Antoni Giełgud (1792–1831): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 2: | Linia 2: | ||
'''Antoni Giełgud''' herbu [[Giełgud (herb szlachecki)|Giełgud]] (ur. [[1792]], zm. [[13 lipca]] [[1831]] koło wsi Schnaugsten/Šnaukštai koło Kłajpedy) – [[generałowie polscy|generał polski]], generał brygady [[królestwo Kongresowe|Królestwa Kongresowego]]<ref>Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego. Na rok 1830, s. 8.</ref>, brał udział w walkach pod Gdańskiem w 1806 roku, w [[wojny napoleońskie|kampanii 1812]] w której wystawił własnym kosztem pułk piechoty oraz w [[Powstanie listopadowe|powstaniu listopadowym]]. |
'''Antoni Giełgud''' herbu [[Giełgud (herb szlachecki)|Giełgud]] (ur. [[1792]], zm. [[13 lipca]] [[1831]] koło wsi Schnaugsten/Šnaukštai koło Kłajpedy) – [[generałowie polscy|generał polski]], generał brygady [[królestwo Kongresowe|Królestwa Kongresowego]]<ref>Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego. Na rok 1830, s. 8.</ref>, brał udział w walkach pod Gdańskiem w 1806 roku, w [[wojny napoleońskie|kampanii 1812]] w której wystawił własnym kosztem pułk piechoty oraz w [[Powstanie listopadowe|powstaniu listopadowym]]. |
||
Odznaczył się w w bitwach pod [[Bitwa pod Wawrem|Wawrem]] i [[Bitwa pod Białołęką|Białołęką]]. Po przegranej [[Bitwa pod Ostrołęką (1831)|bitwie pod Ostrołęką]] skierowany na [[Litwa|Litwę]] w celu podtrzymania [[Powstanie listopadowe na ziemiach zabranych|powstania]] w tym regionie. [[29 maja]] stoczył zwycięską [[bitwa pod Rajgrodem|bitwę pod Rajgrodem]], otwierając sobie tym samym drogę na [[Wilno]]. Na Litwie połączył swoją [[2 Dywizja Piechoty (powstanie listopadowe)|2 Dywizją Piechoty]] z wysłanym wcześniej, małym korpusem gen. [[Dezydery Chłapowski|Dezyderego Chłapowskiego]]. |
Odznaczył się w w bitwach pod [[Bitwa pod Wawrem|Wawrem]] i [[Bitwa pod Białołęką|Białołęką]]. Po przegranej [[Bitwa pod Ostrołęką (1831)|bitwie pod Ostrołęką]] skierowany na [[Litwa|Litwę]] w celu podtrzymania [[Powstanie listopadowe na ziemiach zabranych|powstania]] w tym regionie. [[29 maja]] stoczył zwycięską [[bitwa pod Rajgrodem|bitwę pod Rajgrodem]], otwierając sobie tym samym drogę na [[Wilno]]. Na Litwie połączył swoją [[2 Dywizja Piechoty (powstanie listopadowe)|2 Dywizją Piechoty]] z wysłanym wcześniej, małym korpusem gen. [[Dezydery Chłapowski|Dezyderego Chłapowskiego]]. Giełgud 19 czerwca podjął nieudaną próbę zdobycia Wilna, po czym był zmuszony przebijać się przez Kowno na Żmudź w kierunku portu w Połądze skąd miało nadejść brytyjskie zaopatrzenie. Giełgud 9 lipca podzielił polskie oddziały na trzy operujące oddzielnie korpusy. W połowie lipca korpus gen. Chłapowskiego (dowodzony przez gen. Giełguda) i korpus gen. [[Franciszek Rohland|Franciszka Rohlanda]] zmuszone zostały przez Rosjan do przekroczenia granicy [[Królestwo Prus|Królestwa Prus]], co oznaczało, że wojska powstańcze utraciły 15 000 żołnierzy regularnej polskiej armii z pełnym uzbrojeniem i wyposażeniem. |
||
W liście do żony Deyzydery Chłapowski pisał, że żołnierze wściekli byli na Giełguda za jego niedołęstwo "długo mu grozili i jeden oficer już na terytorium pruskim strzelił mu z pistoletu prosto w serce". |
