejny przykład erotycznej piosenki o mocno funkowym zabarwieniu[12][33]. W obu tych utworach Prince występował jako Camille. „Play in the Sunshine” to typowy dla Prince’a utwór eksplorujący motywy dobrej zabawy i afirmacji życia[34]. „Adore” oraz „It's Gonna Be a Beautiful Night” to piosenki z dwóch różnych koncertów, dotyczące miłości oraz zabawy[35][36].

Odbiór krytyczny[edytuj | edytuj kod]

Recenzje
Wydawca Ocena
AllMusic 5/5 gwiazdek[37]
BBC bardzo pozytywna[38]
Entertainment Weekly A[39]
The Guardian 5/5 gwiazdek[9]
Pitchfork 10/10[11]
Q 5/5 gwiazdek[40]
Robert Christgau
(Christgau’s Consumer Guide)
 A+[41]
Rolling Stone 5/5 gwiazdek[20]

Sign o’ the Times uzyskało szerokie uznanie krytyki. Wielu dziennikarzy uznało album za najdojrzalszy w dotychczasowym katalogu Prince’a[42]. Keith Harris z pisma Blender uznał album za arcydzieło pisząc, że „jeszcze nigdy ciekawość Prince’a co do kobiet nie zaprowadziła go w tak nieprzewidywalne zakątki”, wychwalając także szerokie spektrum gatunkowe obu płyt na albumie[43]. W swojej recenzji dla The Village Voice Robert Christgau napisał „bez formalnego przełamania [...] jedynie najbardziej uzdolniony muzyk pop udowadniający jak wielkim jest skurwielem od początku do samego końca”[41]. W końcoworocznym zestawieniu Village Voice „Pazz & Jop” Sign o' the Times przegłosowany został jako najlepszy album roku, a tytułowy utwór jako najlepszy singel. Na liście 500 albumów wszech czasów wg magazynu Rolling Stone, Sign o' the Times zajmuje 45. miejsce, a na podobnej liście magazynu NME 198. Z kolei Pitchfork umieścił album na 17. miejscu listy 200 najlepszych wydawnictw lat 80[44].

Lista utworów[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie utwory autorstwa Prince’a z wyjątkiem „Starfish and Coffee” (Prince, Susannah Melvoin), „Slow Love” (Prince, Carole Davis) oraz „It's Gonna Be a Beautiful Night” (Prince, Doctor Fink, Eric Leeds).

  1. „Sign o’ the Times” (4:57)
  2. „Play in the Sunshine” (5:05)
  3. „Housequake” (4:42)
  4. „The Ballad of Dorothy Parker” (4:01)
  5. „It” (5:09)
  6. „Starfish and Coffee” (2:50)
  7. „Slow Love” (4:22)
  8. „Hot Thing (5:39)
  9. „Forever in My Life” (3:30)
  10. „U Got the Look” (razem z Sheeną Easton) (3:47)
  11. „If I Was Your Girlfriend” (5:01)
  12. „Strange Relationship” (4:01)
  13. „I Could Never Take the Place of Your Man” (6:29)
  14. „The Cross” (4:48)
  15. „It's Gonna Be a Beautiful Night” (9:01)
  16. „Adore” (6:30)

