Skłoby

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skłoby
wieś
Ilustracja
Cmentarz ofiar pacyfikacji nieopodal Skłobów
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Powiat

szydłowiecki

Gmina

Chlewiska

Liczba ludności (2011)

516[2][3]

Strefa numeracyjna

48

Kod pocztowy

26-510[4]

Tablice rejestracyjne

WSZ

SIMC

0615954[5]

Położenie na mapie gminy Chlewiska
Mapa konturowa gminy Chlewiska, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Skłoby”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Skłoby”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Skłoby”
Położenie na mapie powiatu szydłowieckiego
Mapa konturowa powiatu szydłowieckiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Skłoby”
Ziemia51°15′05″N 20°41′27″E/51,251389 20,690833[1]

Skłobywieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie szydłowieckim, w gminie Chlewiska[5][6].

Integralne części wsi Skłoby[5][6]
SIMC Nazwa Rodzaj
0615977 Górka przysiółek
0615960 Motyka część wsi

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Najświętszego Serca Jezusowego w Nadolnej[7].

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Skłoby to w j. staropolskim kłody. Może to oznaczać, że w tym miejscu odbywał się karczunek, albo istniała poręba.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Prywatna wieś szlachecka, położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie radomskim województwa sandomierskiego[8]. Na początku XVI wieku wieś Skobky była własnością Chlewickich herbu Odrowąż[9].

11 kwietnia 1940 roku Skłoby zostały spacyfikowane przez Niemców w odwecie za działalność oddziału mjra. „Hubala”. Licząca blisko 400 gospodarstw wieś została doszczętnie spalona (ocalała tylko szkoła oraz około 2–5 innych budynków). Niemal wszystkich mężczyzn w wieku od 15 do 60 lat aresztowano i jeszcze tego samego dnia rozstrzelano w pobliskim lesie rzucowskim. Imienna lista ofiar pacyfikacji, sporządzona przez Główną Komisję Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce, zawiera 265 nazwisk (inne źródła podają, że stracono 215, 216 lub 228 mężczyzn). W 1977 roku Skłoby zostały odznaczone Krzyżem Grunwaldu III klasy[10][11][12].

 Osobny artykuł: Pacyfikacja wsi Skłoby.

Wieś Skłoby jest ściśle powiązana ze Stefankowem i Nadolną przez co zwie się te trzy miejscowości "trójwsią".

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa radomskiego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 123591
  2. Wieś Skłoby w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2020-03-22], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1155 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. Opis parafii na stronie diecezji
  8. Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
  9. Jacek Pielas, Drobna własność szlachecka w rejonie Szydłowca w XVI–XVII wieku, w: Z dziejów powiatu szydłowieckiego, red. M. Przeniosło, Szydłowiec 2009, s. 63.
  10. Józef Fajkowski, Jan Religa: Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939–1945. Warszawa: Książka i Wiedza, 1981, s. 295–299.
  11. Wiesław Porczek: 216 mogił w Skłobach. W: Stanisław Durlej, Janusz Gmitruk (red.): Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej w latach 1939–1945. Wspomnienia, pamiętniki i relacje. Kielce–Warszawa: Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, 2008, s. 267–290. ISBN 978-83-85953-43-2.
  12. Józef Fajkowski: Wieś w ogniu. Eksterminacja wsi polskiej w okresie okupacji hitlerowskiej. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1972, s. 72–74.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]