Skylab 2

Skylab 2
	Dane misji
Indeks COSPAR	1973-032A
Zaangażowani	Stany Zjednoczone (NASA)
	Pojazd
Statek kosmiczny	CSM 116
Masa pojazdu	19 979 kg
Rakieta nośna	Saturn IB
	Załoga
	; Członkowie misji (od lewej): Joseph Kerwin, Charles Conrad i Paul Weitz
Dowódca	Charles Conrad
Załoga	Joseph Kerwin, Paul Weitz
	Start
Miejsce startu	Centrum Kosmiczne Johna F. Kennedy’ego
Początek misji	25 maja 1973, 13:00 UTC
	Orbita okołoziemska
Apogeum	438 km
Perygeum	428 km
Okres orbitalny	93,2 min
Inklinacja orbity	50°
	Lądowanie
Miejsce lądowania	Ocean Spokojny
Lądowanie	22 czerwca 1973, 13:49:48 UTC
Czas trwania misji	28 d, 0 h, 49 min, 49 s
Przebyta odległość	ok. 18,5 miliona km
Liczba okrążeń Ziemi	404
	Multimedia w Wikimedia Commons

Skylab 2 (również Skylab SL-2) – pierwsza misja programu Skylab. Misja trwała od 25 maja do 22 czerwca 1973 roku. Start misji miał nastąpić 15 maja (dzień po starcie stacji kosmicznej Skylab), został jednak przełożony o 10 dni z powodu uszkodzenia paneli baterii słonecznych stacji. Podczas lotu astronauci wykonali liczne badania naukowe i eksperymenty naukowe, jak również wykonali ponad 29 000 zdjęć fotograficznych. Misja trwała 28 dni i 50 minut.

Załoga

Charles Conrad (4) – dowódca
Paul Weitz (1) – pilot (doktor medycyny)
Joseph Kerwin (1) – naukowiec

Załoga rezerwowa

Przebieg misji

Głównym zadaniem załogi, która wtedy wystartowała stało się przeprowadzenie remontu bazy, a przede wszystkim rozciągnięcie na niej nowej osłony, zabranej przez astronautów z Ziemi na statku Apollo (o zmodyfikowanej do nowego celu konstrukcji). Został on wprowadzony na orbitę za pomocą rakiety nośnej Saturn IB. Ponieważ rakieta Saturn IB startowała ze stanowiska startowego rakiety Saturn V, więc konieczne było umieszczenie jej na specjalnej dodatkowej podstawie w postaci metalowej kratownicy.

Już w 7,5 godziny po starcie astronauci znaleźli się w pobliżu stacji kosmicznej. Najpierw oblecieli ją, dokonując dokładnych oględzin jej uszkodzeń. Po zbliżeniu się bezpośrednio do Skylaba, operując przez otwarty luk, usiłowali otworzyć zablokowaną płytę z fotoogniwami. Niestety nie udało im się tego dokonać. Również cumowanie do bazy natrafiło na spore trudności i astronauci postanowili przenocować w statku Apollo. Pierwszą czynnością astronautów było wyjście na zewnątrz w celu założenia folii osłonowej (Conrad i Kerwin). Następnie przystąpili do odblokowania płyt z fotoogniwami. Po 3 godzinach i 23 minutach udało się otworzyć płyty, w wyniku czego udało się naładować niemal zupełnie rozładowane, 8 baterii niklowo-kadmowych akumulatorów. Dopiero wtedy można było uznać, że baza będzie wykorzystana do zaplanowanych działań. Astronauci przystąpili więc do zaplanowanych badań. Przez 82 godziny przeprowadzali różnorodne obserwacje Słońca, a następnie sfotografowali przeszło 10 mln km² powierzchni Ziemi (czyli około dwóch procent całej jej powierzchni). Wykonali też więcej badań biomedycznych niż zaplanowano. Następnie Conrad i Weitz wyszli jeszcze na zewnątrz bazy 19 czerwca, tym razem na 1 godzinę i 36 minut.

Cały lot był trudny i dramatyczny, ale astronauci z powodzeniem nie tylko zreperowali uszkodzenia bazy, ale wykonali też zaplanowany program badań. Uzyskano 30 242 obrazów z teleskopu modułu ATM (Apollo Telescope Mounts – zestaw teleskopowy Apollo), 8886 obrazów z aparatury EREP (przyrządy do rozpoznawania powierzchni Ziemi) i 13,7 km taśmy magnetycznej z zapisami pomiarów^[1]. Podczas dwudziestego siódmego i dwudziestego ósmego dnia lotu astronauci przeprowadzili konserwację urządzeń stacji. Na Ziemię powrócili 22 czerwca 1973 roku po 28 dniach lotu, czyli po osiągnięciu nowego amerykańskiego rekordu długotrwałości pobytu człowieka w Kosmosie. Liczba okrążeń Ziemi – 404, czas pobytu na zewnątrz stacji 5,7 godzin^[2]. Wodowanie nastąpiło na Pacyfiku w odległości 9,6 km od lotniskowca USS Ticonderoga (CV-14), 1320 km na południowy zachód od San Diego. O 14:28 UTC załoga i kapsuła powrotna znalazły się na jego pokładzie.

Problemy

Lot został odroczony o 10 dni z powodu problemów z bateriami słonecznymi, które nie mogły się rozłożyć w wyniku awarii podczas startu, gdy osłona meteorytowa uległa uszkodzeniu oraz uszkodzona została jedna z baterii słonecznych. Czas ten był niezbędny, by personel naziemny mógł znaleźć sposób naprawy stacji. Konieczne okazało się zainstalowanie swego rodzaju zastępczej osłony termicznej chroniącej wnętrze Skylaba przed nadmiernym nagrzaniem. Na pokładzie statku Apollo astronauci wykonali specjalny „parasol”. Po jego zainstalowaniu na zewnętrznej powierzchni laboratorium temperatura wewnątrz stacji spadła do 24 °C, a astronauci mogli wreszcie wejść na pokład Skylaba. 7 czerwca 1973 Charles Conrad oraz Joseph Kerwin wyszli na zewnątrz stacji w celu dokonania naprawy uszkodzonej baterii słonecznej. Umożliwiło to przywrócenie zasilania stacji w energię elektryczną niezbędną dla jej dalszego funkcjonowania.

Przypisy

↑ Olgierd Wołczek. Nauka w stacjach kosmicznych. „Astronautyka”. 6, s. 8–18, 1974. Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo Wrocław, Oddział w Warszawie. ISSN 0004-623X. (pol.).
↑ Andrzej Marks: Baza satelitarna ALFA. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1997. ISBN 83-204-2203-5.

Bibliografia

Encyclopedia Astronautica (ang.)
NSSDC Master Catalog (ang.)

Linki zewnętrzne

Courtney G. Brooks, Ivan D. Ertel, Roland W. Newkirk: SKYLAB: A CHRONOLOGY. NASA. [dostęp 2013-03-01]. (ang.).

[ass-1] Olgierd Wołczek. Nauka w stacjach kosmicznych. „Astronautyka”. 6, s. 8–18, 1974. Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo Wrocław, Oddział w Warszawie. ISSN 0004-623X. (pol.).

[2] Andrzej Marks: Baza satelitarna ALFA. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1997. ISBN 83-204-2203-5.

[1]

[2]