Przy przekraczaniu granicy w połowie lipca [[1831]] gen. Giełgud został zastrzelony przez podwładnego oficera (kpt.Stefan Skulski z 7 pułku piechoty). W liście do żony Deyzydery Chłapowski pisał, że żołnierze wściekli byli na Giełguda za jego niedołęstwo "długo mu grozili i jeden oficer już na terytorium pruskim strzelił mu z pistoletu prosto w serce". |
||
Z wyprawy litewskiej ocalał jedynie 4-tysięczny korpus gen. [[Henryk Dembiński (generał)|Henryka Dembińskiego]], który zdołał przebić się do Warszawy. |
Z wyprawy litewskiej ocalał jedynie 4-tysięczny korpus gen. [[Henryk Dembiński (generał)|Henryka Dembińskiego]], który zdołał przebić się do Warszawy. |
||
Wersja z 23:15, 30 paź 2012
Antoni Giełgud herbu Giełgud (ur. 1792, zm. 13 lipca 1831 koło wsi Schnaugsten/Šnaukštai koło Kłajpedy) – generał polski, generał brygady Królestwa Kongresowego[1], brał udział w walkach pod Gdańskiem w 1806 roku, w kampanii 1812 w której wystawił własnym kosztem pułk piechoty oraz w powstaniu listopadowym.
Odznaczył się w w bitwach pod Wawrem i Białołęką. Po przegranej bitwie pod Ostrołęką skierowany na Litwę w celu podtrzymania powstania w tym regionie. 29 maja stoczył zwycięską bitwę pod Rajgrodem, otwierając sobie tym samym drogę na Wilno. Na Litwie połączył swoją 2 Dywizją Piechoty z wysłanym wcześniej, małym korpusem gen. Dezyderego Chłapowskiego. Giełgud 19 czerwca podjął nieudaną próbę zdobycia Wilna, po czym był zmuszony przebijać się przez Kowno na Żmudź w kierunku portu w Połądze skąd miało nadejść brytyjskie zaopatrzenie. Giełgud 9 lipca podzielił polskie oddziały na trzy operujące oddzielnie korpusy. W połowie lipca korpus gen. Chłapowskiego (dowodzony przez gen. Giełguda) i korpus gen. Franciszka Rohlanda zmuszone zostały przez Rosjan do przekroczenia granicy Królestwa Prus, co oznaczało, że wojska powstańcze utraciły 15 000 żołnierzy regularnej polskiej armii z pełnym uzbrojeniem i wyposażeniem.
Przy przekraczaniu granicy w połowie lipca 1831 gen. Giełgud został zastrzelony przez podwładnego oficera (kpt.Stefan Skulski z 7 pułku piechoty). W liście do żony Deyzydery Chłapowski pisał, że żołnierze wściekli byli na Giełguda za jego niedołęstwo "długo mu grozili i jeden oficer już na terytorium pruskim strzelił mu z pistoletu prosto w serce".
Z wyprawy litewskiej ocalał jedynie 4-tysięczny korpus gen. Henryka Dembińskiego, który zdołał przebić się do Warszawy.
Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Aleksandra I Romanowa[2]. W lipcu 1831 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari[3].
Zobacz też
- Powstanie listopadowe na ziemiach zabranych
- 1 Dywizja Piechoty Królestwa Kongresowego
- 2 Dywizja Piechoty (powstanie listopadowe)
- Garnizon Radom
Bibliografia
- Tokarz W., Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831 r., Warszawa 1930;
- Wojna polsko-ruska 1831 r., oprac. A. K. Puzyrewski, Warszawa 1899;
- Wyprawa na Litwę opowiedziana wg zapisków hr. Macieja Mielżyńskiego, Kraków 1908;
- Zarembianka Z., Giełgud Antoni [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 7, Kraków 1948-1958, s. 438-440.
- ↑ Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego. Na rok 1830, s. 8.
- ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 221.
- ↑ Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych, Lwów 1881, s. 128.