Twórcy albumu[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Prince – Sign "O" The Times. Discogs. [dostęp 2023-06-27]. (ang.).
  2. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Sign 'O' the Times – Prince. AllMusic. [dostęp 2023-06-25]. (ang.).
  3. ↑ Robert Christgau: Consumer Guide Album. robertchristgau.com. [dostęp 2023-06-27]. (ang.).
  4. ↑ David Browne: A decade of Prince albums. Entertainment Weekly. [dostęp 2023-06-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-25)]. (ang.).
  5. ↑ Simon Price: Prince: every album rated – and ranked. The Guardian. [dostęp 2023-06-25]. (ang.).
  6. ↑ Nelson George: Sign o’ the Times: Prince / The Revolution. Pitchfork. [dostęp 2023-06-27]. (ang.).
  7. ↑ Rolling Stone: Sign O’ The Times. Rolling Stone. [dostęp 2023-06-27]. (ang.).
  8. ↑ Eric Henderson: Review: Prince, Sign o’ the Times. Slant Magazine. [dostęp 2023-06-27]. (ang.).
  9. ↑ a b Simon Price: Prince: every album rated – and ranked. The Guardian, 22 kwietnia 2016. [dostęp 2019-01-15]. (ang.).
  10. ↑ Prince – ranking his entire catalog from worst to best. Getintothis, 1 lipca 2016. [dostęp 2019-01-15]. (ang.).
  11. ↑ a b c d e f Nelson George: Prince: Sign o’ the Times Album Review. Pitchfork, 30 kwietnia 2016. [dostęp 2019-01-15]. (ang.).
  12. ↑ a b Robert Christgau: 1987 Pazz & Jop: Significance and Its Discontents in the Year of the Blip. The Village Voice, 15 stycznia 2019. [dostęp 2019-01-15]. (ang.).
  13. ↑ Prince. Grammy. [dostęp 2020-10-23]. (ang.).
  14. ↑ Mateusz Ryman: „Sign O’The Times Super Deluxe Edition” Prince’a już dostępny!. JazzSoul.pl, 25 września 2020. [dostęp 2020-10-23]. (pol.).
  15. ↑ Album: Dream Factory. Prince Vault. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  16. ↑ Rare Copy of Prince’s Unreleased LP ‘Camille’ Up for Auction. Rolling Stone, 9 września 2016. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  17. ↑ Album: Crystal Ball 1986. Prince Vault. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  18. ↑ Ronin Ro: Prince: Inside the Music and the Masks. Macmillan, s. 156–157.
  19. ↑ Prince: 30 najlepszych utworów na 30-lecie działalności artystycznej. Porcys, 7 czerwca 2008. [dostęp 2019-06-14]. (pol.).
  20. ↑ a b Sign O’ The Times. Rolling Stone, 8 października 2002. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  21. ↑ Rob Smith: Prince Preaches Redemption on 'The Cross': 365 Prince Songs in a Year. Diffuser, 29 kwietnia 2017. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  22. ↑ Prince – Starfish and Coffee Lyrics. Genius. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  23. ↑ Starfish And Cofee by Prince. Songfacts. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  24. ↑ Prince – If I Was Your Girlfriend Lyrics. Genius. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  25. ↑ Prince – Slow Love Lyrics. Genius. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  26. ↑ Prince – The Ballad of Dorothy Parker. Genius. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  27. ↑ Prince – Forever in My Life Lyrics. Genius. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  28. ↑ Prince – Hot Thing Lyrics. Genius. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  29. ↑ Prince – It Lyrics. Genius. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  30. ↑ Mike Joseph: Prince Power Pops on 'I Could Never Take the Place of Your Man'. Diffuser, 3 listopada 2017. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  31. ↑ Keith Creighton: The Long, Strange Trip of Prince's 'Strange Relationship'. 22 marca 2018. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  32. ↑ Prince – Housequake Lyrics. Genius. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  33. ↑ U Got the Look by Prince. Songfacts. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  34. ↑ Prince – Play in the Sunshine Lyrics. Genius. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  35. ↑ Prince – Adore Lyrics. Genius. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  36. ↑ Prince – It's Gonna Be a Beautiful Night Lyrics. Genius. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  37. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Sign 'O' the Times - Prince. AllMusic. [dostęp 2019-08-11]. (ang.).
  38. ↑ Daryl Easlea: Music - Review of Prince - Sign 'O' The Times. BBC Music, 2009. [dostęp 2019-08-11]. (ang.).
  39. ↑ David Browne: A decade of Prince albums. EW, 21 września 1990. [dostęp 2019-08-11]. (ang.).
  40. ↑ Charles Shaar Murray. „Q (maj 1987)”. (ang.). 
  41. ↑ a b Robert Christgau: Album: Prince: Sign o' the Times. Robert Christgau. [dostęp 2019-08-11]. (ang.).
  42. ↑ Randy Ferguson: A Look At Sign O’ The Times: 30 Years Later. Bandebox, 30 marca 2017. [dostęp 2019-08-11]. (ang.).
  43. ↑ BLENDER THE GUIDE. [dostęp 2019-08-11]. (ang.).
  44. ↑ The 200 Best Albums of the 1980s. Pitchfork, 10 września 2018. [dostęp 2019-08-11]. (ang.).
  45. ↑ Camion Blanc: My Name is Prince. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sign_o’_the_Times&oldid=71272399”